kimi vakit tahammül sonlarımızı aşan şeyler yaşayabilir, olduğumuzdan epey farklı düşünmeye, hissetmeye başlayabilir, davranışlarımızı anlayamayacak hale gelebiliriz.
“Ne yapalım işte, başımıza bu geldi! Sabredeceğiz, mecbur!” sabır değildir. Bu insanı içten içe yiyip bitirir.
Hele de haksızlık karşısında susup oturmak… Bence insanlık dışı bir şey…
Peki fakat ne yapmalıyız?
Öncelikle elimizde ne var ne yok bir bakalım: O durumla ilgili, olumlu ve olumsuz her şeye.
Olumsuz durumu düzeltmek için yapabileceğimiz bir şey var mı? Yanıt “Yok”sa şayet, tahminen bize o denli geliyordur. Bir bilene, bizi anlayacak, dinleyecek birine sorabiliriz.
Misal, hukuksal mevzular için, danışanları bir hukukçuya yönlendiririm, hastalıklar için uzman doktora…
Teşhis olmadan tedavi yanlış olur, hatta hayata mal olabilir. Düzgün bir teşhis de tedavinin yarısı ve rehberidir bence.
Gerekli her şeyi öğrendik diyelim: Ne yapmalıyız, nasıl yapmalıyız, bu ne kadar sürer, çıkabilecek aksilikler neler, o durumda ne yapılır ve kime danışılır…
Yardım istememiz gerekiyor mu ve kimden, nasıl, ne vakit? Bu kişi ya da bireyler yardım etmezse, alternatif var mı?
Önümüze bir yol haritası koyduk, kademeleri tek tek belirledik…
Şimdi harekete geçme vakti. İşte sabır bize burada gerekiyor. “Sabırla koruk helva olur.” Doğan çocuk, iki günde koşamaz; bir yıldan fazla vakit gerekir.
Elinizden gelen her şeyi yaptınız ve sizden ya da sizin dışınızdaki sebeplerden kaynaklı sonuç umduğunuz üzere olmadı, hiç bir şey düzelmedi, hatta daha berbata gitti diyelim.
Kendimizi yerden yere vurmuyoruz, insan olduğumuzu unutmuyoruz, kendimize lazımız, uygun davranmalıyız
En berbatı, insanın kendine ve hayata küsmesidir. Bunu yapmıyoruz!
Dış etkenlere bağlı meseleler da üstesinden gelemeyeceğimiz üzereyse…
Rotayı tekrar hesaplayıp yeni bir amaç belirliyoruz. “Olayları değiştiremiyorsan, bakış açını değiştir.”
Ve tevekkül: “Ben elimden geleni yaptım…” diyebilmenin rahatlığı…
“Ne yapalım işte, başımıza bu geldi! Sabredeceğiz, mecbur!” sabır değildir. Bu insanı içten içe yiyip bitirir.
Hele de haksızlık karşısında susup oturmak… Bence insanlık dışı bir şey…
Peki fakat ne yapmalıyız?
Öncelikle elimizde ne var ne yok bir bakalım: O durumla ilgili, olumlu ve olumsuz her şeye.
Olumsuz durumu düzeltmek için yapabileceğimiz bir şey var mı? Yanıt “Yok”sa şayet, tahminen bize o denli geliyordur. Bir bilene, bizi anlayacak, dinleyecek birine sorabiliriz.
Misal, hukuksal mevzular için, danışanları bir hukukçuya yönlendiririm, hastalıklar için uzman doktora…
Teşhis olmadan tedavi yanlış olur, hatta hayata mal olabilir. Düzgün bir teşhis de tedavinin yarısı ve rehberidir bence.
Gerekli her şeyi öğrendik diyelim: Ne yapmalıyız, nasıl yapmalıyız, bu ne kadar sürer, çıkabilecek aksilikler neler, o durumda ne yapılır ve kime danışılır…
Yardım istememiz gerekiyor mu ve kimden, nasıl, ne vakit? Bu kişi ya da bireyler yardım etmezse, alternatif var mı?
Önümüze bir yol haritası koyduk, kademeleri tek tek belirledik…
Şimdi harekete geçme vakti. İşte sabır bize burada gerekiyor. “Sabırla koruk helva olur.” Doğan çocuk, iki günde koşamaz; bir yıldan fazla vakit gerekir.
Elinizden gelen her şeyi yaptınız ve sizden ya da sizin dışınızdaki sebeplerden kaynaklı sonuç umduğunuz üzere olmadı, hiç bir şey düzelmedi, hatta daha berbata gitti diyelim.
Kendimizi yerden yere vurmuyoruz, insan olduğumuzu unutmuyoruz, kendimize lazımız, uygun davranmalıyız
En berbatı, insanın kendine ve hayata küsmesidir. Bunu yapmıyoruz!
Dış etkenlere bağlı meseleler da üstesinden gelemeyeceğimiz üzereyse…
Rotayı tekrar hesaplayıp yeni bir amaç belirliyoruz. “Olayları değiştiremiyorsan, bakış açını değiştir.”
Ve tevekkül: “Ben elimden geleni yaptım…” diyebilmenin rahatlığı…