Yıl 2017…
Nefretin, şiddetin, telaşın, ikililiğin, güç savaşlarının anlamsızlığı…
Amaç? Anlayabilen yok… Her baştan başka bir ses çıkıyor. Bir sürü komplo teorisi var. Kimi politik, kimi siyasi lakin hepsinin bir ortak noktası var: İnsanlık ölüyor.
Yabanî bir kapitalist tertibin ortasında kaybolmaya başladık. Bazıları bunun farkında, bazıları değil. Farkında olanların bazıları oyunun haricinde donakalmış biçimde bazıları buna karşın oyunun ortasında.
Çıkış yolu yok üzere. Baht, alın yazısı üzere insanın kendisini rahatlatmaya çalışan cümleler ve ideolojiler yayılmaya çalışılıyor fakat beyhude. İşe yaramıyor. Ateş düştüğü yeri yakıyor.
Canlar ölüyor, cefalar çekiliyor, egolar büyüyor, kin ve nefret salgın bir hastalık üzere yayılıyor. “Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın” diyen de kalmadı zira herkes az ya da fazlaca tesir altında.
Bunun sorumlusu kim? Devlet mi, politik başkanlar mi, ilah mı? hiçbiri.. niye dönüp kendimize bakmıyoruz? O kadar mı küçük görüyoruz kendimizi ya da o kadar büyük olduğumuzu mu anlayamadık?
Küçük ya da büyük fark etmez fakat bir uyanış lazım ve bu uyanış için herkes eşit derecede sorumlu.
Psikolojideki Gestalt yaklaşımına bakılırsa, “bütün, kendisini oluşturan modüllerin bir ortaya gelmesinden daha fazladır”. Bu ne demektir?
Örnegin; harfler tek başlarına bir şeyi tabir etmezler lakin birleşince manalı bir cümle meydana getirirler. Öbür bir deyişle, hafler olmadan cümleler olmaz. Her harf birbiriyle etkileşim içine girince cümle ve cümleler etkileşim içine girince bir mana ortaya çıkar.
Bizim hayatımızın manası ne? Bütün burda kapalı. Pekala bu manası oluşturan modüller ne? Emel ta burda gizli…
Modüllerden mı başlamak lazım bütünden mi? Bunun bir kuralı yok, büyük resmi gorebilmek kâfi.
Şu an ortasında yaşadığımız dünyaya bakacak olursak gaye “üretmek, tüketmek, üretip yeniden tüketmek, tükettikçe büyümek, güçlenmek ve kazanmak” üzere duruyor. Bu buz dağının görünen kısmı lakin altında apayrı dinamikler var.
Ne için üretiyoruz farkında mıyız? Teknoloji ürettik ve artık teknolojiden korkmaya başladık. Para ürettik, paranın esiri olduk. Bilgi ürettik, bilginin ortasında kaybolmaya başladık. Üretirken unutmaya başladık.. Kıymetlerimizi, insanlığımızı, maneviyatımızı, benliğimizi..
Oyunu kurallarına bakılırsa oynuyoruz. Tek kaygımız “ben nasıl hayatta kalırım?”. Hayatta kalabilmek için çalmak, yalanlamak, aldatmak, öldürmek özgür. Zira ipin ucu kaçtı. Zira kendimizi savunmalıyız. Yoksa yok olacağız.
Bunun sonu var mı? Bir gün biter mi? İlah mı yardım edecek? Siz bir İlah olsanız nasıl bir yol çizerdiniz?
Ben bir İlah olsam evvel kendimden başlardım. Kendimi ve benim dışımdaki herkesi eşit gorerek işe başlardım. Ben kazandıkça başkaları de kazansın, ben kaybettikçe öbürleri de kaybetsin. Sistemi bu biçimde kurardım.
Palavra mı söylüyorum, bana da palavra söylensin. Birini mi aldatıyorum, ben de aldatılayım. Birine yahut birinin sevdiğine ziyan mı veriyorum, ben yahut benim sevdiğim de ziyan görsün. Hak mı yiyorum, benim de hakkım yenilsin. Keyifli mu ediyorum, ben de memnun olayım. Paylaşıyor muyum, benimle de paylaşılsın. İlgileniyor muyum, benimle de ilgilenilsin. Seviyor muyum, ben de sevileyim.
Büsbütün tesir reaksiyon.
Bu açıdan bakınca daha karlı değil mi? bu biçimde ortak bir emel edinmez miyiz?
Psikodramanın kurucusu Moreno, “insanların ve toplumların en büyük hastalığının kendileri üzere olmak yerine bir diğeri üzere olmaya çalışmaktır” demiştir. Bu büsbütün sürü psikolojisine dayanmaktadır. Sürü psikolojisi bireylerin bir davranışı, fikir biçimini, tavrı sıradançe ‘herkes yapıyor’ diye benimsemesi olarak tanımlanabilir. Şayet bir tavır ya da inanç kalabalık bir küme tarafınca kabul görüyorsa öbür bir kişinin de birebirini benimseme mümkünlüğü artmaktadır.
Sürüyü bir bütün olarak ele alacak olursak, bu bütünün modülleri kimdir? Bireyler. Bütün, kendisini oluşturan kesimlerin bir ortaya gelmesinden daha fazla ise, bu biçimde bireylerdeki değişim farklı bir bütün oluşturur.
İşte ben İlah olsam bu biçimde bir bütün oluşturmaya çalışırdım. Bunun için de evvel kendimden başlardım. Nefretin yerine sevgiyi, hengamenin yerine barışı, öfkenin yerine anlayışı, bölücülüğün yerine birliği koymaya çalışırdım. bu türlü tahminen yeni bir sürü oluşturmayı başarabilir ve değişimi sağlayabilirdim.
Benimle olmaya var mısınız?
UZM. PSK. SERRA KAMPEAS
Nefretin, şiddetin, telaşın, ikililiğin, güç savaşlarının anlamsızlığı…
Amaç? Anlayabilen yok… Her baştan başka bir ses çıkıyor. Bir sürü komplo teorisi var. Kimi politik, kimi siyasi lakin hepsinin bir ortak noktası var: İnsanlık ölüyor.
Yabanî bir kapitalist tertibin ortasında kaybolmaya başladık. Bazıları bunun farkında, bazıları değil. Farkında olanların bazıları oyunun haricinde donakalmış biçimde bazıları buna karşın oyunun ortasında.
Çıkış yolu yok üzere. Baht, alın yazısı üzere insanın kendisini rahatlatmaya çalışan cümleler ve ideolojiler yayılmaya çalışılıyor fakat beyhude. İşe yaramıyor. Ateş düştüğü yeri yakıyor.
Canlar ölüyor, cefalar çekiliyor, egolar büyüyor, kin ve nefret salgın bir hastalık üzere yayılıyor. “Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın” diyen de kalmadı zira herkes az ya da fazlaca tesir altında.
Bunun sorumlusu kim? Devlet mi, politik başkanlar mi, ilah mı? hiçbiri.. niye dönüp kendimize bakmıyoruz? O kadar mı küçük görüyoruz kendimizi ya da o kadar büyük olduğumuzu mu anlayamadık?
Küçük ya da büyük fark etmez fakat bir uyanış lazım ve bu uyanış için herkes eşit derecede sorumlu.
Psikolojideki Gestalt yaklaşımına bakılırsa, “bütün, kendisini oluşturan modüllerin bir ortaya gelmesinden daha fazladır”. Bu ne demektir?
Örnegin; harfler tek başlarına bir şeyi tabir etmezler lakin birleşince manalı bir cümle meydana getirirler. Öbür bir deyişle, hafler olmadan cümleler olmaz. Her harf birbiriyle etkileşim içine girince cümle ve cümleler etkileşim içine girince bir mana ortaya çıkar.
Bizim hayatımızın manası ne? Bütün burda kapalı. Pekala bu manası oluşturan modüller ne? Emel ta burda gizli…
Modüllerden mı başlamak lazım bütünden mi? Bunun bir kuralı yok, büyük resmi gorebilmek kâfi.
Şu an ortasında yaşadığımız dünyaya bakacak olursak gaye “üretmek, tüketmek, üretip yeniden tüketmek, tükettikçe büyümek, güçlenmek ve kazanmak” üzere duruyor. Bu buz dağının görünen kısmı lakin altında apayrı dinamikler var.
Ne için üretiyoruz farkında mıyız? Teknoloji ürettik ve artık teknolojiden korkmaya başladık. Para ürettik, paranın esiri olduk. Bilgi ürettik, bilginin ortasında kaybolmaya başladık. Üretirken unutmaya başladık.. Kıymetlerimizi, insanlığımızı, maneviyatımızı, benliğimizi..
Oyunu kurallarına bakılırsa oynuyoruz. Tek kaygımız “ben nasıl hayatta kalırım?”. Hayatta kalabilmek için çalmak, yalanlamak, aldatmak, öldürmek özgür. Zira ipin ucu kaçtı. Zira kendimizi savunmalıyız. Yoksa yok olacağız.
Bunun sonu var mı? Bir gün biter mi? İlah mı yardım edecek? Siz bir İlah olsanız nasıl bir yol çizerdiniz?
Ben bir İlah olsam evvel kendimden başlardım. Kendimi ve benim dışımdaki herkesi eşit gorerek işe başlardım. Ben kazandıkça başkaları de kazansın, ben kaybettikçe öbürleri de kaybetsin. Sistemi bu biçimde kurardım.
Palavra mı söylüyorum, bana da palavra söylensin. Birini mi aldatıyorum, ben de aldatılayım. Birine yahut birinin sevdiğine ziyan mı veriyorum, ben yahut benim sevdiğim de ziyan görsün. Hak mı yiyorum, benim de hakkım yenilsin. Keyifli mu ediyorum, ben de memnun olayım. Paylaşıyor muyum, benimle de paylaşılsın. İlgileniyor muyum, benimle de ilgilenilsin. Seviyor muyum, ben de sevileyim.
Büsbütün tesir reaksiyon.
Bu açıdan bakınca daha karlı değil mi? bu biçimde ortak bir emel edinmez miyiz?
Psikodramanın kurucusu Moreno, “insanların ve toplumların en büyük hastalığının kendileri üzere olmak yerine bir diğeri üzere olmaya çalışmaktır” demiştir. Bu büsbütün sürü psikolojisine dayanmaktadır. Sürü psikolojisi bireylerin bir davranışı, fikir biçimini, tavrı sıradançe ‘herkes yapıyor’ diye benimsemesi olarak tanımlanabilir. Şayet bir tavır ya da inanç kalabalık bir küme tarafınca kabul görüyorsa öbür bir kişinin de birebirini benimseme mümkünlüğü artmaktadır.
Sürüyü bir bütün olarak ele alacak olursak, bu bütünün modülleri kimdir? Bireyler. Bütün, kendisini oluşturan kesimlerin bir ortaya gelmesinden daha fazla ise, bu biçimde bireylerdeki değişim farklı bir bütün oluşturur.
İşte ben İlah olsam bu biçimde bir bütün oluşturmaya çalışırdım. Bunun için de evvel kendimden başlardım. Nefretin yerine sevgiyi, hengamenin yerine barışı, öfkenin yerine anlayışı, bölücülüğün yerine birliği koymaya çalışırdım. bu türlü tahminen yeni bir sürü oluşturmayı başarabilir ve değişimi sağlayabilirdim.
Benimle olmaya var mısınız?
UZM. PSK. SERRA KAMPEAS