Çünkü daimi memnunluk diye bir şey yoktur. Memnunluk da hayattaki her şey üzere sonludur ve biri biter sonrasındasında yenisi gelir. Aslında keyifli bir hayattan çok manalı bir hayat yaşamak için hayatımıza mana katacak bir şeyler peşinde koşabilsek, mutsuz olduğumuzda, kendimizi berbat hissettiğimizde yahut kendimizi ortasından çıkılamaz durumların ortasında bulduğumuzda o mana yahut anlamlarımız bizi duygusal felakete sürüklenmekten koruyabilir. ömrümüzde yaratacağımız yahut bulacağımız manalar da her şey üzere geçicidir şüphesiz, gelişir, değişir yahut yenisi gelir yerine; fakat bir daha de hayata mana veren şeyler memnunluk anlarından epeyce daha kalıcı ve fazlaca daha uzun
soluklu olabilmektedir.
Absürd ideolojisinin mimarı Albert Camus “Sisifos Söyleni” yapıtında şu biçimde der: “Dekorların yıkıldığı olur. Yataktan kalkma, tramvay, dört saat çalışma, yemek, uyku ve tıpkı ahenk ortasında salı çarşamba perşembe cuma cumartesi, birden fazla kere çarçabuk izlenir bu yol. Yalnız bir gün niye? yükselir ve her şey bu şaşkınlık kokan bıkkınlık ortasında başlar. İşte bu değerli. Bıkkınlık, makinemsi bir hayatın edimlerinin sonundadır, fakat bununla birlikte şuurun devinimini başlatır. Onu uyandırır, gerisine niye olur. Gerisi, bilinçsiz olarak bir daha zincire dönüş ya da kesin uyanıştır. Uyanışın akabinde da sonuç gelir vakit içinde; intihar ya da güzelleşme. Tek başına ele alınınca, bıkkınlıkta tiksindirici bir şey vardır. Burada, yeterli bir şey olduğu kararınu çıkarmam gerekiyor. Zira her şey şuurla başlar, her şey lakin onunla bir bedel taşıyabilir. Bu saptamaların hiç de yeni bir yanı yok. Lakin açık olmaları kıymetli; bir vakit için uyumsuzun kaynaklarında ufak bir inceleme için kafidir bu kadarı. sıradan telaş her şeyin başlangıcındadır.”
Konfor alanımızın ortasında kalmayı seçtiğimiz sürece bir şeyleri sorgulama muhtaçlığı duymayız ve tasa – o her insanın ölesiye kaçınmaya çalıştığı şey – aslında bizi harekete geçirecek fazlaca kıymetli bir katalizördür. Değerli olan o korku ile ne yapacağımız, onu nasıl tanıyacağımız, bize ne anlatmak istediğini anlayacağımız bir noktaya gelebilmektir. Evrimsel manada da dert bizi hayatta tutmaya yarayan değerli bir histir ve hala bir şeyler için korku duyabiliyorsak, canlılığımızı muhafaza isteği duyuyoruz demektir. Anksiyete bozuklukları vb. durumlar yaşıyorsak bunların ortasında kalalım demek değildir bu; bu biçimde durumlarda o telaş ile ne yapacağımızı bilememekten ötürü semptom geliştiriyoruz demektir.
Voltaire “Candide” isimli yapıtında Leibniz’in “yaşadığımız bu dünya olabilecek dünyaların en iyisidir” yargısını mizahi bir lisanla eleştirir. Candide bu fikirden hareketle dünyanın ne kadar kusursuz bir yer olduğunu kendisine kanıtlamak için uğraşır lakin başına gelen türlü felaketler kararı inancı sarsılır. daha sonrasında onu her şeye karşın ömrün yaşanmaya kıymet olduğu fikrine götürecek olan sıradan ancak harika kelamların sahibi ise Türk bir çiftçidir: “bahçemizi takım biçmeliyiz.”
Gerçek olan şu ki, sana gül bahçesi vadedemem ben; senden öteki kimse sana bu bahçeyi vadedemez. Gül bahçesine lakin bahçeni kendin ekersen sahip olabilirsin. Gül istemiyorsan öbür çiçekler ekersin tahminen. Kıymetli olan o bahçeyi daima ekmektir ve kendi bahçeni lakin sen canlandırabilirsin. Kusursuz bir gül bahçesindeki güller bile solar daha sonra yine açar, kimi vakit istediğimiz kadar yağmur yağar kimi vakit uzun bir süre kuraklık çeker, kimi vakit istemediğimiz otlar biter, kargalar dadanır bahçene. Ancak sen bunlara karşın bahçenle, bahçendeki çiçeklerle ilgilenmeyi bırakmayarak geçirdiğin sürece günlerini, kimi vakit tek bir gül bile kalsa o bahçede bir daha de o bahçe yaşamaya devam eder, canlı kalır.
İnsan ömrü bu biçimde bir şey işte, inişlerle çıkışlarla dolu, belirsizlikler dört bir yanımızı sarmış, her ne kadar bizi korkutsa da belirsizlik, bir yandan da hayatı cazip kılan en kıymetli şey bana kalırsa. Yapacağımız her şey evvelde muhakkak olsaydı hayat ne kadar da sıkıcı olurdu! Dert insan olmanın bir kesimi ve onu söküp atamayız; bastırırız yahut fonksiyonsuz semptomlara dönüştürürüz en çok; ama
yok edemeyiz. Yok olduğu durumda, telaş duymadığımız bir durumda umut da olmaz ve yaşamak için bir mana bulamayız hayatta. Gözlerinizi kendinize çevirmeniz, konfor alanınızın dışına çıkalbilmeniz ve bahçenizi ekmeye başlama yüreğini gösterebilmeniz dileğiyle. “Dolanma, bahçeni ek!”
soluklu olabilmektedir.
Absürd ideolojisinin mimarı Albert Camus “Sisifos Söyleni” yapıtında şu biçimde der: “Dekorların yıkıldığı olur. Yataktan kalkma, tramvay, dört saat çalışma, yemek, uyku ve tıpkı ahenk ortasında salı çarşamba perşembe cuma cumartesi, birden fazla kere çarçabuk izlenir bu yol. Yalnız bir gün niye? yükselir ve her şey bu şaşkınlık kokan bıkkınlık ortasında başlar. İşte bu değerli. Bıkkınlık, makinemsi bir hayatın edimlerinin sonundadır, fakat bununla birlikte şuurun devinimini başlatır. Onu uyandırır, gerisine niye olur. Gerisi, bilinçsiz olarak bir daha zincire dönüş ya da kesin uyanıştır. Uyanışın akabinde da sonuç gelir vakit içinde; intihar ya da güzelleşme. Tek başına ele alınınca, bıkkınlıkta tiksindirici bir şey vardır. Burada, yeterli bir şey olduğu kararınu çıkarmam gerekiyor. Zira her şey şuurla başlar, her şey lakin onunla bir bedel taşıyabilir. Bu saptamaların hiç de yeni bir yanı yok. Lakin açık olmaları kıymetli; bir vakit için uyumsuzun kaynaklarında ufak bir inceleme için kafidir bu kadarı. sıradan telaş her şeyin başlangıcındadır.”
Konfor alanımızın ortasında kalmayı seçtiğimiz sürece bir şeyleri sorgulama muhtaçlığı duymayız ve tasa – o her insanın ölesiye kaçınmaya çalıştığı şey – aslında bizi harekete geçirecek fazlaca kıymetli bir katalizördür. Değerli olan o korku ile ne yapacağımız, onu nasıl tanıyacağımız, bize ne anlatmak istediğini anlayacağımız bir noktaya gelebilmektir. Evrimsel manada da dert bizi hayatta tutmaya yarayan değerli bir histir ve hala bir şeyler için korku duyabiliyorsak, canlılığımızı muhafaza isteği duyuyoruz demektir. Anksiyete bozuklukları vb. durumlar yaşıyorsak bunların ortasında kalalım demek değildir bu; bu biçimde durumlarda o telaş ile ne yapacağımızı bilememekten ötürü semptom geliştiriyoruz demektir.
Voltaire “Candide” isimli yapıtında Leibniz’in “yaşadığımız bu dünya olabilecek dünyaların en iyisidir” yargısını mizahi bir lisanla eleştirir. Candide bu fikirden hareketle dünyanın ne kadar kusursuz bir yer olduğunu kendisine kanıtlamak için uğraşır lakin başına gelen türlü felaketler kararı inancı sarsılır. daha sonrasında onu her şeye karşın ömrün yaşanmaya kıymet olduğu fikrine götürecek olan sıradan ancak harika kelamların sahibi ise Türk bir çiftçidir: “bahçemizi takım biçmeliyiz.”
Gerçek olan şu ki, sana gül bahçesi vadedemem ben; senden öteki kimse sana bu bahçeyi vadedemez. Gül bahçesine lakin bahçeni kendin ekersen sahip olabilirsin. Gül istemiyorsan öbür çiçekler ekersin tahminen. Kıymetli olan o bahçeyi daima ekmektir ve kendi bahçeni lakin sen canlandırabilirsin. Kusursuz bir gül bahçesindeki güller bile solar daha sonra yine açar, kimi vakit istediğimiz kadar yağmur yağar kimi vakit uzun bir süre kuraklık çeker, kimi vakit istemediğimiz otlar biter, kargalar dadanır bahçene. Ancak sen bunlara karşın bahçenle, bahçendeki çiçeklerle ilgilenmeyi bırakmayarak geçirdiğin sürece günlerini, kimi vakit tek bir gül bile kalsa o bahçede bir daha de o bahçe yaşamaya devam eder, canlı kalır.
İnsan ömrü bu biçimde bir şey işte, inişlerle çıkışlarla dolu, belirsizlikler dört bir yanımızı sarmış, her ne kadar bizi korkutsa da belirsizlik, bir yandan da hayatı cazip kılan en kıymetli şey bana kalırsa. Yapacağımız her şey evvelde muhakkak olsaydı hayat ne kadar da sıkıcı olurdu! Dert insan olmanın bir kesimi ve onu söküp atamayız; bastırırız yahut fonksiyonsuz semptomlara dönüştürürüz en çok; ama
yok edemeyiz. Yok olduğu durumda, telaş duymadığımız bir durumda umut da olmaz ve yaşamak için bir mana bulamayız hayatta. Gözlerinizi kendinize çevirmeniz, konfor alanınızın dışına çıkalbilmeniz ve bahçenizi ekmeye başlama yüreğini gösterebilmeniz dileğiyle. “Dolanma, bahçeni ek!”