Umut kendimize nazaran düzgün, hoş olan bir şeye, onun olacağına, uygun gideceğine inanmak ve buna güvenmektir. Daha fazlaca gelecek için kullandığımız bir kavramdır.
Ve ümitsizlik… Tez pozisyon
Üniversite son sınıf öğrencileri birinci sınıf öğrencilerinden daha umutsuz çıkmıştı. Birinci sınıfta “Daha önümde fazlaca vakit var.” fikrinin rahatlığı ve son sınıfta “Ne olacak artık? Nasıl iş bulacağım? Memlekete mi döneceğim?” üzere bir sürü belirsizlik ve birlikteinde gelecek telaşı.
Belirsizlik, gerilime sebep olan en kıymetli etkenlerdendir. Bu bir de şimdideki aksilikle birleşirse, kişilik özelliklerimizle birlikte ümitsizliğe kapılmamıza sebep olabilir.
Tabii, herkes benim üzere Pollyanna’nın Adana Şubesi değil Latife bir yana, ben çocukken annem çalıştığı için, okulla birlikte kardeşlerin bakımı ve konut işi de bana kalıyordu. Bir sorun oldu ve ben çözemedim diyelim, evvel gözyaşım bitene kadar ağlar, daha sonra bir tahlil bulup kalkar yapardım. Pollyanna kolay olunmuyor yani (Terapist, danışanın işine yarayacak ortak yaşantısını paylaşabilir, evet )
Geleceğin ne getireceğini, hatta gelip gelmeyeceğini hiç birimiz bilemeyiz. Yarın var mı bizim için… Lakin gelecekse şayet, bunun nasıl olacağını tek başımıza biz belirleyemeyiz.
Bize düşen, her ne yapıyorsak en güzel biçimde yapmaya çalışmak ve kararın olumlu, düzgün, hoş olacağını ummaktır.
Umutsuzluk insanı depresyona, daha sonrasında intihara sürükleyebilir. Tezimin bütün literatür taramasının özeti… Yani ümitsizlik daima bir hale geldiğinde, insanı öldürebilir. Yaşıyorsa da yaşadığından keyif alamaz hale getirebilir.
“Karanlığa küfredeceğine bir mum yak.” diyen Konfüçyüs’ü dinlemeliyiz bence.
“Bizim kapımız ümitsizlik kapısı değil!” (Mevlana’nın kelamı değilmiş…)
Ve ümitsizlik… Tez pozisyon
Üniversite son sınıf öğrencileri birinci sınıf öğrencilerinden daha umutsuz çıkmıştı. Birinci sınıfta “Daha önümde fazlaca vakit var.” fikrinin rahatlığı ve son sınıfta “Ne olacak artık? Nasıl iş bulacağım? Memlekete mi döneceğim?” üzere bir sürü belirsizlik ve birlikteinde gelecek telaşı.
Belirsizlik, gerilime sebep olan en kıymetli etkenlerdendir. Bu bir de şimdideki aksilikle birleşirse, kişilik özelliklerimizle birlikte ümitsizliğe kapılmamıza sebep olabilir.
Tabii, herkes benim üzere Pollyanna’nın Adana Şubesi değil Latife bir yana, ben çocukken annem çalıştığı için, okulla birlikte kardeşlerin bakımı ve konut işi de bana kalıyordu. Bir sorun oldu ve ben çözemedim diyelim, evvel gözyaşım bitene kadar ağlar, daha sonra bir tahlil bulup kalkar yapardım. Pollyanna kolay olunmuyor yani (Terapist, danışanın işine yarayacak ortak yaşantısını paylaşabilir, evet )
Geleceğin ne getireceğini, hatta gelip gelmeyeceğini hiç birimiz bilemeyiz. Yarın var mı bizim için… Lakin gelecekse şayet, bunun nasıl olacağını tek başımıza biz belirleyemeyiz.
Bize düşen, her ne yapıyorsak en güzel biçimde yapmaya çalışmak ve kararın olumlu, düzgün, hoş olacağını ummaktır.
Umutsuzluk insanı depresyona, daha sonrasında intihara sürükleyebilir. Tezimin bütün literatür taramasının özeti… Yani ümitsizlik daima bir hale geldiğinde, insanı öldürebilir. Yaşıyorsa da yaşadığından keyif alamaz hale getirebilir.
“Karanlığa küfredeceğine bir mum yak.” diyen Konfüçyüs’ü dinlemeliyiz bence.
“Bizim kapımız ümitsizlik kapısı değil!” (Mevlana’nın kelamı değilmiş…)