Çocuklar kendilerini yetişkinler kadar düzgün söz edemezler. Zira söz dağarcıkları yetişkinlere oranla sonludur. Bu yüzden onları üzen, canlarını sıkan şeyleri anlatmaları çok zordur. Çocuklar, kendi iç dünyalarında yaşadıklarını tercih ettiği oyun ve oyuncaklarla bize aktarır ve anlatır. Oyuncak tarifine baktığımızda, eğlenmek için olan objeler olarak görürüz; oyun ise vakit geçirmek için ve bir ekip kuralları olan cümbüş olarak tanımlanmaktadır. Lakin bu duruma çocuklar açısından baktığımızda yalnızca cümbüş olarak tanımlamak yetersizdir. Çocukluk periyodunda pek büyük bir değer taşıyan, onlara memnunluk veren ve hem de öğretici bir aktivite olan oyun, çocukların lisan, toplumsal, psikomotor ve kişiliklerinin gelişmenini ekilemekle birlikte, düzgün tarafta alışkanlıklar ve davranışlar kazanmalarını sağlamaktadır.
Oyunların lisan gelişmenine olan tesirini incelediğimizde, tek başına oyun oynayan bir çocuğun birden fazla vakit sessiz kalmadığını ve oyuncakları ile konuştuğunu, kederini anlattığını yahut oyuncağına ve kendisine verdiği karakteri canlandırdığını görürüz. etrafındaki çocuklarla ve beşerlerle oynadığı oyunlarda ise daha etkin konuştuğunu ve bu sayede çocuğun söz dağarcının, manaya ve anlatmasının, irtibat hünerlerinin geliştiğini görürüz. Oyunları toplumsal gelişim açısından incelediğimizde çocuklar, ikili ve şahıslar ortası ilgileri, toplumda var olan kuralları ve toplumsal hayata hazırlanmayı onlar için en rahat olan oyun yoluyla öğrenirler. Oyunları psikomotor gelişim tarafınca incelediğimizde çocukların, oyun oynadıkça gelişen ince ve kaba motor hünerleri olduğunu görürüz. Birçok oyunda uyum barındıran aktiviteler olduğu için çocuklarda el ve göz uyumunun gelişmenine katkı sağlar ve günlük ömründe çocuk için lazım olan hünerleri de oyun yoluyla öğrenmiş olur. Oyunlara kişilik gelişimi açısından baktığımızda oyuncak ve oyunla çocuğun, devamlı olaral kendi hünerlerini, isteklerini oyuna aktardığından dolayı kendi kişiliğini ön plana çıkardığını tıpkı vakitte kendine olan itimadının artttığını görürüz.
Çocukların kendi his ve niyetlerini anlatmaları ve onlar için uygun bir yol olan, oyun terapisi ile iletme yolu sunulur. Çocuklarda fazlaca sık rastlanılan çekingenlik duygusu vardır. Utangaç çocukları aileleri, bu durumun çocuğun ileriki hayatını etkileyebileceğini düşünürler. Çocuklar yeni bulundukları, tanımadıkları ortam ve şahıslara karşı aralıklı olabilirler. Fakat bu durum ne kadar sorun olarak görünse de çok olağandır. Çocuk bu çekingenlik hissini vakit içinde ve ortamları tanıyarak aşabilmektedir. Birçok çocukta bu çekingenlik durumu muhakkak bir seviyede vardır. Lakin aslolan bu çekingenlik durumunun çocucğun fonksiyonelliğini bozacak seviyede olmasıdır. Utangaç çocukların toplumsal açıdan sorun denilebilecek seviyede özellikleri vardır. Çocuklarda çekingenliğin azaltılması ve sorun seviyesinde olan özellikleri ortadan kaldırabilmek için oyun terapisi uygulayabiliriz.
Oyunların lisan gelişmenine olan tesirini incelediğimizde, tek başına oyun oynayan bir çocuğun birden fazla vakit sessiz kalmadığını ve oyuncakları ile konuştuğunu, kederini anlattığını yahut oyuncağına ve kendisine verdiği karakteri canlandırdığını görürüz. etrafındaki çocuklarla ve beşerlerle oynadığı oyunlarda ise daha etkin konuştuğunu ve bu sayede çocuğun söz dağarcının, manaya ve anlatmasının, irtibat hünerlerinin geliştiğini görürüz. Oyunları toplumsal gelişim açısından incelediğimizde çocuklar, ikili ve şahıslar ortası ilgileri, toplumda var olan kuralları ve toplumsal hayata hazırlanmayı onlar için en rahat olan oyun yoluyla öğrenirler. Oyunları psikomotor gelişim tarafınca incelediğimizde çocukların, oyun oynadıkça gelişen ince ve kaba motor hünerleri olduğunu görürüz. Birçok oyunda uyum barındıran aktiviteler olduğu için çocuklarda el ve göz uyumunun gelişmenine katkı sağlar ve günlük ömründe çocuk için lazım olan hünerleri de oyun yoluyla öğrenmiş olur. Oyunlara kişilik gelişimi açısından baktığımızda oyuncak ve oyunla çocuğun, devamlı olaral kendi hünerlerini, isteklerini oyuna aktardığından dolayı kendi kişiliğini ön plana çıkardığını tıpkı vakitte kendine olan itimadının artttığını görürüz.
Çocukların kendi his ve niyetlerini anlatmaları ve onlar için uygun bir yol olan, oyun terapisi ile iletme yolu sunulur. Çocuklarda fazlaca sık rastlanılan çekingenlik duygusu vardır. Utangaç çocukları aileleri, bu durumun çocuğun ileriki hayatını etkileyebileceğini düşünürler. Çocuklar yeni bulundukları, tanımadıkları ortam ve şahıslara karşı aralıklı olabilirler. Fakat bu durum ne kadar sorun olarak görünse de çok olağandır. Çocuk bu çekingenlik hissini vakit içinde ve ortamları tanıyarak aşabilmektedir. Birçok çocukta bu çekingenlik durumu muhakkak bir seviyede vardır. Lakin aslolan bu çekingenlik durumunun çocucğun fonksiyonelliğini bozacak seviyede olmasıdır. Utangaç çocukların toplumsal açıdan sorun denilebilecek seviyede özellikleri vardır. Çocuklarda çekingenliğin azaltılması ve sorun seviyesinde olan özellikleri ortadan kaldırabilmek için oyun terapisi uygulayabiliriz.