Toplumsal alışkanlıklarımız gereği, çocuklarımız genelde hami aile yapıları ortasında büyütülür. Anneler çocukları için her şeyi yapar, her kusurlarını telafi eder, her başı sıkıştığında bir tahlil yolu bulur. Kâfi ki çocukları ders çalışsın, diğer hiç bir şeyle ilgilenerek yorulmasın. Gözetici aile yapısı, çocuğuna rastgele bir sorumluluk yüklemeye kıyamayacaktır. aslına bakarsanız ebeveynlerde çocuklarının her türlü gereksinimi ile ilgilenerek tahlil olmayı kendilerine nazaranv atfetmişlerdir.
Çocukların vazifesi ya da sorumluluğu ise ders çalışmaktır. Fakat onu da çocuk bütün bunlardan daha sonra ya sahiplenir ya da sahiplenmez. Zira onda da esasen anneler çocukların yerine ödevleri var ise telaşlanır, imtihanları var ise kaygılanırlar. Eh çocuğa da yapacak fazlaca fazla bir şey kalmaz. Birisi varken bir başka kişinin daha çabalamasına gerek yoktur. Bir kişi yetiyordur da artıyordur bile ve bu biçimdelikle çocuklar tam olarak hiç bir sorumluluk almadan büyümüş olurlar.
Hatta sorumluluk almadıkları üzere birde yaptıkları yanılgıların cürmünü da üstlerine almamak üzere bir alışkanlıkları vardır. Bu da bir daha çocukluktan beri verilen bir şeydir ve daha sonra çocuk büyür. bu biçimdece hatası kendinde aramayan, suça sebep olan etkenleri dışarıda arayan, daima karşı tarafa yüklemeler yapan, düşünmeden hareket eden, yaptığı davranışların kararınu görmeyen, her vakit hissesine düşen sorumluluktan kaçan, güya olanlar onun sorunu ya da sorumluluğunda değilmiş üzere davranan şahıslar çıkar ortaya.
bu biçimde davranarak çocuklarımız yerine onların sorunlarını çözmüş onlara kendilerini geliştirme fırsatı vermemiş oluyoruz. Biz onların yerine sorunlarını hem çözeriz ve birebir vakitte şikâyet ederiz. hiç bir sorununu çözemiyor, sonuçları bakılırsamiyor diye. Fırsat vermeyiz ki çocukluktan beri. Okulda ister arkadaşları ile ister öğretmenleri ile olsun karşılaştıkları sorunda çabucak okula koşarız. Onun yerine sorunu halletmeye uğraşırız. daha sonra da niçin bu çocuk karşılaştığı sorunları çözemiyor kendi başına karar veremiyor deriz.
Sonuç olarak birilerini suçlamak, eleştirmek epeyce kolaydır. Güç olan ise kendimizi eleştirebilmektir. Yanlışlarımızı gorebilmektir. Her hadisede üstümüze düşen hissesi kabullenebilmemizdir. İşte budur insanı olgunlaştıran. Şayet bunu yapabilirsek sağlıklı bir kişi oluruz ve etrafımızla ahenk ortasında yaşarız. İşte budur bize hayli şey kazandıran; bizi geliştiren. Çocuklarımızın da bu biçimde olmasını istiyorsak değişime kendimizden başlamalıyız. Şayet biz olgun davranırsak onlara âlâ birer model olabiliriz.
Çocukların vazifesi ya da sorumluluğu ise ders çalışmaktır. Fakat onu da çocuk bütün bunlardan daha sonra ya sahiplenir ya da sahiplenmez. Zira onda da esasen anneler çocukların yerine ödevleri var ise telaşlanır, imtihanları var ise kaygılanırlar. Eh çocuğa da yapacak fazlaca fazla bir şey kalmaz. Birisi varken bir başka kişinin daha çabalamasına gerek yoktur. Bir kişi yetiyordur da artıyordur bile ve bu biçimdelikle çocuklar tam olarak hiç bir sorumluluk almadan büyümüş olurlar.
Hatta sorumluluk almadıkları üzere birde yaptıkları yanılgıların cürmünü da üstlerine almamak üzere bir alışkanlıkları vardır. Bu da bir daha çocukluktan beri verilen bir şeydir ve daha sonra çocuk büyür. bu biçimdece hatası kendinde aramayan, suça sebep olan etkenleri dışarıda arayan, daima karşı tarafa yüklemeler yapan, düşünmeden hareket eden, yaptığı davranışların kararınu görmeyen, her vakit hissesine düşen sorumluluktan kaçan, güya olanlar onun sorunu ya da sorumluluğunda değilmiş üzere davranan şahıslar çıkar ortaya.
| Bu durum ergenlik devri ile birlikte daha da netleşir ve bir sorun olarak artık karşımıza çıkmaya başlar. Ergenlik periyodunda ben merkezcilik ön plandadır. Ergen kendini tüm olayların merkezinde görür. Ergenlikte daima “BEN” vardır. Düşünmeden hareket eder. aslına bakarsan başı karışık olan ergen olayların sonuçlarını önce kestiremeyebilir. Doğal işte bu noktada nasıl yetiştirildiği de ehemmiyet kazanır. Meskende daima pohpohlanarak, el üstünde tutularak, hiç bir sorumluluk verilmeden, her istediği yapılarak büyüyen çocuk ergenlik periyodunun de doğal özellikleri ile tüm dış dünyayı kendine karşıymış üzere görmeye başlar. Arkadaşları ile daima sorun yaşar. Öğretmenleri ile daima ortası açıktır. Kendi yanılgılarını asla görmez, daima karşı tarafı cürümler. Kural tanımaz. Daima onun istediği yapılsın ister. Daima kendi söylemiş olduklerinin doğruluğuna inanır. Tabii bu durumda aile de objektif olamıyorsa ve hala gözetici aile tavrında ise çocuklarının her söylemiş olduklerini kesinkes gerçek olarak kabul eder, o da nazaranmez tıpkı aile tavrıyla yetişmiştir ve birden fazla vakit kendine eleştirel bakmayı beceremez. Olayları araştırma gereği duymaz. Çoğu vakit oluyor bunlara benzeri olaylar. Çocuk meskende o kadar şımartılmış her istediği yapılmıştır ki; dışarıda epey kolay hayal kırıklığına uğrar. Zira konuttaki üzere dışarıda herkes onu memnun etmek için çabalamaz ve kusurlarını güzel görmez. Ancak çocuk konutta buna o kadar alışmıştır ki olağanın bu olduğunu sanır, ya hayal kırıklığı ile içine kapanır ya da oda karşı tarafa zıt gitmeye başlar. |
bu biçimde davranarak çocuklarımız yerine onların sorunlarını çözmüş onlara kendilerini geliştirme fırsatı vermemiş oluyoruz. Biz onların yerine sorunlarını hem çözeriz ve birebir vakitte şikâyet ederiz. hiç bir sorununu çözemiyor, sonuçları bakılırsamiyor diye. Fırsat vermeyiz ki çocukluktan beri. Okulda ister arkadaşları ile ister öğretmenleri ile olsun karşılaştıkları sorunda çabucak okula koşarız. Onun yerine sorunu halletmeye uğraşırız. daha sonra da niçin bu çocuk karşılaştığı sorunları çözemiyor kendi başına karar veremiyor deriz.
Sonuç olarak birilerini suçlamak, eleştirmek epeyce kolaydır. Güç olan ise kendimizi eleştirebilmektir. Yanlışlarımızı gorebilmektir. Her hadisede üstümüze düşen hissesi kabullenebilmemizdir. İşte budur insanı olgunlaştıran. Şayet bunu yapabilirsek sağlıklı bir kişi oluruz ve etrafımızla ahenk ortasında yaşarız. İşte budur bize hayli şey kazandıran; bizi geliştiren. Çocuklarımızın da bu biçimde olmasını istiyorsak değişime kendimizden başlamalıyız. Şayet biz olgun davranırsak onlara âlâ birer model olabiliriz.