Yakın ilgiler, kendimizi tanımamız ve olduğumuz ve olduğumuzu sandığımız/olmayı dilek ettiğimiz kişi içindeki farkla yüzleşmemiz için tahminen de en ülkü alandır. Bu yüzden birinin varlığıyla yahut birinin “yokluğunu var etmemizle” bir arada birçok vakit kurtulmak istediğimiz hisleri yaşarken buluruz kendimizi. Bağlanmaktan korkarız mesela, kaygımız bağda olmak zannederiz, özgürlüğümüz kısıtlanıyor üzere hissederiz lakin tahminen de birinin hayatımızdaki dokunuşlarını kanatlarımız olarak görmekten korkarız, bir gün kanatsız kalmaktan ve alıştığımız gökyüzüne tekrar ulaşamamaktan korkarız. Bir münasebete dahil olana kadar dünyanın en “rahat” insanı olduğumuzu zannederken alaka içerisinde terk edilme telaşlarıyla boğuşurken buluruz kendimizi, küçük bir çocuğun kendisine bakacak kimsesinin olmadığını fark ettiğinde yaşadığı paniğe benzeri korkumuz.
Terk edilirsek şayet hayatta kalamayacağımızı, bir daha sonraki adımımızı asla atamayacağımızı düşünürüz. Güya büyüdüğümüzden haberimiz yok gibidir… “O kişi” karşımıza çıkana kadar kendi değerimizden kuşkumuz yoktur, sevilebilir olduğumuza inancımız tamdır lakin alakaya adım attığımız an itibariyle kendimizi “onun tarafınca” sevilebilir hale getirebilmenin yollarında kayboluruz. Meskene dönebilmek üzere geçtiğimiz yollara bıraktığımız taşlar tükenir, adım adım uzaklaşırız kendimizden. Yolun sonunda sevilebilir hale getirmeye çalıştığımız kişi biz değilizdir artık ve gerçekten bedel gördüğümüze de tam da bu yüzden ikna olamayız hiç bir vakit. İmajlar yaratırız, o imajlarla başlatırız bağlantılarımızı, günü gelince bağlantıyı başlatan halimizden ne kadar da farklı biri olduğumuz anlaşılmasın isteriz, o imajın yarattığı tesir hiç solmasın, akıllarda makus kalmayalım isteriz.
Birilerinin bizim hakkımızdaki kanılarını denetim etme telaşıyla kim olduğumuzu keşfetme seyahatimize çıkmayı günbegün erteleriz. Ne kadar hırçınlaşabileceğimizi, ne kadar boyun eğebileceğimizi, ne kadar büyüklenme muhtaçlığı hissedebileceğimizi, uzlaşmaya ne kadar kapalı olabileceğimizi, uzlaşma ismi altında kendimizi ne kadar feda edebileceğimizi, ne kadar cezalandırıcı olabileceğimizi, ne kadar kuşkucu olabileceğimizi, terk edilmekten ne kadar korktuğumuzu, bağlanmaktan nasıl da kaçındığımızı ve ömrümüz ona bağlıymış üzere birini nasıl da içtiğimiz su, soluduğumuz hava haline getirebildiğimizi birden fazla vakit lakin biriyle yakın bir münasebet kurmaya adım attığımız an itibariyle fark edebiliriz. Her ne kadar birinci bakışta gözümüze son derece farklı gelse de kendimizi emsal bağlantılara sürükler dururuz. Bu “benzerlikte” gizli sıkıntıyı çözene kadar da alaka ortasında yaşadığımız neredeyse birbirinin tıpa tıp birebir meseleleri itinayla yaratır ve her keresinde alakalara ve öbür şahıslara dair inançlarımızın doğrulandığına ikna oluruz. Bu güya derinlere dalmaya cüret edemediğimiz lakin başımızı da bir türlü suyun yüzebir daha çıkaramadığımız bir deniz üzere.
birebir zamandanizin ortasında kalmak birebir vakitte gökyüzünde ne var ne yok görmek, güneşi hissetmek isteriz. Fakat suyun bir karış altından gördüklerimiz kadarıyla tanıyabiliriz dünyayı. halbukiki yüzeye çıkabilmek için derinlere dalmamız, derinleri keşfetmemiz ve ayağımızı tabana vurup yükselmemiz gerekiyordur tahminen de. Tabandan çıkaracağımız o bir avuç kumun, bastığımız tabanı nasıl da sağlamlaştıracağına hayret edebiliriz.
Terk edilirsek şayet hayatta kalamayacağımızı, bir daha sonraki adımımızı asla atamayacağımızı düşünürüz. Güya büyüdüğümüzden haberimiz yok gibidir… “O kişi” karşımıza çıkana kadar kendi değerimizden kuşkumuz yoktur, sevilebilir olduğumuza inancımız tamdır lakin alakaya adım attığımız an itibariyle kendimizi “onun tarafınca” sevilebilir hale getirebilmenin yollarında kayboluruz. Meskene dönebilmek üzere geçtiğimiz yollara bıraktığımız taşlar tükenir, adım adım uzaklaşırız kendimizden. Yolun sonunda sevilebilir hale getirmeye çalıştığımız kişi biz değilizdir artık ve gerçekten bedel gördüğümüze de tam da bu yüzden ikna olamayız hiç bir vakit. İmajlar yaratırız, o imajlarla başlatırız bağlantılarımızı, günü gelince bağlantıyı başlatan halimizden ne kadar da farklı biri olduğumuz anlaşılmasın isteriz, o imajın yarattığı tesir hiç solmasın, akıllarda makus kalmayalım isteriz.
Birilerinin bizim hakkımızdaki kanılarını denetim etme telaşıyla kim olduğumuzu keşfetme seyahatimize çıkmayı günbegün erteleriz. Ne kadar hırçınlaşabileceğimizi, ne kadar boyun eğebileceğimizi, ne kadar büyüklenme muhtaçlığı hissedebileceğimizi, uzlaşmaya ne kadar kapalı olabileceğimizi, uzlaşma ismi altında kendimizi ne kadar feda edebileceğimizi, ne kadar cezalandırıcı olabileceğimizi, ne kadar kuşkucu olabileceğimizi, terk edilmekten ne kadar korktuğumuzu, bağlanmaktan nasıl da kaçındığımızı ve ömrümüz ona bağlıymış üzere birini nasıl da içtiğimiz su, soluduğumuz hava haline getirebildiğimizi birden fazla vakit lakin biriyle yakın bir münasebet kurmaya adım attığımız an itibariyle fark edebiliriz. Her ne kadar birinci bakışta gözümüze son derece farklı gelse de kendimizi emsal bağlantılara sürükler dururuz. Bu “benzerlikte” gizli sıkıntıyı çözene kadar da alaka ortasında yaşadığımız neredeyse birbirinin tıpa tıp birebir meseleleri itinayla yaratır ve her keresinde alakalara ve öbür şahıslara dair inançlarımızın doğrulandığına ikna oluruz. Bu güya derinlere dalmaya cüret edemediğimiz lakin başımızı da bir türlü suyun yüzebir daha çıkaramadığımız bir deniz üzere.
birebir zamandanizin ortasında kalmak birebir vakitte gökyüzünde ne var ne yok görmek, güneşi hissetmek isteriz. Fakat suyun bir karış altından gördüklerimiz kadarıyla tanıyabiliriz dünyayı. halbukiki yüzeye çıkabilmek için derinlere dalmamız, derinleri keşfetmemiz ve ayağımızı tabana vurup yükselmemiz gerekiyordur tahminen de. Tabandan çıkaracağımız o bir avuç kumun, bastığımız tabanı nasıl da sağlamlaştıracağına hayret edebiliriz.