Bu cümleyi birinci duyduğumda pek garipsemiştim. Çok savlı ve fabrikasyon bir cümle üzere gelmişti. Ta ki arkasındaki manayı bulana kadar. Biriyle birlikte keyifli olmak öbür birinin daima olarak memnun etmesini beklemek yahut yalnızca onunla memnun olmak öbür.
Yardım almaya gelen şahısların kimileri “beni öfkelendiriyor, beni delirtiyor, söylemiş olduği ufak bir şeyle epey memnun oluyor bir hareketiyle havalara uçuruyorum” üzere telaffuzlarda bulunuyor. Bu edilgen telaffuz yapısının altında duyduğum şey şu; his durumumun kumandası karşı tarafta ve karşı taraf dilediği vakit kanal değiştirme hakkına sahip olmuş. halbuki sağaltım sürecinde gayelerimizden biri de kişinin his, fikir ve aksiyonlarının sorumluluğunu alması gerektiğidir. ötürüsıyla ‘ Beni öfkelendirmesine, delirtmesine, kıskandırmasına ben müsaade ediyorum’ biçiminde cümlelerimizi revize etmeden rastgele bir değişikliğin kelam konusu olamayacağının farkında olmak gerekir. Buradan yola çıkarak bunun daha tehlikeli olan kısmı partnerinin sevgisiyle, yaptıklarıyla, davranışlarıyla hayli memnun olan kişinin partnerinin rastgele bir olumsuz hareketiyle epey mutsuz olabileceğini de hesaba katmaması.
Tıpkı sınıfta okuyan iki öğrenci olduğunu ve öğretmenin çocukları çağırıp azarladığını düşünelim. Birebir yaşta, tıpkı sınıfta, birebir öğretmene ve öğretmeni tarafınca birebir telaffuzlara maruz kalan çocukların birinin üzüldüğünü ötekinin de keder ile birlikte çok kaygılandığını ve tırnaklarını yemeye başladığını düşünelim.
Bu farklı iki reaksiyonun biroldukça niçini olmakla birlikte bir örnek üzerinden açıklamak istiyorum.
Sadece üzüldüğünü var iseydığımız çocuğun ailesi ile her daim irtibat halinde olduğunu, his ve niyetlerin açıkça söz edildiği bir aile ortamında büyüdüğünü düşünelim. Öğretmeninin bu yansısının karşısında buna üzülmesi çok doğaldır ve vakit ortasında bunun üstesinden gelebilir. Pekala ne oluyor da öbür çocuk farklı reaksiyonlar veriyor? Çocuğun ailesinin yargılayıcı bir ebeveyn tavrı var ise ve her yanılgı yaptığında bağırılıyorsa yahut kusur yapılmasına müsaade edilmiyorsa öğretmeni tarafınca bağırılan çocuğun yargılandığını düşünüp telaşının nüksetmesi ve vücudunun farklı yansılar vermesi mümkündür.
Zeminde olmayan şey hale dönüşmez. Biz bir tabanla dünyaya geliriz. Etrafımız ve ailemiz tarafınca öğrendiklerimizle bu tabanı doldururuz. Bu öğretiler kararında davranışlar sergileriz. Buna da biçim diyebiliriz. Bu örnekte çocuğun yeri yargılanarak büyümek, tırnak yeme ve telaş üzere reaksiyonlar vermesi ise haldir. aslına bakarsanız patlayacak olan bir yanardağın bir hareketle etkinleşmesi üzere.
“Geçmişimde bağımda yaşadığım bir aldatılma kararı artık kimseye güvenmez oldum” diyen kişinin bütün bir bağlantı anlayışını bir oburunun yaptığı olumlu yahut olumsuz hareketlere göre şekillendirmesi odaklanılması gereken bir nokta. ‘Kimseye güvenmiyorum’ bir biçimdir ve yeri geçmişte yaşadığı bağdaki aldatılma olmayabilir. Kişinin bağa atfettiği mananın öncedeniyatı çocukluğa kadar dayanabilir.
Özetle tabanın öncedeniyatını güzel kurcalamak gerekir. Kişi daima güvenilmez bağlar yaşıyorsa bu kişinin seçimi olduğunu ve üst üste gelen alaka örüntülerinin tesadüf olmadığına kulak vermek gerekir.
İlişkinizdeki kişinin sizi her daim üzdüğünü, işvereninizin sizi her vakit kızdırdığını, arkadaşlarınızın sizi daima olarak yargıladığını düşünüyorsanız karşılarında bunlara müsaade eden bir siz olduğunu fark etmemiz gerekiyor. Aksi takdirde daima olarak karşı tarafı değiştirme gayretine gireriz. Bunu yapma halinde olanlar denetim etme davranışının ortasında sürüklenirler. Bir diğerine odaklanmak yahut bir diğerini değiştirmek kimi bazı kendimize odaklanmak yahut kendimizi değiştirmekten daha kolay gelse de oburlarının kendimizden daha uzak olduğunu fark etmemiz gerekir.
Yardım almaya gelen şahısların kimileri “beni öfkelendiriyor, beni delirtiyor, söylemiş olduği ufak bir şeyle epey memnun oluyor bir hareketiyle havalara uçuruyorum” üzere telaffuzlarda bulunuyor. Bu edilgen telaffuz yapısının altında duyduğum şey şu; his durumumun kumandası karşı tarafta ve karşı taraf dilediği vakit kanal değiştirme hakkına sahip olmuş. halbuki sağaltım sürecinde gayelerimizden biri de kişinin his, fikir ve aksiyonlarının sorumluluğunu alması gerektiğidir. ötürüsıyla ‘ Beni öfkelendirmesine, delirtmesine, kıskandırmasına ben müsaade ediyorum’ biçiminde cümlelerimizi revize etmeden rastgele bir değişikliğin kelam konusu olamayacağının farkında olmak gerekir. Buradan yola çıkarak bunun daha tehlikeli olan kısmı partnerinin sevgisiyle, yaptıklarıyla, davranışlarıyla hayli memnun olan kişinin partnerinin rastgele bir olumsuz hareketiyle epey mutsuz olabileceğini de hesaba katmaması.
Tıpkı sınıfta okuyan iki öğrenci olduğunu ve öğretmenin çocukları çağırıp azarladığını düşünelim. Birebir yaşta, tıpkı sınıfta, birebir öğretmene ve öğretmeni tarafınca birebir telaffuzlara maruz kalan çocukların birinin üzüldüğünü ötekinin de keder ile birlikte çok kaygılandığını ve tırnaklarını yemeye başladığını düşünelim.
Bu farklı iki reaksiyonun biroldukça niçini olmakla birlikte bir örnek üzerinden açıklamak istiyorum.
Sadece üzüldüğünü var iseydığımız çocuğun ailesi ile her daim irtibat halinde olduğunu, his ve niyetlerin açıkça söz edildiği bir aile ortamında büyüdüğünü düşünelim. Öğretmeninin bu yansısının karşısında buna üzülmesi çok doğaldır ve vakit ortasında bunun üstesinden gelebilir. Pekala ne oluyor da öbür çocuk farklı reaksiyonlar veriyor? Çocuğun ailesinin yargılayıcı bir ebeveyn tavrı var ise ve her yanılgı yaptığında bağırılıyorsa yahut kusur yapılmasına müsaade edilmiyorsa öğretmeni tarafınca bağırılan çocuğun yargılandığını düşünüp telaşının nüksetmesi ve vücudunun farklı yansılar vermesi mümkündür.
Zeminde olmayan şey hale dönüşmez. Biz bir tabanla dünyaya geliriz. Etrafımız ve ailemiz tarafınca öğrendiklerimizle bu tabanı doldururuz. Bu öğretiler kararında davranışlar sergileriz. Buna da biçim diyebiliriz. Bu örnekte çocuğun yeri yargılanarak büyümek, tırnak yeme ve telaş üzere reaksiyonlar vermesi ise haldir. aslına bakarsanız patlayacak olan bir yanardağın bir hareketle etkinleşmesi üzere.
“Geçmişimde bağımda yaşadığım bir aldatılma kararı artık kimseye güvenmez oldum” diyen kişinin bütün bir bağlantı anlayışını bir oburunun yaptığı olumlu yahut olumsuz hareketlere göre şekillendirmesi odaklanılması gereken bir nokta. ‘Kimseye güvenmiyorum’ bir biçimdir ve yeri geçmişte yaşadığı bağdaki aldatılma olmayabilir. Kişinin bağa atfettiği mananın öncedeniyatı çocukluğa kadar dayanabilir.
Özetle tabanın öncedeniyatını güzel kurcalamak gerekir. Kişi daima güvenilmez bağlar yaşıyorsa bu kişinin seçimi olduğunu ve üst üste gelen alaka örüntülerinin tesadüf olmadığına kulak vermek gerekir.
İlişkinizdeki kişinin sizi her daim üzdüğünü, işvereninizin sizi her vakit kızdırdığını, arkadaşlarınızın sizi daima olarak yargıladığını düşünüyorsanız karşılarında bunlara müsaade eden bir siz olduğunu fark etmemiz gerekiyor. Aksi takdirde daima olarak karşı tarafı değiştirme gayretine gireriz. Bunu yapma halinde olanlar denetim etme davranışının ortasında sürüklenirler. Bir diğerine odaklanmak yahut bir diğerini değiştirmek kimi bazı kendimize odaklanmak yahut kendimizi değiştirmekten daha kolay gelse de oburlarının kendimizden daha uzak olduğunu fark etmemiz gerekir.