Aile karı ve kocadan oluşan bir kurumdur. Çocuk olmayabilir, çabucak hemen olmamış ya da istenmiyor olabilir, aile tarifi için koşul değildir. Toplumumuz son yüz yılda anne, baba, kardeşler, evli kardeşler, eşleri ve çocuklarının birebir konutta yaşadığı geniş aileden, eşlerin ve var ise çocukların başka konutta yaşadığı çekirdek aileye geçmiş üzere duruyor. Zira birden fazla vakit ayrılan yalnızca konutlar.
Bir ayağı Doğu’dayken, birini Batı’ya atan ve iki ortada sıkışan bir toplum olarak, biroldukca bahiste olduğu üzere bu mevzuda da pek zorlanıyoruz. Şu çeşit yakınmaları hayli sık duyuyoruz: “Oğlumu evlenirdim, her şeyin en düzgününü yapmaya çalıştım. Lakin artık beni eskisi kadar sık aramıyor. Gelin de aslına bakarsan hiç bir şey bilmiyor, anasının konutunda yumurta kırmamış. Aç kalacak çocuğum.” ya da “Gül üzere kızımı verdim, ikide bir annesine gönderiyor. Benim kızım hizmetçi mi!”
Onlar artık yeni bir aile. Nasıl ki, bir konutları var ise, bir mahremleri, hudutları, kendi kuralları, hayattan beklentileri, bütçeleri, harcamaları, tatil ve cümbüş anlayışları, özetlemek gerekirse bir hayatları var ya da en azından olmalı. İleride çocukları olunca bir de disiplin anlayışları olacak lakin, o başlı başına bir yazı konusu…
Nasıl ki hücre zarı seçici geçirgense, kendisi için gerekli olan molekülleri hücre içine alır, ziyanlı olanları hücre haricinde bırakırsa, çekirdek aile için de bu biçimde bir hudut kelam konusu olmalıdır. Ne hiç kimselerle irtibat kurmamaya dayalı, epey katı adeta kale duvarı üzere bir hudut, ne de tüm müdahale ve yorumlara açık sınırsızlık. İkisi de ailede mutsuzluğa sebep olabilir.
Bu noktada, benim gördüğüm bizim toplumda eşlerin ebeveynleri çekirdek aileye fazlaca fazla müdahalede bulunuyor. Hatta yenilen yemekten, doğacak çocuğun ismine varana kadar karı ve kocanın ebeveynleri içinde bir çatışma yaşanabiliyor. Tek bir çekirdek aile meskeninde üç aile… “Senin annen bunu dedi, ablan şunu yaptı…” “Ama seninki de geçen sefer bana hız astıydı, hakikat düzgün konuşmadı bile.” üzere konuşmalar size de tanıdık gelmiştir.
Sonuç mu? Eşler içinde huzursuzluk, tartışmalar, yazık ki şiddete varabilen arbedeler, ortada kalan ve mutsuz çocuklar, küsüp anne meskenine giden bir eş ve hatta boşanmalar. Daha evvel çalıştığım bir kentte, gelenek olan ve ısrarla sürdürülen altlı-üstlü oturma adeti yüzünden, o kent nüfus bazında boşanma konusunda ülke birincisi oluyordu. Birebir konut, yakın oturma aslına bakarsanız epey büyük meselelere sebep olabiliyor lakin, ellili yaşlarda bir bayan danışanımın, eşi için kurduğu cümle: “Telefon diye bir şey var, annesine sormadan adım atmaz.” 30 yıllık evlilik, yetişkin iki çocuktan daha sonra bile…
Tabii ki, anne-babaların birtakım konularda fikri alınmalı, deneyimlerinden faydalanılmalı, ortada sırada ziyarete gidilmeli, hatırları sorulmalı lakin, hem evli çiftlerin, tıpkı vakitte onların ebeveynlerinin ortada artık yeni bir aile olduğunun ve bu yeni ailenin de kendine göre tertibinin olduğunun farkında olması ve ona göre davranması, aslında her insanın memnunluğu için olması gerekendir.
Evlilik, yeni bir hayat, alışkanlıkların değişmesi, bir ahenk süreci gerektiren bir durumdur. Çiftlerin tıpkı konutta yaşamaya, birbirlerine alışmaya çalışması bile belirli bir vakit alır. Yalnızca kendi ebeveynleri değil, kimi durumlarda yakın akrabaların da yeni evli çiftin hayatıyla ilgili kelam hakkının olduğunu düşünmesi, her şeye müdahale etmeye çalışması, işleri daha da ortasından çıkılmaz hale getirecektir. Ortada hakikaten büyük bir sorun yoksa ve bilhassa de yardım istenmiyorsa, müdahale etmemeye çalışın.
Tabii ki, evli çiftimizin de en ufak sorunu bile bütün ailesine anlatmaması gerekiyor. Siz unutsanız, ortadan yıllar geçse bile, aile ve akrabalarınız o mevzuyu unutmayıp temcit pilavı üzere yeniden tekrar gündeme getirebiliyor ve bu da başlı başına bir gerilim kaynağı, tartışma niçini olabiliyor.
Özellikle birinci vakit içinder sıkıntı olmakla bir arada, bu hususta dengeyi sağlayabilirsek, evvel çekirdek aile, daha sonra onların ebeveyn ve akrabaları, en nihayetinde toplum da daha memnun olacaktır.
Bir ayağı Doğu’dayken, birini Batı’ya atan ve iki ortada sıkışan bir toplum olarak, biroldukca bahiste olduğu üzere bu mevzuda da pek zorlanıyoruz. Şu çeşit yakınmaları hayli sık duyuyoruz: “Oğlumu evlenirdim, her şeyin en düzgününü yapmaya çalıştım. Lakin artık beni eskisi kadar sık aramıyor. Gelin de aslına bakarsan hiç bir şey bilmiyor, anasının konutunda yumurta kırmamış. Aç kalacak çocuğum.” ya da “Gül üzere kızımı verdim, ikide bir annesine gönderiyor. Benim kızım hizmetçi mi!”
Onlar artık yeni bir aile. Nasıl ki, bir konutları var ise, bir mahremleri, hudutları, kendi kuralları, hayattan beklentileri, bütçeleri, harcamaları, tatil ve cümbüş anlayışları, özetlemek gerekirse bir hayatları var ya da en azından olmalı. İleride çocukları olunca bir de disiplin anlayışları olacak lakin, o başlı başına bir yazı konusu…
Nasıl ki hücre zarı seçici geçirgense, kendisi için gerekli olan molekülleri hücre içine alır, ziyanlı olanları hücre haricinde bırakırsa, çekirdek aile için de bu biçimde bir hudut kelam konusu olmalıdır. Ne hiç kimselerle irtibat kurmamaya dayalı, epey katı adeta kale duvarı üzere bir hudut, ne de tüm müdahale ve yorumlara açık sınırsızlık. İkisi de ailede mutsuzluğa sebep olabilir.
Bu noktada, benim gördüğüm bizim toplumda eşlerin ebeveynleri çekirdek aileye fazlaca fazla müdahalede bulunuyor. Hatta yenilen yemekten, doğacak çocuğun ismine varana kadar karı ve kocanın ebeveynleri içinde bir çatışma yaşanabiliyor. Tek bir çekirdek aile meskeninde üç aile… “Senin annen bunu dedi, ablan şunu yaptı…” “Ama seninki de geçen sefer bana hız astıydı, hakikat düzgün konuşmadı bile.” üzere konuşmalar size de tanıdık gelmiştir.
Sonuç mu? Eşler içinde huzursuzluk, tartışmalar, yazık ki şiddete varabilen arbedeler, ortada kalan ve mutsuz çocuklar, küsüp anne meskenine giden bir eş ve hatta boşanmalar. Daha evvel çalıştığım bir kentte, gelenek olan ve ısrarla sürdürülen altlı-üstlü oturma adeti yüzünden, o kent nüfus bazında boşanma konusunda ülke birincisi oluyordu. Birebir konut, yakın oturma aslına bakarsanız epey büyük meselelere sebep olabiliyor lakin, ellili yaşlarda bir bayan danışanımın, eşi için kurduğu cümle: “Telefon diye bir şey var, annesine sormadan adım atmaz.” 30 yıllık evlilik, yetişkin iki çocuktan daha sonra bile…
Tabii ki, anne-babaların birtakım konularda fikri alınmalı, deneyimlerinden faydalanılmalı, ortada sırada ziyarete gidilmeli, hatırları sorulmalı lakin, hem evli çiftlerin, tıpkı vakitte onların ebeveynlerinin ortada artık yeni bir aile olduğunun ve bu yeni ailenin de kendine göre tertibinin olduğunun farkında olması ve ona göre davranması, aslında her insanın memnunluğu için olması gerekendir.
Evlilik, yeni bir hayat, alışkanlıkların değişmesi, bir ahenk süreci gerektiren bir durumdur. Çiftlerin tıpkı konutta yaşamaya, birbirlerine alışmaya çalışması bile belirli bir vakit alır. Yalnızca kendi ebeveynleri değil, kimi durumlarda yakın akrabaların da yeni evli çiftin hayatıyla ilgili kelam hakkının olduğunu düşünmesi, her şeye müdahale etmeye çalışması, işleri daha da ortasından çıkılmaz hale getirecektir. Ortada hakikaten büyük bir sorun yoksa ve bilhassa de yardım istenmiyorsa, müdahale etmemeye çalışın.
Tabii ki, evli çiftimizin de en ufak sorunu bile bütün ailesine anlatmaması gerekiyor. Siz unutsanız, ortadan yıllar geçse bile, aile ve akrabalarınız o mevzuyu unutmayıp temcit pilavı üzere yeniden tekrar gündeme getirebiliyor ve bu da başlı başına bir gerilim kaynağı, tartışma niçini olabiliyor.
Özellikle birinci vakit içinder sıkıntı olmakla bir arada, bu hususta dengeyi sağlayabilirsek, evvel çekirdek aile, daha sonra onların ebeveyn ve akrabaları, en nihayetinde toplum da daha memnun olacaktır.