Pandeminin, ekonomik dalgalanmaların, toplumlar ortası ve toplum içi çatışmaların, global iklim sıkıntılarının karşısında teknolojik ilerlemelerin; robotlaşmanın, farklı bir gezegende yaşama dair çalışmaların, NFT ve coinlerin yeni tanışıklığı öbür yanda duruyor. Hepsinin ortasında, hepsine maruz, hepsiyle tanışıp kaynaşmak, alışmak için tek bir an durmaya müsaadesi olmayan bir insanlık var. Olduğumuz yerde şimdiye kadar bildiklerimizden gördüklerimizden ve bize anlatılanlardan fazlaca öbür tecrübelerin ortasındayız. Bu tecrübelerin ortak noktası ise değişim ve belirsizlik. Hayati yerimizin üzerinde durduğu tüm bu alanlardaki belirsizlik ferdi olarak da deneyimlenerek dert ve gerilimin artmasına niye oluyor. O denli ki 1950’ lerde klinik yatış verilmesine niye olan dert seviyesi bugünün normali olarak bedellendiriliyor. Günümüz insanı olarak yaşadığımız bu belirsizlik çağında ömrü, alakaları, şimdiyi ve geleceği nasıl ele alacağımız ise anbean karşılaştığımız değişimlerle bir daha şekilleniyor. Tüm bu değişimleri kucaklamak ve onlarla büyüme süreci ise ahenk ve dönüşümden geçiyor.
İnsanın yeni olana, var olanın değişmesine verdiği doğal reaksiyonun verilmesi ve daha sonrasında bu reaksiyon objesi ile bir bağlantı, bağ kurması aşikâr bir müddetçtir. Günümüzde bu bağlantıyı kurma ve yeni olanı özümseyerek bağ kurmak ya da kabul etmemek için her zamankinden çok az vaktimiz var. O kadar ki bizdilk evvelki kuşakların sahip olduğuna oranla milisaniyelerle ölçülecek derecede kabul edilebilir. Zira her an dış dünyadan gelen bir bilgilendirilme yağmurunun ortasındayız; televizyon, gazete, mecmua ve radyo üzere basın ve yayın organlarının yanı sıra bunlardan hayli daha süratli ve aktif toplumsal medya araçlarından gelen sayısız ve anlık ayrıntıların ortasındayız. Bu ayrıntıların kâfi, sağlıklı ve muhtaçlığımız olanı ne kadar? Sorusunu sormak ve buna sağlıklı bir karşılık vermenin zorluğu hepimizi bu bilgi yağmurunun ortasında bir sağanakta bırakıyor.
Psikanalist ve muharrir Adam Philllips’ in tabiriyle sürat ve bilgi çağını aşıp Şeffaflık çağı olarak değerlendirdiği bu vakitte sağlıklı ve muhtaçlığımız olan bilgiyi almak da kendimizi sağlıklı ve muhtaçlığımız olan kadar söz etmek de pek güç olabiliyor. Bir toplumsal medya aracına anlık bir giriş yapmakla dünyada olan bitenlere de, sayısız insanın hayatına da şahit olabiliyoruz. Bizler de bu ağlarda kendimizi anbean paylaşabiliyoruz. Bu durum bilginin açıklığı ve ulaşılabilirliği ile bilgi kirliliği ve sınırsızlığı üzerine bir paradoks oluşturuyor. Toplumsal medyanın akışında her bilgiyi edinmek için saniyelerden oluşan bir vaktimiz oluyor. bu devirde insani ve doğal bir sonluluk niçiniyle aslına bakarsanız özümseyemediğimiz bilgiyi sıkıştırılmış bir bilgi parçacığı olan enformasyon olarak alabiliyoruz. Yani alaka kurmuyor, bağ kurmuyor sırf ediniyoruz. Anlık gelen sayısız bilgiye karşı şeffaflıkla duruyor ve hepsinin değip geçmesini izliyoruz. Dahası sayısız çoğunluğumuz bundan uzak olmayı hayal dahi etmek istemiyor. İnternet kesintisi, akıllı telefonundan uzak olmak, istediği şahsa ulaşamamak bu akışın haricinde olmak, izole olmak manasına gelerek rahatsızlık yaratıyor. Bir cins bağımlılık yaratıyor zira gerçek bir bağlantı ve bağ kurmanın yerine koyuyoruz.
Kendimize bu şeffaflığın ortasında uygun gelmemiz nasıl mümkün olur?
Bu akışın durma noktalarını kendimize oluşturmak bilgi yığınının ortasında kendimizi kaybetmememiz için en düzgün gelebilecek müdahaleyi oluşturabilir. Ağlara bağlı olma ve kalma müddetimizi kısaltmak ve sonlandırmak sahiden olduğumuz anda kalmamız ve gerçek bir münasebet kurmamız için gereksinimimiz olan şeydir.
Tanımak, bağ kurmak için bize verilen müddet ne kadar kısalırsa kısalsın bu süreyi kendimiz için belirlememiz de hala mümkün. Kimleri, niye ve ne vakit okuduğumuz, gördüğümüz, takip ettiğimizi belirlemek, bunları sağlıklı bir filtreyle süzerek inançlı, sağlıklı ve gereken kadarıyla bağ kurmayı sağlayabiliriz.
Alıştığımız sürate uymayan ve tam da bu niçinle muhtaçlığımız olan kitap okuma, bir konsere veyahut sinemaya gitme üzere aktivitelerde bulunma nitekim vakit ayırıp münasebet kurduğumuz ve bu sayede anda kalarak kendimizi nitekim besleyebileceğimiz bir bağlam oluşturabilir.
Ve her şeyin bilgisinin süratli akışının ortasında kendimiz için sağlıklı bedeller oluşturma, var olanları sürdürme ve müdafaa nerede ve nasıl olduğumuzun, kim olduğumuzun içsel hizasını sağlamaya yardımcı olacaktır.
Bilgi güçtür, gerçek bilgiye ulaşmak ise şuurlu bir gayret ve emek ister. Kendimizin ve yaşadığımız dünyanın gerçekliğine temas edebilmemiz dileklerimle.
İnsanın yeni olana, var olanın değişmesine verdiği doğal reaksiyonun verilmesi ve daha sonrasında bu reaksiyon objesi ile bir bağlantı, bağ kurması aşikâr bir müddetçtir. Günümüzde bu bağlantıyı kurma ve yeni olanı özümseyerek bağ kurmak ya da kabul etmemek için her zamankinden çok az vaktimiz var. O kadar ki bizdilk evvelki kuşakların sahip olduğuna oranla milisaniyelerle ölçülecek derecede kabul edilebilir. Zira her an dış dünyadan gelen bir bilgilendirilme yağmurunun ortasındayız; televizyon, gazete, mecmua ve radyo üzere basın ve yayın organlarının yanı sıra bunlardan hayli daha süratli ve aktif toplumsal medya araçlarından gelen sayısız ve anlık ayrıntıların ortasındayız. Bu ayrıntıların kâfi, sağlıklı ve muhtaçlığımız olanı ne kadar? Sorusunu sormak ve buna sağlıklı bir karşılık vermenin zorluğu hepimizi bu bilgi yağmurunun ortasında bir sağanakta bırakıyor.
Psikanalist ve muharrir Adam Philllips’ in tabiriyle sürat ve bilgi çağını aşıp Şeffaflık çağı olarak değerlendirdiği bu vakitte sağlıklı ve muhtaçlığımız olan bilgiyi almak da kendimizi sağlıklı ve muhtaçlığımız olan kadar söz etmek de pek güç olabiliyor. Bir toplumsal medya aracına anlık bir giriş yapmakla dünyada olan bitenlere de, sayısız insanın hayatına da şahit olabiliyoruz. Bizler de bu ağlarda kendimizi anbean paylaşabiliyoruz. Bu durum bilginin açıklığı ve ulaşılabilirliği ile bilgi kirliliği ve sınırsızlığı üzerine bir paradoks oluşturuyor. Toplumsal medyanın akışında her bilgiyi edinmek için saniyelerden oluşan bir vaktimiz oluyor. bu devirde insani ve doğal bir sonluluk niçiniyle aslına bakarsanız özümseyemediğimiz bilgiyi sıkıştırılmış bir bilgi parçacığı olan enformasyon olarak alabiliyoruz. Yani alaka kurmuyor, bağ kurmuyor sırf ediniyoruz. Anlık gelen sayısız bilgiye karşı şeffaflıkla duruyor ve hepsinin değip geçmesini izliyoruz. Dahası sayısız çoğunluğumuz bundan uzak olmayı hayal dahi etmek istemiyor. İnternet kesintisi, akıllı telefonundan uzak olmak, istediği şahsa ulaşamamak bu akışın haricinde olmak, izole olmak manasına gelerek rahatsızlık yaratıyor. Bir cins bağımlılık yaratıyor zira gerçek bir bağlantı ve bağ kurmanın yerine koyuyoruz.
Kendimize bu şeffaflığın ortasında uygun gelmemiz nasıl mümkün olur?
Bu akışın durma noktalarını kendimize oluşturmak bilgi yığınının ortasında kendimizi kaybetmememiz için en düzgün gelebilecek müdahaleyi oluşturabilir. Ağlara bağlı olma ve kalma müddetimizi kısaltmak ve sonlandırmak sahiden olduğumuz anda kalmamız ve gerçek bir münasebet kurmamız için gereksinimimiz olan şeydir.
Tanımak, bağ kurmak için bize verilen müddet ne kadar kısalırsa kısalsın bu süreyi kendimiz için belirlememiz de hala mümkün. Kimleri, niye ve ne vakit okuduğumuz, gördüğümüz, takip ettiğimizi belirlemek, bunları sağlıklı bir filtreyle süzerek inançlı, sağlıklı ve gereken kadarıyla bağ kurmayı sağlayabiliriz.
Alıştığımız sürate uymayan ve tam da bu niçinle muhtaçlığımız olan kitap okuma, bir konsere veyahut sinemaya gitme üzere aktivitelerde bulunma nitekim vakit ayırıp münasebet kurduğumuz ve bu sayede anda kalarak kendimizi nitekim besleyebileceğimiz bir bağlam oluşturabilir.
Ve her şeyin bilgisinin süratli akışının ortasında kendimiz için sağlıklı bedeller oluşturma, var olanları sürdürme ve müdafaa nerede ve nasıl olduğumuzun, kim olduğumuzun içsel hizasını sağlamaya yardımcı olacaktır.
Bilgi güçtür, gerçek bilgiye ulaşmak ise şuurlu bir gayret ve emek ister. Kendimizin ve yaşadığımız dünyanın gerçekliğine temas edebilmemiz dileklerimle.