Güney Tirol'den gelen ve Berlin'de yaşayan yazar Maxi Obexer, yeni romanı “Hayvanlar Arasında”nın (Weissbooks) yayımını kutlamak amacıyla Çarşamba günü Wannsee'deki Edebiyat Toplantısı'nda kitap okuyacak ve meslektaşı Ulrike Draesner ile konuşacak. Şimdiden soruyoruz: Kitabınızda hangi hayvanlarla karşılaşıyoruz?
Maxi Obexer: Agnes'in gözlerinin gördüğü ilk şey bir ineğin memesi ve sıcak, yumuşak ve bir bebeğin eline tam oturan meme uçlarıydı. İnekler ve buzağılar rol oynar. Küçük çiftliğinde köşeye sıkışan teyzesi Antonia, onu alıp götürdü ve sonra bir çılgınlık durumuna düştü. Ormana kaçan bir inek buzağılamak için ahıra döner; Antonia yatağında ölü bulunduğu anda suyu patlıyor.
Agnes ilk yazını buzağıları ve köpeğiyle birlikte dağ merasında yalnız geçirdi.Birkaç gün birbirlerini keşfettikten sonra tanıştılar. Bu buzağıların oyunbazlığı ve merakıdır. Ya da ineklerin uysallığı, tekrar tekrar verdikleri güven, bize ortak bir tarihi hatırlatan bakışlarıyla. Ve güvenmeyi bırakmıyorlar ki bu, insanların hayal etmesi zor bir şeydir. Sorun şu ki, onların bakışlarını engelsiz tutabilecek büyüklüğe ne zaman sahip olacağız ya da sahip olup olmayacağız.
Herkesin daha iyi düşünebilmek için gizlice yaklaştığı bir domuz var. Domuz yavrusu gibi meyve ağaçlarının arasında koşan, büyüyen, bakılan, tüy dökerken derisi ovuşturulan. Sonra cinayet; Aniden bu domuz, herkesin bu kadar bağlı olduğu hayvan artık yokmuş gibi görünüyor. Roman, insanlarla hayvanlar arasındaki iyi prova edilmiş pek çok süreçten ve onlarla birlikte yaşamanın güzelliğinden söz ediyor. Ve diğer canlılarla karmaşık ilişkiler kurduğumuz ve bir sonraki an sanki hiçbir şey olmamış gibi davrandığımız garip kültürel teknik hakkında. “Neden öldüren el, hayvanları, kendisini, insanları teselli eden el gelmedi?” sorusu onu kaygılandırıyor.
Roman, Antonia'ya son kez saygı duruşunda bulunan tavukların ve arıların gururunu anlatıyor. Burada henüz adı geçmeyen tüm hayvanlar arasında: Bizi, hepsini, kendilerine göre algılıyorlar.
Okuma ve konuşma 27 Mart, 19:30, LCB, Am Sandwerder 5
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
Maxi Obexer: Agnes'in gözlerinin gördüğü ilk şey bir ineğin memesi ve sıcak, yumuşak ve bir bebeğin eline tam oturan meme uçlarıydı. İnekler ve buzağılar rol oynar. Küçük çiftliğinde köşeye sıkışan teyzesi Antonia, onu alıp götürdü ve sonra bir çılgınlık durumuna düştü. Ormana kaçan bir inek buzağılamak için ahıra döner; Antonia yatağında ölü bulunduğu anda suyu patlıyor.
Agnes ilk yazını buzağıları ve köpeğiyle birlikte dağ merasında yalnız geçirdi.Birkaç gün birbirlerini keşfettikten sonra tanıştılar. Bu buzağıların oyunbazlığı ve merakıdır. Ya da ineklerin uysallığı, tekrar tekrar verdikleri güven, bize ortak bir tarihi hatırlatan bakışlarıyla. Ve güvenmeyi bırakmıyorlar ki bu, insanların hayal etmesi zor bir şeydir. Sorun şu ki, onların bakışlarını engelsiz tutabilecek büyüklüğe ne zaman sahip olacağız ya da sahip olup olmayacağız.
Herkesin daha iyi düşünebilmek için gizlice yaklaştığı bir domuz var. Domuz yavrusu gibi meyve ağaçlarının arasında koşan, büyüyen, bakılan, tüy dökerken derisi ovuşturulan. Sonra cinayet; Aniden bu domuz, herkesin bu kadar bağlı olduğu hayvan artık yokmuş gibi görünüyor. Roman, insanlarla hayvanlar arasındaki iyi prova edilmiş pek çok süreçten ve onlarla birlikte yaşamanın güzelliğinden söz ediyor. Ve diğer canlılarla karmaşık ilişkiler kurduğumuz ve bir sonraki an sanki hiçbir şey olmamış gibi davrandığımız garip kültürel teknik hakkında. “Neden öldüren el, hayvanları, kendisini, insanları teselli eden el gelmedi?” sorusu onu kaygılandırıyor.
Roman, Antonia'ya son kez saygı duruşunda bulunan tavukların ve arıların gururunu anlatıyor. Burada henüz adı geçmeyen tüm hayvanlar arasında: Bizi, hepsini, kendilerine göre algılıyorlar.
Okuma ve konuşma 27 Mart, 19:30, LCB, Am Sandwerder 5
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.