Berliner Ulrik Damm'ın yeni romanının başlığında, karşıtlar çarpışıyor: “Muhasebecinin Şiiri”. Kitabı Mitte'deki Kunsthaus Acud'daki Lettrétage'da sunmadan önce şunu soruyoruz: Muhasebeci ile ne yaptınız?
Ulrike Damm: Muhasebeci Justus Kratz benimle bir şeyler yaptı! Edebi karakterler olarak bana bir gün geldi ve geri dönmedi. Bu muhasebeci, onun için tamamen sıra dışı bir şey yapana kadar işini şikayet etmeden yaptı: ev sahibine bir mektup çalıyor. Suçlarından, ilk başta mektubu okumuyor, ancak haftalarca yatağının altında gizleniyor!
Sadece bir kahraman olmak istedi
Ahlaki iddianın kendisi, kendi görüntüsü için, bu süreç serttir ve Justus bir ceza fantezisine dönüşür. Sonuçta mektubu bir noktada okur ve bu oldukça rahat günah kendini hayatına koyar. Şimdi muhasebecimin başlangıçta cezai niyetleri olduğuna inanmayın. Aslında, sadece bir kahraman olmak istedi, öngörülemez sonuçlarla bir şeyler yapmak istedi. Bu hırstan, biraz oldukça yırtıcı -sun, çünkü mesleğinin katı kurallarının ve normlarının belirttiği her şeyden ayrılıyor.
Ve şiir var. Muhasebeci ve kahraman arasında, huzursuzluk ve şüphe, can sıkıntısı ve macera, tanınma ve eşitlik özlemi arasında hareket eder. Justus, garip ya da şiirsel diyebileceğiniz kendi yaşam tarzını keşfeder. Ernst Jandl'den bir alıntı düşünebilirim: “Dilin intikamı şiirdir”. Muhasebecinin yeni yoluyla önceki hayatından intikam alması gibi.
Romanı on yıl önce yazmaya başladım. Başlık açıktı, ama daha fazla alamadım. Bir grafik sanatçısı olarak, bu kişiyi, dilini, düzenliliğini ve salgını, Spandau Citadel'deki bir sergide görülebilecek bir metin kurulumunda görselleştirdim. Bu arada başka bir “Kulp ve neden dava haline geldi” romanı yazdım. Sonra sonunda Rose'u sevdiğini ve James Bond olmamanın iyi olduğunu kendi şiirini takip etmeyi öğrenen muhasebeciye döndüm.
okuma 5.4., 19:00, Lettrétage, VeteranenSstrasse 21
Ulrike Damm: Muhasebeci Justus Kratz benimle bir şeyler yaptı! Edebi karakterler olarak bana bir gün geldi ve geri dönmedi. Bu muhasebeci, onun için tamamen sıra dışı bir şey yapana kadar işini şikayet etmeden yaptı: ev sahibine bir mektup çalıyor. Suçlarından, ilk başta mektubu okumuyor, ancak haftalarca yatağının altında gizleniyor!
Sadece bir kahraman olmak istedi
Ahlaki iddianın kendisi, kendi görüntüsü için, bu süreç serttir ve Justus bir ceza fantezisine dönüşür. Sonuçta mektubu bir noktada okur ve bu oldukça rahat günah kendini hayatına koyar. Şimdi muhasebecimin başlangıçta cezai niyetleri olduğuna inanmayın. Aslında, sadece bir kahraman olmak istedi, öngörülemez sonuçlarla bir şeyler yapmak istedi. Bu hırstan, biraz oldukça yırtıcı -sun, çünkü mesleğinin katı kurallarının ve normlarının belirttiği her şeyden ayrılıyor.
Ve şiir var. Muhasebeci ve kahraman arasında, huzursuzluk ve şüphe, can sıkıntısı ve macera, tanınma ve eşitlik özlemi arasında hareket eder. Justus, garip ya da şiirsel diyebileceğiniz kendi yaşam tarzını keşfeder. Ernst Jandl'den bir alıntı düşünebilirim: “Dilin intikamı şiirdir”. Muhasebecinin yeni yoluyla önceki hayatından intikam alması gibi.
Romanı on yıl önce yazmaya başladım. Başlık açıktı, ama daha fazla alamadım. Bir grafik sanatçısı olarak, bu kişiyi, dilini, düzenliliğini ve salgını, Spandau Citadel'deki bir sergide görülebilecek bir metin kurulumunda görselleştirdim. Bu arada başka bir “Kulp ve neden dava haline geldi” romanı yazdım. Sonra sonunda Rose'u sevdiğini ve James Bond olmamanın iyi olduğunu kendi şiirini takip etmeyi öğrenen muhasebeciye döndüm.
okuma 5.4., 19:00, Lettrétage, VeteranenSstrasse 21