‘Annem daima yorgun ve mutsuzdu. Bizim için saçını süpürge ettiğini söylerdi, biz süpürmesini değil, taramasını isterdik. Bize gülümsemesini. ‘
Zaman, süratle geçip giden üstelik bunu hiç hissettirmeden yapan kuvvetli bi yarışçı. Bu maratonda bizler kimi vakit robot misali sırf komutlara odaklanıyoruz. Anne- babamızın istekleri, kardeşimizin beklentileri, eşimizin memnunluğu, çocukların geleceği, işler, sorumluluklar..
Başımızı kaldırıp da aynaya baktığımızda ise bir yabancı. Gözlerinde tanışık olunmayan bir yorgunluk, saçlarda size merhaba diyen beyazlarınız. kimi vakit o kadar naif de davranmıyor. Her şeye ve herkese ağır bir öfke, ismini koyamadığınız ağrılar, ölüyormuş hissi veren kalpten gelen ataklar ve tekrar yeniden acil yolları. Fakat sonuçlar bir daha bundan evvelki üzere pek temiz! Nedir pekala bu ağrılar? Bu kolunu bile kıpırdatamayacak hissi? Ben söyleyeyim; geç kalmışlık.
Beyin ve kalp sandığınızdan da güçlü bir dostluğa sahip. Sizler kendinizi 2.plana atıp aynadaki kendinize düzgün davranmadığınız ve bir çocuk misali sadece canınız istiyor diye yemediğiniz o dondurmaların acısını çekmeye başlıyorsunuz. Beyniniz kalbinize – benim hatırlanmaya, sevilmeye, görülmeye- gereksinimim var sinyallerini bu semptomlarla gönderiyor ne yazık ki.
Herkese ve her şeye uygun gelmek isterken ortada bir aynaya bakıp kendinizi unutmadığınız, kendinize o eski gülüşlerinizi özlemek zorunda kalmadığınız bir hayat vaadetmek bu kadar güç olmamalı
öyle ki insan kendini hatırlamayı unuttukça, başkalarına yeterli gelmek bir yana daha fazlaca ziyanı dokunuyor
Zaman, süratle geçip giden üstelik bunu hiç hissettirmeden yapan kuvvetli bi yarışçı. Bu maratonda bizler kimi vakit robot misali sırf komutlara odaklanıyoruz. Anne- babamızın istekleri, kardeşimizin beklentileri, eşimizin memnunluğu, çocukların geleceği, işler, sorumluluklar..
Başımızı kaldırıp da aynaya baktığımızda ise bir yabancı. Gözlerinde tanışık olunmayan bir yorgunluk, saçlarda size merhaba diyen beyazlarınız. kimi vakit o kadar naif de davranmıyor. Her şeye ve herkese ağır bir öfke, ismini koyamadığınız ağrılar, ölüyormuş hissi veren kalpten gelen ataklar ve tekrar yeniden acil yolları. Fakat sonuçlar bir daha bundan evvelki üzere pek temiz! Nedir pekala bu ağrılar? Bu kolunu bile kıpırdatamayacak hissi? Ben söyleyeyim; geç kalmışlık.
Beyin ve kalp sandığınızdan da güçlü bir dostluğa sahip. Sizler kendinizi 2.plana atıp aynadaki kendinize düzgün davranmadığınız ve bir çocuk misali sadece canınız istiyor diye yemediğiniz o dondurmaların acısını çekmeye başlıyorsunuz. Beyniniz kalbinize – benim hatırlanmaya, sevilmeye, görülmeye- gereksinimim var sinyallerini bu semptomlarla gönderiyor ne yazık ki.
Herkese ve her şeye uygun gelmek isterken ortada bir aynaya bakıp kendinizi unutmadığınız, kendinize o eski gülüşlerinizi özlemek zorunda kalmadığınız bir hayat vaadetmek bu kadar güç olmamalı
öyle ki insan kendini hatırlamayı unuttukça, başkalarına yeterli gelmek bir yana daha fazlaca ziyanı dokunuyor