Bahsetmek istediğim toplumdaki “Baba konutundan gelinlikle, koca konutundan kefenle çıkarsın.” zihniyeti. Biraz bayan bakış açısıyla yazacağım, bu durumda tarafım, kimse kusura bakmasın.
Bir psikolog olarak, elimde olsa oracıkta, hastane odasında boşayacağım o kadar hayli bayan gördüm ki…
“15 yıl evvel, severek evlendik. Ailem vermedi, kaçtık. Birinci vakit içinder da içerdi lakin, bu kadar değil. daha sonra daha fazla içmeye başladı. Derken konuta sabaha karşı zil zurna sarhoş gelip beni dövmeye başladı. İşi de bıraktı. Baktım aç kalıyoruz, ben meskenlere paklığa gitmeye başladım. O ortada iki çocuğumuz oldu. Bir de kumar oynamaya başladı. Ben elin meskenlerinde sabahtan akşama kadar çalıştığım yetmiyormuş üzere, akşam da gelip kendi işimi yapıyorum, bel fıtığı oldum. Fakat paramı elimden alıyor, biz yeniden çocuklarla açız. İçki, kumar, aldatma… Allah’a inanmasam intihar ederim, bir de yavrularım bensiz ne yapar! Ailem ‘Çocuklarını bırak gel!’ diyor, nasıl bırakayım! ‘Boşanırsan seni öldürürüm!’ diyor. Nasıl bir çıkmazdayım!”
Öldürür! Tekraren şahit olduk! Gerilerinden iki “Vah vah!” edip unuttuk!
Hakikaten, üstteki kıssada yanlışsız bir şey var mı! Ben bunlara tekraren şahit oldum. Bu bayanlar kime sığınacak, kimden yardım alacak? Aile, toplum, devlet?
Fransa’dan tatil için gelmiş bir danışanım olmuştu. İki çocuklu, mesken bayanı ve boşanacak. “Nafaka falan…” derken, “Yok, nafaka almayacağım!” “Eee, nasıl geçineceksiniz çocuklarla?” dediğimde “Devlet her türlü gereksinimimizi karşılıyor.” demişti. bu biçimdea kadar bundan haberi olmayan ben de, şaşırıp, sevinip kendimize üzülmek, bütün hisleri tıpkı anda hayatıştım.
“Ya benimsin ya toprağın!” sevgi değildir! Boşanan bayan, erkeğin kütüğünden düşer, hayatından çıkar, en çok “eski eşi”dir artık. Oburunu sevince, kimsenin namusu kirlenmez.
Son kelamım; evlilik iki kişilik yaşamaktır. Kimse kimseden üstün değil. Bir eşi boşanmayı düşündürtecek hale getirmeyin. Aile terapisi ya da toplumsal etraftan takviye alıp düzeltmeye çalışın. Her şeye karşın olmuyorsa, evlilik üzere boşanmak da haktır!
Bir psikolog olarak, elimde olsa oracıkta, hastane odasında boşayacağım o kadar hayli bayan gördüm ki…
“15 yıl evvel, severek evlendik. Ailem vermedi, kaçtık. Birinci vakit içinder da içerdi lakin, bu kadar değil. daha sonra daha fazla içmeye başladı. Derken konuta sabaha karşı zil zurna sarhoş gelip beni dövmeye başladı. İşi de bıraktı. Baktım aç kalıyoruz, ben meskenlere paklığa gitmeye başladım. O ortada iki çocuğumuz oldu. Bir de kumar oynamaya başladı. Ben elin meskenlerinde sabahtan akşama kadar çalıştığım yetmiyormuş üzere, akşam da gelip kendi işimi yapıyorum, bel fıtığı oldum. Fakat paramı elimden alıyor, biz yeniden çocuklarla açız. İçki, kumar, aldatma… Allah’a inanmasam intihar ederim, bir de yavrularım bensiz ne yapar! Ailem ‘Çocuklarını bırak gel!’ diyor, nasıl bırakayım! ‘Boşanırsan seni öldürürüm!’ diyor. Nasıl bir çıkmazdayım!”
Öldürür! Tekraren şahit olduk! Gerilerinden iki “Vah vah!” edip unuttuk!
Hakikaten, üstteki kıssada yanlışsız bir şey var mı! Ben bunlara tekraren şahit oldum. Bu bayanlar kime sığınacak, kimden yardım alacak? Aile, toplum, devlet?
Fransa’dan tatil için gelmiş bir danışanım olmuştu. İki çocuklu, mesken bayanı ve boşanacak. “Nafaka falan…” derken, “Yok, nafaka almayacağım!” “Eee, nasıl geçineceksiniz çocuklarla?” dediğimde “Devlet her türlü gereksinimimizi karşılıyor.” demişti. bu biçimdea kadar bundan haberi olmayan ben de, şaşırıp, sevinip kendimize üzülmek, bütün hisleri tıpkı anda hayatıştım.
“Ya benimsin ya toprağın!” sevgi değildir! Boşanan bayan, erkeğin kütüğünden düşer, hayatından çıkar, en çok “eski eşi”dir artık. Oburunu sevince, kimsenin namusu kirlenmez.
Son kelamım; evlilik iki kişilik yaşamaktır. Kimse kimseden üstün değil. Bir eşi boşanmayı düşündürtecek hale getirmeyin. Aile terapisi ya da toplumsal etraftan takviye alıp düzeltmeye çalışın. Her şeye karşın olmuyorsa, evlilik üzere boşanmak da haktır!