Affetmek, artık ya da geçmişte yaşadıklarımızı, kendimizi, olayları, öteki insanları affetmek ve artık sırtımızda bir yük, kambur olarak taşımamak epeyce kıymetlidir.
Çünkü tüm olumsuz hisler (kin, nefret, kıskançlık, ıstırap, öfke…) ve fikirler (istenmediğini, dışlandığını düşünme, intikam planları yapma…) bizi yorar, yıpratır ve gerilime girip sıhhatimizi kaybetmemize sebep olabilir.
“Babamı asla affetmeyeceğim! Çocukken bana ve bütün aileye berbat davrandı. Şu an ne kadar olumsuzluk var ise ömrümüzde, onun yüzünden!”
“Şimdiki aklım olsaydı okurdum. Bu saatten daha sonra başımı duvarlara vuruyorum lakin, nafile!”
“Kardeşten öte bilip bütün imza yetkilerimi vermiştim. Yurtdışına iş için fuara gittim. Döndüğümde hiç bir şeyim yoktu, bütün mal varlığım, dostum, onca yılım… Yurtdışına kaçmış. Hakkımı da arayamadım ki, her şey yasal. Bununla nasıl yaşayacağım!”
Örnekler bizim devlet hastanelerindeki sarı odalardan…
“Hadi affedeyim de, kolay mı! Ya çektiklerim ne olacak!” diyebilirsiniz.
Bir sorun olduğunda evvel tahlil bulabiliyor muyuz bakabiliriz, çözemezsek farklı yollar deneyebiliriz, -Akıl akıldan üstündür- birilerine danışabiliriz… (Yukarıdaki bir örnekte, dolandırılan adam bunların hepsini yapmıştı örneğin ve tahlil bulamamıştı.)
Tarafsız bir gözle olayları değerlendirmeye çalışmak, empati kurmak (“Babamın babası da ona makûs davranmış. Artık hayli pişman aslında.” diyebilmek örneğin.), giden vakti ve kayıpları telafi edemeyeğimizi bilmek, bundan daha sonrası için dersler çıkarmak, gelecek için umut etmek, hayal kurmak, planlar yapmak ve bunlar için çabalamak…
Bütün yaşadıklarımızın toplamı bizi biz yapıyor. Tahminen paha görmeyip kıymet vermeyi, haksızlığa uğrayıp hak yememeyi öğreneceğiz.
Sonuçta, yaşanan her her neyse üstesinden gelmek için çabalamamız ve olumsuz hislerin bize ziyan vermemesi için niyet şeklimizi değiştirmemiz gerekiyor. Affetmek de bunun bir kesimi. Umarım hepimiz bu barış mutabakatını imzalayıp uyabiliriz
Çünkü tüm olumsuz hisler (kin, nefret, kıskançlık, ıstırap, öfke…) ve fikirler (istenmediğini, dışlandığını düşünme, intikam planları yapma…) bizi yorar, yıpratır ve gerilime girip sıhhatimizi kaybetmemize sebep olabilir.
“Babamı asla affetmeyeceğim! Çocukken bana ve bütün aileye berbat davrandı. Şu an ne kadar olumsuzluk var ise ömrümüzde, onun yüzünden!”
“Şimdiki aklım olsaydı okurdum. Bu saatten daha sonra başımı duvarlara vuruyorum lakin, nafile!”
“Kardeşten öte bilip bütün imza yetkilerimi vermiştim. Yurtdışına iş için fuara gittim. Döndüğümde hiç bir şeyim yoktu, bütün mal varlığım, dostum, onca yılım… Yurtdışına kaçmış. Hakkımı da arayamadım ki, her şey yasal. Bununla nasıl yaşayacağım!”
Örnekler bizim devlet hastanelerindeki sarı odalardan…
“Hadi affedeyim de, kolay mı! Ya çektiklerim ne olacak!” diyebilirsiniz.
Bir sorun olduğunda evvel tahlil bulabiliyor muyuz bakabiliriz, çözemezsek farklı yollar deneyebiliriz, -Akıl akıldan üstündür- birilerine danışabiliriz… (Yukarıdaki bir örnekte, dolandırılan adam bunların hepsini yapmıştı örneğin ve tahlil bulamamıştı.)
Tarafsız bir gözle olayları değerlendirmeye çalışmak, empati kurmak (“Babamın babası da ona makûs davranmış. Artık hayli pişman aslında.” diyebilmek örneğin.), giden vakti ve kayıpları telafi edemeyeğimizi bilmek, bundan daha sonrası için dersler çıkarmak, gelecek için umut etmek, hayal kurmak, planlar yapmak ve bunlar için çabalamak…
Bütün yaşadıklarımızın toplamı bizi biz yapıyor. Tahminen paha görmeyip kıymet vermeyi, haksızlığa uğrayıp hak yememeyi öğreneceğiz.
Sonuçta, yaşanan her her neyse üstesinden gelmek için çabalamamız ve olumsuz hislerin bize ziyan vermemesi için niyet şeklimizi değiştirmemiz gerekiyor. Affetmek de bunun bir kesimi. Umarım hepimiz bu barış mutabakatını imzalayıp uyabiliriz