hiç bir anne – baba çocuğunun engelli olarak dünyaya gelmesini istemez. Dünyaya gelen bebek, fizikî, ruhsal, zihinsel, duygusal olarak özel bir bebek olabilir. Aile bu özel bebeğe hazır şayet olmazsa ne yapacağını bilemez, şok yaşar. Bu durumu kabul etmez, etmek istemez, şaşkın ve çaresizdir, bebeğinin sağlıklı olduğuna ve olacağına dair kendini ve etrafını ikna etmeye çalışır.
Aile her yerden çocuğu ile ilgili deva aramaya başlar. Çocuğunun olağan çocuklar üzere olması emeliyle, çocuğunu güzelleştirebileceğini söyleyen her yerden herkesten medet umar, maddi manevi nesi var ise ortaya koyar. Bütün gayesi ‘Çocuğunun olağan çocuklar gibi’ olmasıdır. yıllar geçtikçe, ailenin çocuğun olağana döneceği konusunda umutları kırılır ve hatalı aramaya başlar. Evvel hekimleri, daha sonra kendilerini, çevreyi ve en sonunda da tanrıyı bile sorgular. ‘niçin Benim Çocucuğum? ‘
Bu süreçte engelli bireyin anne – babası, kardeşi olmak kolay değildir. Yalnızca yakın etraf değil, bütün aile bireyleri için sıkıntı olan bu durum aile içinde da uyuşmazlık ve uyuşmazlıklara niye olur. Kimi bireyler bu çocuğun durumunu yok sayar. Kimisi de çocuğun bu durumunu içselleştirir.
Onu çaresiz, zavallı, yardıma muhtaç olarak görür. Kendisini çocuğu bu dünyada herkesten her şeyden muhafazaya adar. Toplumdaki birtakım aile ve eğitmenler de bu özel çocuğun durumunu anlamada, kabul etmekte zorlanabilir. Çocuk yakını işinden ve toplumsal etrafından uzaklaşarak onunla yaşamaya başlar. Çocuğu ve kendisini özel durumu niçiniyle acı çekmesin diye izole eder, kendisini ve çocuğunu izole edişi ile birlikte ıstırap, korku, yalnızlık, çaresizlik, yetersizlik duygusu içine girer.
Depresyon ortasında olan yakınları ve çocuk, yetilerini ve yeteneklerini gösteremez. Yakınlarının hayat maksadı onu korumaktır. Müdafaa duygusu çocuğu bağımlı, bakıma muhtaç bir hale getirir, halbuki ki çocuğun bir alanda yetersizliği vardır hayatın her alanında değil.
Toplum olarak engelli çocuklarımızın yetersizliklerini olağanlaştırma eforu yerine, manilerini olduğu üzere kabul etmek ve kâfi olduğu yetenekleri üzerine dayanak vermek çocukların kâfi oldukları alanlarda fazlaca başarılı olmalarını sağlar.
Tahminen yürüyemez ancak bu durum onun epey uygun bir yazılımcı bulunmasına pürüz değildir. Ömrü boyunca sayı saymayı öğretemeyebiliriz lakin düzgün bir müzisyen olabilir. Bunun üzere örnekleri çoğaltabiliriz.
Anne baba olarak da sorumluluğumuz; çocuklarımızı bağımlı korumak değil, onları sevgi dolu, özgüvenli, özgür, kendi sorumluluklarını alan bireyler bulunmasına takviye vermektir. Onun engelli değil, farklı olduğunu kabul ederek, toplumda özgür bir birey olması için desteklemeyiz. Ebeveynler ve toplum, bireyi engelli olarak görmek yerine, özel ihtiyaçlı bir birey ve birtakım alanlarda öbür bireylerden farklı bir birey olduğunu kabul ederek hem birey, hem aile, hem toplumsal açıdan birliği sağlar.
Aile her yerden çocuğu ile ilgili deva aramaya başlar. Çocuğunun olağan çocuklar üzere olması emeliyle, çocuğunu güzelleştirebileceğini söyleyen her yerden herkesten medet umar, maddi manevi nesi var ise ortaya koyar. Bütün gayesi ‘Çocuğunun olağan çocuklar gibi’ olmasıdır. yıllar geçtikçe, ailenin çocuğun olağana döneceği konusunda umutları kırılır ve hatalı aramaya başlar. Evvel hekimleri, daha sonra kendilerini, çevreyi ve en sonunda da tanrıyı bile sorgular. ‘niçin Benim Çocucuğum? ‘
Bu süreçte engelli bireyin anne – babası, kardeşi olmak kolay değildir. Yalnızca yakın etraf değil, bütün aile bireyleri için sıkıntı olan bu durum aile içinde da uyuşmazlık ve uyuşmazlıklara niye olur. Kimi bireyler bu çocuğun durumunu yok sayar. Kimisi de çocuğun bu durumunu içselleştirir.
Onu çaresiz, zavallı, yardıma muhtaç olarak görür. Kendisini çocuğu bu dünyada herkesten her şeyden muhafazaya adar. Toplumdaki birtakım aile ve eğitmenler de bu özel çocuğun durumunu anlamada, kabul etmekte zorlanabilir. Çocuk yakını işinden ve toplumsal etrafından uzaklaşarak onunla yaşamaya başlar. Çocuğu ve kendisini özel durumu niçiniyle acı çekmesin diye izole eder, kendisini ve çocuğunu izole edişi ile birlikte ıstırap, korku, yalnızlık, çaresizlik, yetersizlik duygusu içine girer.
Depresyon ortasında olan yakınları ve çocuk, yetilerini ve yeteneklerini gösteremez. Yakınlarının hayat maksadı onu korumaktır. Müdafaa duygusu çocuğu bağımlı, bakıma muhtaç bir hale getirir, halbuki ki çocuğun bir alanda yetersizliği vardır hayatın her alanında değil.
Toplum olarak engelli çocuklarımızın yetersizliklerini olağanlaştırma eforu yerine, manilerini olduğu üzere kabul etmek ve kâfi olduğu yetenekleri üzerine dayanak vermek çocukların kâfi oldukları alanlarda fazlaca başarılı olmalarını sağlar.
Tahminen yürüyemez ancak bu durum onun epey uygun bir yazılımcı bulunmasına pürüz değildir. Ömrü boyunca sayı saymayı öğretemeyebiliriz lakin düzgün bir müzisyen olabilir. Bunun üzere örnekleri çoğaltabiliriz.
Anne baba olarak da sorumluluğumuz; çocuklarımızı bağımlı korumak değil, onları sevgi dolu, özgüvenli, özgür, kendi sorumluluklarını alan bireyler bulunmasına takviye vermektir. Onun engelli değil, farklı olduğunu kabul ederek, toplumda özgür bir birey olması için desteklemeyiz. Ebeveynler ve toplum, bireyi engelli olarak görmek yerine, özel ihtiyaçlı bir birey ve birtakım alanlarda öbür bireylerden farklı bir birey olduğunu kabul ederek hem birey, hem aile, hem toplumsal açıdan birliği sağlar.