İnsan toplumsal bir varlıktır ve diğerlerine muhtaçlığı vardır. Memnunluğu da hüznü de paylaşmaya, anlatmaya, anlaşılmaya, bir arada vakit geçirmeye, çalışmaya, başarmaya…
Ama bir taraftan da hepimiz yalnızız. Her vakit tıpkı vakitte… Daima kullanılır ya “Kalabalık ortasında yalnızım.” Zira bütün his ve niyetlerimizi diğerlerine her an aktaramayız. Bunu yapma kanısı bile yorucu.
Peki, her insanın bildiği manada yalnızlık… Bunu da iki farklı biçimde yaşayabiliyoruz: Mecburen yalnız olmak ve kendi isteğimizle yalnız kalmak.
İnsan sevdiklerinden uzakta yaşamak, çalışmak, bulunmak zorunda kalabilir. Diğerleriyle paylaşamadığımız dört duvar, üstümüze üstümüze gelebilir, bunalabilir, depresif hissedebiliriz.
Eğitim, sıhhat üzere durumlarda, kısa müddetli yalnız kalmak bile insanı zorlayıp makûs hissettirebilir.
Yalnız kalmak tercihse, kişi kendisi bunu seçtiyse, yalnızken de yapabileceği biroldukca şey bulabiliyorsa ve bu türlü memnunsa, bu aslında bizim müdahale ettiğimiz bir durum değil.
Kişinin kendisi dahil kimseye ziyanı yok ve kimsenin hayatını zorlaştırmıyorsa, niye olmasın! Asosyallik ve toplumsal fobi büsbütün farklı durumlar ve ikincisiyle ilgilenmemiz gerekiyor.
Çünkü bizim için değerli olan insanların memnun olmaları, var ise işlerini yapabilmeleri, sağlıklı ve istikrarlı bir hayatlarının olması.
Kişilik özelliklerine bağlı olarak fazla toplumsal olmamak, kitapları, evcil hayvanları, bitkileriyle yaşamak da bir seçim olabilir ve hürmet duyarız.
Ama bir taraftan da hepimiz yalnızız. Her vakit tıpkı vakitte… Daima kullanılır ya “Kalabalık ortasında yalnızım.” Zira bütün his ve niyetlerimizi diğerlerine her an aktaramayız. Bunu yapma kanısı bile yorucu.
Peki, her insanın bildiği manada yalnızlık… Bunu da iki farklı biçimde yaşayabiliyoruz: Mecburen yalnız olmak ve kendi isteğimizle yalnız kalmak.
İnsan sevdiklerinden uzakta yaşamak, çalışmak, bulunmak zorunda kalabilir. Diğerleriyle paylaşamadığımız dört duvar, üstümüze üstümüze gelebilir, bunalabilir, depresif hissedebiliriz.
Eğitim, sıhhat üzere durumlarda, kısa müddetli yalnız kalmak bile insanı zorlayıp makûs hissettirebilir.
Yalnız kalmak tercihse, kişi kendisi bunu seçtiyse, yalnızken de yapabileceği biroldukca şey bulabiliyorsa ve bu türlü memnunsa, bu aslında bizim müdahale ettiğimiz bir durum değil.
Kişinin kendisi dahil kimseye ziyanı yok ve kimsenin hayatını zorlaştırmıyorsa, niye olmasın! Asosyallik ve toplumsal fobi büsbütün farklı durumlar ve ikincisiyle ilgilenmemiz gerekiyor.
Çünkü bizim için değerli olan insanların memnun olmaları, var ise işlerini yapabilmeleri, sağlıklı ve istikrarlı bir hayatlarının olması.
Kişilik özelliklerine bağlı olarak fazla toplumsal olmamak, kitapları, evcil hayvanları, bitkileriyle yaşamak da bir seçim olabilir ve hürmet duyarız.