Kendini Sabote Etme: Self-sabotage
Birtakım davranışlar vardır ki, ona verilen isim ne kadar açık olursa olsun, davranışın kendisi bile aşikar olsa da farkına varmayız.
Kendini sabote etme bu bahiste en başarılı davranış örüntülerinden birisidir.
Bu davranışı tanımlarken sevdiğim bir tabir vardır:
“Kişinin kendine karşı harekete geçmesi.”
Kendine karşı…
Kendini sabote eden kişi, belirlenen maksatları, harcanan yahut harcanacak olan çabayı daha da kıymetlisi kimi vakit şahsi kıymetleri baltalar.
Bu davranış kişi için çok yıkıcı olsa da bir alışkanlığa, otomatik davranışa dönüşebilir.
Bunu yaparken, kişi kendini o kadar güçlüce ikna eder ki, o maksada erişmek tüm cazipliğini yitirir.
Arzulanan bir ilgiden çok kolay bir biçimde uzaklaşır; yahut nitekim istenen bir şeyi istemez hale gelir.
Lakin bu davranış telaş, öfke ve değersizlikle kardeştir.
Burada akıllara gelen birinci soru:
Etrafımızda kıymetsiz olduğumuzu düşündüren, dert ve öfke hissettiren çok insan olabiliyorken kişi kendini niye sabote etsin ki?
Bunun birinci yanıtını düşük öz-değer olarak vermek sanırım en uygunu olacaktır.
Düşük öz-değeri sürdürense, devamlı olarak kendimize söylemiş olduğimiz olumsuz sözlerde saklı.
“Yeterince zeki değilsin!
Tipin hiç de cazibeli değil!
Bu işe uygun niteliklerin yok!
Gereğince düzgün değilsin!”
üzere öz-kritikler kişinin iç dünyasından hayatına yansır.
bu biçimdece kişi gereken aksiyonları almaz ve erişmek istediği her ne ise ondan uzaklaşarak maksadına ulaşır.
Şunu lütfen unutmayın: Kendinizle nasıl konuştuğumuz, nasıl davrandığımızı direkt tesirler.
Bir öbür kaynak da mükemmeliyetçiliktir.
Mükemmeliyetçi şahıslarda en epey gözlemlenen davranış esasen kendini sabote etmektir.
Bunu da erteleme davranışlarıyla gösterirler.
Daha evvelki yazılarımda da belirttiğim daima ya da hiç biçiminde düşünme kendi başına bir sabotajdır ve her vakit bir erteleme, vazgeçme takibindedir.
Şunu bilmekte yarar var ki kendini sabotenin sonuçları yalnızca kendimizle ilgili de olmaz.
Bu davranış, derinleşmeyen toplumsal ve romantik alakalar kurmaya yol açabilir.
Bir toplumsal aktiviteye davet edildiğimizde:
“Gitmesem daha yeterli. Eğlenceli, keyifli biri değilim. Alımlı hiç bir yanım yok. Gidip ne yapacağım ki?” üzere yaklaştığımızda, aktiviteye katılmama sonucu alırız.
Birisi bizden hoşlandığını söylemiş olduğinde:
“Sevilecek neyim var ki? Cazibeli hiç bir yanım yok. Buna inanmıyorum!” deyip, üstünü çizeriz.
Yani kendini sabote etme, bir kaçınma davranışına niye olur.
Hatırlayın, kaçınma ise hisleri sürdürür.
Başta da belirttiğim üzere artık bunlar pek otomatik, resen gelişen tepkilerse, bunları fark etmeyle başlayabilirsiniz.
Farkındalık ise devamında yeni değerlendirmeler üretmeyi ve alternatif yeni davranışlar ile müşahede yapmayı gerektirir.
Kendinizi sabote etmenin yerine koyabileceğiniz alternatif birinci davranış ise, öz-nezaket ve öz-şefkat olabilir.
Kaynak : Dokuzsutun
Birtakım davranışlar vardır ki, ona verilen isim ne kadar açık olursa olsun, davranışın kendisi bile aşikar olsa da farkına varmayız.
Kendini sabote etme bu bahiste en başarılı davranış örüntülerinden birisidir.
Bu davranışı tanımlarken sevdiğim bir tabir vardır:
“Kişinin kendine karşı harekete geçmesi.”
Kendine karşı…
Kendini sabote eden kişi, belirlenen maksatları, harcanan yahut harcanacak olan çabayı daha da kıymetlisi kimi vakit şahsi kıymetleri baltalar.
Bu davranış kişi için çok yıkıcı olsa da bir alışkanlığa, otomatik davranışa dönüşebilir.
Bunu yaparken, kişi kendini o kadar güçlüce ikna eder ki, o maksada erişmek tüm cazipliğini yitirir.
Arzulanan bir ilgiden çok kolay bir biçimde uzaklaşır; yahut nitekim istenen bir şeyi istemez hale gelir.
Lakin bu davranış telaş, öfke ve değersizlikle kardeştir.
Burada akıllara gelen birinci soru:
Etrafımızda kıymetsiz olduğumuzu düşündüren, dert ve öfke hissettiren çok insan olabiliyorken kişi kendini niye sabote etsin ki?
Bunun birinci yanıtını düşük öz-değer olarak vermek sanırım en uygunu olacaktır.
Düşük öz-değeri sürdürense, devamlı olarak kendimize söylemiş olduğimiz olumsuz sözlerde saklı.
“Yeterince zeki değilsin!
Tipin hiç de cazibeli değil!
Bu işe uygun niteliklerin yok!
Gereğince düzgün değilsin!”
üzere öz-kritikler kişinin iç dünyasından hayatına yansır.
bu biçimdece kişi gereken aksiyonları almaz ve erişmek istediği her ne ise ondan uzaklaşarak maksadına ulaşır.
Şunu lütfen unutmayın: Kendinizle nasıl konuştuğumuz, nasıl davrandığımızı direkt tesirler.
Bir öbür kaynak da mükemmeliyetçiliktir.
Mükemmeliyetçi şahıslarda en epey gözlemlenen davranış esasen kendini sabote etmektir.
Bunu da erteleme davranışlarıyla gösterirler.
Daha evvelki yazılarımda da belirttiğim daima ya da hiç biçiminde düşünme kendi başına bir sabotajdır ve her vakit bir erteleme, vazgeçme takibindedir.
Şunu bilmekte yarar var ki kendini sabotenin sonuçları yalnızca kendimizle ilgili de olmaz.
Bu davranış, derinleşmeyen toplumsal ve romantik alakalar kurmaya yol açabilir.
Bir toplumsal aktiviteye davet edildiğimizde:
“Gitmesem daha yeterli. Eğlenceli, keyifli biri değilim. Alımlı hiç bir yanım yok. Gidip ne yapacağım ki?” üzere yaklaştığımızda, aktiviteye katılmama sonucu alırız.
Birisi bizden hoşlandığını söylemiş olduğinde:
“Sevilecek neyim var ki? Cazibeli hiç bir yanım yok. Buna inanmıyorum!” deyip, üstünü çizeriz.
Yani kendini sabote etme, bir kaçınma davranışına niye olur.
Hatırlayın, kaçınma ise hisleri sürdürür.
Başta da belirttiğim üzere artık bunlar pek otomatik, resen gelişen tepkilerse, bunları fark etmeyle başlayabilirsiniz.
Farkındalık ise devamında yeni değerlendirmeler üretmeyi ve alternatif yeni davranışlar ile müşahede yapmayı gerektirir.
Kendinizi sabote etmenin yerine koyabileceğiniz alternatif birinci davranış ise, öz-nezaket ve öz-şefkat olabilir.
Kaynak : Dokuzsutun