İçgüdüsel olarak göğüs, beslenmenin, hatta hayatın kendisinin kaynağı olarak hissedilir. Olağan bebek gelişmeninde, “meme” içe yansıtılır ve egoda inançlı bir biçimde temel alır.. Bu, egonun çekirdeğinin oluşmasına niye olur ve tatmin edici büyüme ve gelişimin temeli atılmış olur.
Bebeğin erken duygusal hayatı, yeterli objeyi kaybetme ve bir daha kazanma hissiyle karakterizedir. Sevgi ve nefret (eros ve thanatos) içindeki doğuştan gelen çatışma, yeterli objelerin ve makûs objelerin içselleştirilmesine niye olur . Bu tıp bir çatışma, kişiliğin olağan zenginleşmesi ve büyümesi ve egonun güçlendirilmesi için gereklidir. bu biçimdece, çatışma ve bunun üstesinden gelme muhtaçlığı, insan yaratıcılığının temeli olarak ortaya çıkar. Anne göğsü hem yeterli tıpkı vakitte berbat olarak deneyimlendiğinde , içsel obje ego ile birlikte bölünür. Bu bölünme , egonun erken ahenk eksikliğinden kaynaklanır ve ilkel tasaya karşı bir savunma vazifesi görür , yıkıcı ve zulmedici tasaların dağılmasını sağlar ve egonun korunması için bir düzenek sunar. Güzel ve ülküleştirilmiş obje içinde kıymetli bir ayrım yapılması gerekir . İdealize edilmiş bir obje ile çok derecede berbat bir obje içinde ekseriyetle son derece derin bir bölünme meydana gelir.
Paranoid-Şizoid evreden Depresif Evre’ye geçiş yaşımın 2.yılının başında gerçekleşir. Yeterli Nesne’yi tesirli biçimde içselleştirmiş olan bebek, yıkıcı itkilerinin ve zulmedilme telaşından pek uzaklaşacaktır. Ancak tam manasıyla bebeğin bunlardan kurtulması mümkün değildir. Lakin uygun objeyi içselleştirememiş olan bebek, haset, kıskançlık, açgözlülük hislerini içselleştirme ve bünyesel tesire bakılırsa farklı şiddetlerde yaşayacaktır. Haset duyan bebek, şükran duygusu geliştiremeyecek ve geleceğinde sevgi hissini tam olarak içselleştiremeyecektir. Uygun objeyi içselleştiremeyen bebek, gelecekteki hayatında tümkuvvetlilük, yadsıma ve en kıymetlisi olan bölme savunma sistemlerini pek sık kullanacak ve haset bu savunma düzeneklerle artacak ve bu kısırdöngü halinde devam edecektir.
Bebeğin erken duygusal hayatı, yeterli objeyi kaybetme ve bir daha kazanma hissiyle karakterizedir. Sevgi ve nefret (eros ve thanatos) içindeki doğuştan gelen çatışma, yeterli objelerin ve makûs objelerin içselleştirilmesine niye olur . Bu tıp bir çatışma, kişiliğin olağan zenginleşmesi ve büyümesi ve egonun güçlendirilmesi için gereklidir. bu biçimdece, çatışma ve bunun üstesinden gelme muhtaçlığı, insan yaratıcılığının temeli olarak ortaya çıkar. Anne göğsü hem yeterli tıpkı vakitte berbat olarak deneyimlendiğinde , içsel obje ego ile birlikte bölünür. Bu bölünme , egonun erken ahenk eksikliğinden kaynaklanır ve ilkel tasaya karşı bir savunma vazifesi görür , yıkıcı ve zulmedici tasaların dağılmasını sağlar ve egonun korunması için bir düzenek sunar. Güzel ve ülküleştirilmiş obje içinde kıymetli bir ayrım yapılması gerekir . İdealize edilmiş bir obje ile çok derecede berbat bir obje içinde ekseriyetle son derece derin bir bölünme meydana gelir.
Paranoid-Şizoid evreden Depresif Evre’ye geçiş yaşımın 2.yılının başında gerçekleşir. Yeterli Nesne’yi tesirli biçimde içselleştirmiş olan bebek, yıkıcı itkilerinin ve zulmedilme telaşından pek uzaklaşacaktır. Ancak tam manasıyla bebeğin bunlardan kurtulması mümkün değildir. Lakin uygun objeyi içselleştirememiş olan bebek, haset, kıskançlık, açgözlülük hislerini içselleştirme ve bünyesel tesire bakılırsa farklı şiddetlerde yaşayacaktır. Haset duyan bebek, şükran duygusu geliştiremeyecek ve geleceğinde sevgi hissini tam olarak içselleştiremeyecektir. Uygun objeyi içselleştiremeyen bebek, gelecekteki hayatında tümkuvvetlilük, yadsıma ve en kıymetlisi olan bölme savunma sistemlerini pek sık kullanacak ve haset bu savunma düzeneklerle artacak ve bu kısırdöngü halinde devam edecektir.