Amerikalı yazar Donald Antrim, yeni eserini ruhtan kesip okuyucuya bir nevi mektup olarak göndererek Marija’ya adadı: Kitabın adı “Bir Cuma Günü Nisan” ve “Bir İntihar ve Hayatta Kalma Hikayesi”ni anlatıyor. . Antrim, Marija ile 2016’nın sonunda tanıştı ve bir yıl sonra evlendi. Metin sonunda kendine gelir ve bittiği anı anlatır. Pastoral bir sahne: “Marija ile evdeyim. O piyanonun başına oturuyor, ben de oturma odasındaki kanepeye oturup sana yazıyorum. Piyanonun sesi zengin ve dolu ve zemindeki ve havadaki titreşimleri hissedebiliyorum. Titreşimler Chopin, Janácek veya Bach’tır. Ben de sallıyorum; işitsel ve dokunsal bir algıdır: elektrik, terapi, uyum.”
Ingeborg Bachmann ve Max Frisch arasındaki aşk nasıl başarısız oldu?
Sahne, on buçuk yıl önce kitabı açanla aynı apartman dairesinde geçiyor. Sonra Antrim, o zamanki ortağından apartman kapısından kaçar, ancak onu boşuna arayacağı sokağa değil, yukarıya, çatıya ve korkuluklarına sarktığı yangın merdivenine kaçar. kendisi düşer. Antrim, bir eli tereddütle bırakarak, kendini tekrar tekrar çatıya çekerek, düşüşün ne kadar süreceğini ve vücudunun arka bahçedeki çöp kutusuna nasıl çarpacağını hayal ederek mücadeleyi anlatıyor. Elleri giderek daha fazla çiziliyor ve su topluyor. Çevredeki çatı teraslarında iş sonrası kokteyllerini içen insanları görüyor ve onu orada çırpınıp asılı haldeyken gördüklerinde ne düşüneceklerini merak ediyor.
“Ölmek istemedim, sadece öleceğimi, ölmem gerektiğini ya da ölmem gerektiğini hissettim ve acım, nedenlerim, kesinliklerim vardı.” Kavga beş saat sürer. Sonra yırtık çoraplarla daireye geri döner. Endişeli arkadaşlar orada bekliyor, onu karşılayıp psikiyatri koğuşuna götürüyorlar.
Yanılsama olmadan, ama teselli dolu
1958’de Florida, Sarasota’da doğan Donald Antrim, alkolik bir evde, pek çok hareketle, koruma ve sevgi eksikliğiyle dolu kötü bir çocukluk geçirdi. Edebi atılımını 1993 yılında, onu kuşağının en başarılı Amerikalı yazarlarından biri yapan “Daha İyi Bir Dünya İçin Bay Robinson’a Oy Verin” ile yaptı. 1999’da, her yıl en önemli 20 genç yazarı listeleyen New Yorker’ın ilk “40 Yaş Altı Kurmaca” listesine hemen girdi. Orada onun adı Jeffrey Eugenides, Jonathan Franzen, Rick Moody, George Saunders ve David Foster Wallace’ın yanındaydı. 2006 yılında, yangın merdiveni olayından kısa bir süre önce, Antrim’in bağımlı annesiyle ilgili çocukluk hikayesini anlattığı kitabı Afterlife yayınlandı. A Memoir” orijinaldir, Almanca başlığı: “Anne: Roman yok”.
Kim de l’Horizon: “Sessiz kalmamalıyız”
Bir metni bırakmak, belki de yangın merdiveni korkuluğundan sarkarken kendinizi bırakmak kadar varoluşsaldır. “On a Friday in April” ile yeniden yükselişe geçti. Bir edebiyattan ve kesinlikle terapötik bir kitaptan daha fazlası, duygusallıktan uzak, yanılsamalardan uzak ama yine de rahatlatıcı. Dar bir kiriş üzerinde yürümek gibi konsantre bir metin, her kelime net, her adım özenle seçilmiş.
olay yerinde ölüm
Antrim, başına gelenleri, çektiği eziyetleri, ilaçların kendisine ve vücuduna neler yaptığını, hallerinin mantığa meydan okuyan ve onu ziyarete gelen arkadaşlarının akli dengesine ulaşamadığı için onu nasıl yalnızlaştırdığını anlatıyor. İntihara meyilli bir kişinin nasıl düşündüğünü, onu neyin yakaladığını ve bunalttığını şimdi geriye dönüp bakıldığında – veya daha doğrusu, umarız hafif bir aşamada – açıklama çabaları daha da takdir ediliyor. sen ölme başından sonuna kadar Antrim’in temel tezine göre intihar ama biri ölüyor de İntihar. İntiharı “yerinde ölüm” olarak adlandırırdı.
Eksantrik Charles Foster neden üzerinden geçilen kirpileri yer?
Biz okuyucular, intiharın gönüllü bir karar değil, genellikle çok uzun süren bir hastalığın ölümcül sonucu olduğunu anlamalıyız. Hastalık, acı çeken bireye sabitlenemeyen bir terim olmasına rağmen. Hastalık sadece fiziksel ve zihinsel esenliğin değil, aynı zamanda sosyal esenliğin de bozulmasıdır. Antrim’e göre bu, intiharı sosyal bir hastalık haline getiriyor. Antrim, şımarık çocukluğunu, şiddet deneyimlerini, dokunma eksikliğini, istenmeme hissini gündeme getiriyor. Onu en karanlık evrelerinde ölmesi gerektiğine inandıran sebepleri ve kesinliklerdir. Aşamalar mı? Geçecek mi? Terapiler yardımcı olacak mı?
David Foster Wallace’tan bir çağrı
Antrim’i büken, titreten, secde eden, kanepede çimdikleyen, üstüne yatan acıyı hissedemiyoruz – bunların hepsini yeri tespit edilmeden hissedemiyoruz ama Antrim onun için bir dil buluyor. Işığı gözüne atılan kum olarak algılar, helikopter sesi yüzüne bir darbe gibi çarpar, göğsüne ağırlıklar konur, nefesi kesilir. Hayatı, güçsüz bir adam olarak sürdürmesi gereken cesur, bazen görünüşte umutsuz bir ölüm mücadelesi olarak tanımlıyor, ayrıca kategorilerimizle kavramaya ve ustalaşmaya çalıştığımız, bizim gibi muhtemelen olduğumuz gibi, şüphelenmeyen sağlıklı insanlardan iyi tavsiyeler alıyor. betimlemeler, neyi kontrol altında tutar ve hakim olur. Sonunda yardım, iki yıl sonra kendini asan, aynı acı çeken David Foster Wallace’tan gelir. Klinikte Antrim’i arar ve ona artık anestezi altında yapılan ve aslında Antrim’i rahatlatan elektroşok tedavisi hakkında tavsiyelerde bulunur.
Her boyutu zevkle patlatır: Charlie Kaufman’dan “Antsy”
Antrim, okuyucuyla sanki aynı dertten mustaripmiş gibi konuşuyor, birkaç yerde doğrudan ilk isim adresini kullanıyor ve diyaloğa bir arkadaş gibi giriyor. “Bu hastalığa yakalandıysanız, nedenleriniz vardı; ve belki de benim gibi, gitmenin başkaları için, seni sevme hatasına düşen ya da bir gün seni sevme hatasına düşebilecek olan tüm insanlar için daha iyi olacağına inandın ya da hâlâ inanıyorsun. sonuçta bir sevgi göstergesi olan elinizde kitap. Bunun için Marija, ama aynı zamanda bizim bilmediğimiz, okuyucu için. Yaralı ama uzanmış bir el gibi bir kitap.
Donald Antrim: Nisan ayında bir Cuma günü. Bir intihar ve hayatta kalma hikayesi. İngilizceden çeviren Nikolaus Stingl, Rowohlt Hamburg 2022, 160 sayfa, 24 Euro
Ingeborg Bachmann ve Max Frisch arasındaki aşk nasıl başarısız oldu?
Sahne, on buçuk yıl önce kitabı açanla aynı apartman dairesinde geçiyor. Sonra Antrim, o zamanki ortağından apartman kapısından kaçar, ancak onu boşuna arayacağı sokağa değil, yukarıya, çatıya ve korkuluklarına sarktığı yangın merdivenine kaçar. kendisi düşer. Antrim, bir eli tereddütle bırakarak, kendini tekrar tekrar çatıya çekerek, düşüşün ne kadar süreceğini ve vücudunun arka bahçedeki çöp kutusuna nasıl çarpacağını hayal ederek mücadeleyi anlatıyor. Elleri giderek daha fazla çiziliyor ve su topluyor. Çevredeki çatı teraslarında iş sonrası kokteyllerini içen insanları görüyor ve onu orada çırpınıp asılı haldeyken gördüklerinde ne düşüneceklerini merak ediyor.
“Ölmek istemedim, sadece öleceğimi, ölmem gerektiğini ya da ölmem gerektiğini hissettim ve acım, nedenlerim, kesinliklerim vardı.” Kavga beş saat sürer. Sonra yırtık çoraplarla daireye geri döner. Endişeli arkadaşlar orada bekliyor, onu karşılayıp psikiyatri koğuşuna götürüyorlar.
Yanılsama olmadan, ama teselli dolu
1958’de Florida, Sarasota’da doğan Donald Antrim, alkolik bir evde, pek çok hareketle, koruma ve sevgi eksikliğiyle dolu kötü bir çocukluk geçirdi. Edebi atılımını 1993 yılında, onu kuşağının en başarılı Amerikalı yazarlarından biri yapan “Daha İyi Bir Dünya İçin Bay Robinson’a Oy Verin” ile yaptı. 1999’da, her yıl en önemli 20 genç yazarı listeleyen New Yorker’ın ilk “40 Yaş Altı Kurmaca” listesine hemen girdi. Orada onun adı Jeffrey Eugenides, Jonathan Franzen, Rick Moody, George Saunders ve David Foster Wallace’ın yanındaydı. 2006 yılında, yangın merdiveni olayından kısa bir süre önce, Antrim’in bağımlı annesiyle ilgili çocukluk hikayesini anlattığı kitabı Afterlife yayınlandı. A Memoir” orijinaldir, Almanca başlığı: “Anne: Roman yok”.
Kim de l’Horizon: “Sessiz kalmamalıyız”
Bir metni bırakmak, belki de yangın merdiveni korkuluğundan sarkarken kendinizi bırakmak kadar varoluşsaldır. “On a Friday in April” ile yeniden yükselişe geçti. Bir edebiyattan ve kesinlikle terapötik bir kitaptan daha fazlası, duygusallıktan uzak, yanılsamalardan uzak ama yine de rahatlatıcı. Dar bir kiriş üzerinde yürümek gibi konsantre bir metin, her kelime net, her adım özenle seçilmiş.
olay yerinde ölüm
Antrim, başına gelenleri, çektiği eziyetleri, ilaçların kendisine ve vücuduna neler yaptığını, hallerinin mantığa meydan okuyan ve onu ziyarete gelen arkadaşlarının akli dengesine ulaşamadığı için onu nasıl yalnızlaştırdığını anlatıyor. İntihara meyilli bir kişinin nasıl düşündüğünü, onu neyin yakaladığını ve bunalttığını şimdi geriye dönüp bakıldığında – veya daha doğrusu, umarız hafif bir aşamada – açıklama çabaları daha da takdir ediliyor. sen ölme başından sonuna kadar Antrim’in temel tezine göre intihar ama biri ölüyor de İntihar. İntiharı “yerinde ölüm” olarak adlandırırdı.
Eksantrik Charles Foster neden üzerinden geçilen kirpileri yer?
Biz okuyucular, intiharın gönüllü bir karar değil, genellikle çok uzun süren bir hastalığın ölümcül sonucu olduğunu anlamalıyız. Hastalık, acı çeken bireye sabitlenemeyen bir terim olmasına rağmen. Hastalık sadece fiziksel ve zihinsel esenliğin değil, aynı zamanda sosyal esenliğin de bozulmasıdır. Antrim’e göre bu, intiharı sosyal bir hastalık haline getiriyor. Antrim, şımarık çocukluğunu, şiddet deneyimlerini, dokunma eksikliğini, istenmeme hissini gündeme getiriyor. Onu en karanlık evrelerinde ölmesi gerektiğine inandıran sebepleri ve kesinliklerdir. Aşamalar mı? Geçecek mi? Terapiler yardımcı olacak mı?
David Foster Wallace’tan bir çağrı
Antrim’i büken, titreten, secde eden, kanepede çimdikleyen, üstüne yatan acıyı hissedemiyoruz – bunların hepsini yeri tespit edilmeden hissedemiyoruz ama Antrim onun için bir dil buluyor. Işığı gözüne atılan kum olarak algılar, helikopter sesi yüzüne bir darbe gibi çarpar, göğsüne ağırlıklar konur, nefesi kesilir. Hayatı, güçsüz bir adam olarak sürdürmesi gereken cesur, bazen görünüşte umutsuz bir ölüm mücadelesi olarak tanımlıyor, ayrıca kategorilerimizle kavramaya ve ustalaşmaya çalıştığımız, bizim gibi muhtemelen olduğumuz gibi, şüphelenmeyen sağlıklı insanlardan iyi tavsiyeler alıyor. betimlemeler, neyi kontrol altında tutar ve hakim olur. Sonunda yardım, iki yıl sonra kendini asan, aynı acı çeken David Foster Wallace’tan gelir. Klinikte Antrim’i arar ve ona artık anestezi altında yapılan ve aslında Antrim’i rahatlatan elektroşok tedavisi hakkında tavsiyelerde bulunur.
Her boyutu zevkle patlatır: Charlie Kaufman’dan “Antsy”
Antrim, okuyucuyla sanki aynı dertten mustaripmiş gibi konuşuyor, birkaç yerde doğrudan ilk isim adresini kullanıyor ve diyaloğa bir arkadaş gibi giriyor. “Bu hastalığa yakalandıysanız, nedenleriniz vardı; ve belki de benim gibi, gitmenin başkaları için, seni sevme hatasına düşen ya da bir gün seni sevme hatasına düşebilecek olan tüm insanlar için daha iyi olacağına inandın ya da hâlâ inanıyorsun. sonuçta bir sevgi göstergesi olan elinizde kitap. Bunun için Marija, ama aynı zamanda bizim bilmediğimiz, okuyucu için. Yaralı ama uzanmış bir el gibi bir kitap.
Donald Antrim: Nisan ayında bir Cuma günü. Bir intihar ve hayatta kalma hikayesi. İngilizceden çeviren Nikolaus Stingl, Rowohlt Hamburg 2022, 160 sayfa, 24 Euro