KENDİMLE ARAM NASIL?
Bu yazımda biraz iç dünyamıza seyahat yapacağız.
Yanlızlık dediğimde aklınıza ne geliyor?
Bizim topraklarda yalnızlık deyince; yorulmuş, yıpranmış, insanlardan darbe almış, istemsizce yanlızlığa mahkum olmuş niyetler geliyor aklımıza.
Aslında yalnızlık insanın tabiatı fıtratı gereği yaşaması gereken birşey.
İnsanın kendini oluşturan üç boyutu vardır;
-Kimlik
-Kişilik
-Kendilik
Kimliğimiz;
kadınsın, erkeksin annesin, babasın, evlatsın, eşsin, akrabasın, arkadaşsın, komşusun, öğrencisin, vatandaşsın, öğretmensin, tabipsin, üzere birfazlaca toplumsal rolumüzü kapsar.
Kişiliğimiz;
Birde kişiliğimiz vardır, toplumsal hayatta kimliğimizi yaşama biçimimiz. Duygusalsın, merhametlisin, cimrisin, cömertsin, öfkelisin, tahminen sabırsız, tahminen kıskançsın. Kimliğini yaşama formun kişiliğini gösterir.
Nasıl bir bayansın, nasıl bir erkeksin, nasıl bir eş, nasıl bir anne, nasıl bir baba, nasıl bir çalışan, nasıl bir patronsun? Bunlar senin kişiliğini belirler.
Kendilik;
diğerlerini bir kenara bıraktığımızda bize kalan tek şey kendiliğimizdir.
Peki “kendiliğimizle” aramız nasıl?
Pandemi sürecinde kimliğimizde kişiliğimizde devre dışı kaldı. Ve birden fazla insan daha evvel hiç olmadığı kadar “kendiliğiyle” başbaşa kaldı. Bazıları için bu durum kendi hakkında farkındalık getirse de, birden fazla kişi için katlanılmaz durumlara yol açtı: depresyona giren, panik atak sorunu yaşayan, dert bozukluğu yaşayan binlerce insan oldu.
Kendinle nasıl alaka kurdun bu vakte kadar. hiç bir şey yapmadan yemeden, içmeden, toplumsallaşmadan, konuşmadan, hareket etmeden kendinle kalmaya nekadar tahammül edebiliyorsun? İnsan kendiyle başbaşa kalmamak için yer, içer, çalışır, üretir, sosyalkeşir.
Çünkü kendiyle başbaşa kalmak yanlızlık hissettirir. Bu anda seni kaygılandıran, yoran, korkutan, rahatsız eden bir durum oluşuyor. O hale, o duyguya, o niyete, vereceğin yanıt hayli değerli. İnsan o yanlızlıkta bulur hakikati. bu biçimdeyken kendine tahammül eden, kendine inanan, kendini seven,insanlar asıl “kendiliğiyle” ortası yeterli olan insanlardır.
Bu hayatta kendinle bağ kuramıyorsan oburuyla sağlıklı münasebet kuramazsın.
Kendiyle başbaşa kaldığında kendine kızan biriyseniz, muhtemelen hayatınıza size kızacak bireyler alırsınız. Tıpkı biçimde kendinizi umursamıyorsanız, sizi umursamayan, paha veriyorsanız, size bedel veren şahıslar getirirsiniz ömrünüze. Kendinizle aranız güzelse demekki hayata da daha âlâ bakabilirsiniz. Yaşayan her varlığın az fazlaca başına meşakkat gelir. Fakat dertlenme üzere bir meselemiz var ise başımıza gelen, yaşadığımız herşey sıkıntı üzere gelir.
Şimdi tüm bunlardan daha sonra yine içinize dönüp baksanız kendinizle aranız nasıl?
O yanlızlık çekilebilir, yaşanabilir hale gelmesi için “özdeki kişiyi sevmek” gerekir. Pekala bunu nasıl yapacaksınız?
Süslenerek mi, güçlenerek mi, güzelleştirerek mi, ödüllendirerek mi, yiyerek içerek mi?
Bunların hepsi değerli lakin özünüze seyahatte yapmanız gereken şey şu;
Bir ay boyunca her sabah kalktığınızda kendinize şu soruyu sorun
“Bugün ne yaparsam kendimi sevmiş olurum?” Hergün rutin alışık olduğunuz şeyi yapıyorsunuz fakat hiç sormuyorsunuz ki naparsam kendimi sevmiş olurum? Çabucak karşılık gelmeyebilir ancak vakit içinde gelecektir. Bu şuur altınıza sorduğunuz problemdir ve vakit içinde şuur altından yanıt gelmeye başlar. Şöyle bir ses gelebilir; bugün tütünlü içecek içmezsem kendimi sevmiş olurum, iki sayfa birşey okursam kendimi sevmiş olurum, yürüyüş yaparsam, kendimi sevmiş olurum. Beyniniz ne yanıt verir bu soruya bilemem ancak büyük yada küçük olması hiç değerli değil fakat kesinlikle kendinizi sevmeniz için teklifler verecektir. Bir ay boyunca bu soruyu sorun, her sabah ve aklınıza bir hareket geldi ve gün içerisinde yaptınız. Akşam beyniniz bunu hatırlatacak evet bunu yaptım, kendimi sevdiğim için yaptım. Bunu tekrar ettiğiniz anda farklı bir biçimde kendinizi sevmeye başladığınızı goreceksiniz. Bizim en büyük eksikliğimiz kendimizi sevme marifetimizin olmaması. Daima diğerleri farketsin, kıymet versin, sevsin isteriz. Daima diğerleri sevsin diye yatırım yaparız ancak biz kendimizi sevmediğimiz sürece herkes bizi sevse bir daha tatmin olmayız.
Kendinizi sevmek için kimlikten ve kişilikten ayrışıp öze kendiliğe o yanlızlığa düşmek gerekir. Ozaman insan kendini sevip sevmediğini farkeder. Bu soruyu hergün sorduktan daha sonra bir süre daha sonra alışkanlık haline gelir ve bir bakarsınız kendinizle aranız düzelmiş. İnsan her türlü halini sevmeye başlayınca huya dönüşür ve huy kalıcıdır.
Kimliğiniz sarsılabilir; savaş olur, zelzele olur sevdiğiniz beşerler sarfiyat, işiniz sarfiyat kimlik parçalanır,
yaşamında önemli sıkıntılar olur ayrılık olur, maddi eza olur kişilik parçalanır. Size tek kalan şey kendiliğiniz olur. Şayet “kendiliğinizle” aranız uygunsa zindanda dahi olsanız Yusuf misali huzurlu olursunuz. Kendinle baş başa kalma haline olgunlaşma denir.
Bilinçaltından huzursuzluk gelir, mutsuzluk gelir. O da şuur altınızla konuşma halinizdir. Kendinizle konuşun. Kendiliğinizle aranız uygun ise kimliğiniz ve kişiliğiniz de güçlenir, değişmeye başlar.
Peki yazımı sonlandırırken tekrar soruyorum “kendiliğinizle” aranız nasıl?
Bu yazımda biraz iç dünyamıza seyahat yapacağız.
Yanlızlık dediğimde aklınıza ne geliyor?
Bizim topraklarda yalnızlık deyince; yorulmuş, yıpranmış, insanlardan darbe almış, istemsizce yanlızlığa mahkum olmuş niyetler geliyor aklımıza.
Aslında yalnızlık insanın tabiatı fıtratı gereği yaşaması gereken birşey.
İnsanın kendini oluşturan üç boyutu vardır;
-Kimlik
-Kişilik
-Kendilik
Kimliğimiz;
kadınsın, erkeksin annesin, babasın, evlatsın, eşsin, akrabasın, arkadaşsın, komşusun, öğrencisin, vatandaşsın, öğretmensin, tabipsin, üzere birfazlaca toplumsal rolumüzü kapsar.
Kişiliğimiz;
Birde kişiliğimiz vardır, toplumsal hayatta kimliğimizi yaşama biçimimiz. Duygusalsın, merhametlisin, cimrisin, cömertsin, öfkelisin, tahminen sabırsız, tahminen kıskançsın. Kimliğini yaşama formun kişiliğini gösterir.
Nasıl bir bayansın, nasıl bir erkeksin, nasıl bir eş, nasıl bir anne, nasıl bir baba, nasıl bir çalışan, nasıl bir patronsun? Bunlar senin kişiliğini belirler.
Kendilik;
diğerlerini bir kenara bıraktığımızda bize kalan tek şey kendiliğimizdir.
Peki “kendiliğimizle” aramız nasıl?
Pandemi sürecinde kimliğimizde kişiliğimizde devre dışı kaldı. Ve birden fazla insan daha evvel hiç olmadığı kadar “kendiliğiyle” başbaşa kaldı. Bazıları için bu durum kendi hakkında farkındalık getirse de, birden fazla kişi için katlanılmaz durumlara yol açtı: depresyona giren, panik atak sorunu yaşayan, dert bozukluğu yaşayan binlerce insan oldu.
Kendinle nasıl alaka kurdun bu vakte kadar. hiç bir şey yapmadan yemeden, içmeden, toplumsallaşmadan, konuşmadan, hareket etmeden kendinle kalmaya nekadar tahammül edebiliyorsun? İnsan kendiyle başbaşa kalmamak için yer, içer, çalışır, üretir, sosyalkeşir.
Çünkü kendiyle başbaşa kalmak yanlızlık hissettirir. Bu anda seni kaygılandıran, yoran, korkutan, rahatsız eden bir durum oluşuyor. O hale, o duyguya, o niyete, vereceğin yanıt hayli değerli. İnsan o yanlızlıkta bulur hakikati. bu biçimdeyken kendine tahammül eden, kendine inanan, kendini seven,insanlar asıl “kendiliğiyle” ortası yeterli olan insanlardır.
Bu hayatta kendinle bağ kuramıyorsan oburuyla sağlıklı münasebet kuramazsın.
Kendiyle başbaşa kaldığında kendine kızan biriyseniz, muhtemelen hayatınıza size kızacak bireyler alırsınız. Tıpkı biçimde kendinizi umursamıyorsanız, sizi umursamayan, paha veriyorsanız, size bedel veren şahıslar getirirsiniz ömrünüze. Kendinizle aranız güzelse demekki hayata da daha âlâ bakabilirsiniz. Yaşayan her varlığın az fazlaca başına meşakkat gelir. Fakat dertlenme üzere bir meselemiz var ise başımıza gelen, yaşadığımız herşey sıkıntı üzere gelir.
Şimdi tüm bunlardan daha sonra yine içinize dönüp baksanız kendinizle aranız nasıl?
O yanlızlık çekilebilir, yaşanabilir hale gelmesi için “özdeki kişiyi sevmek” gerekir. Pekala bunu nasıl yapacaksınız?
Süslenerek mi, güçlenerek mi, güzelleştirerek mi, ödüllendirerek mi, yiyerek içerek mi?
Bunların hepsi değerli lakin özünüze seyahatte yapmanız gereken şey şu;
Bir ay boyunca her sabah kalktığınızda kendinize şu soruyu sorun
“Bugün ne yaparsam kendimi sevmiş olurum?” Hergün rutin alışık olduğunuz şeyi yapıyorsunuz fakat hiç sormuyorsunuz ki naparsam kendimi sevmiş olurum? Çabucak karşılık gelmeyebilir ancak vakit içinde gelecektir. Bu şuur altınıza sorduğunuz problemdir ve vakit içinde şuur altından yanıt gelmeye başlar. Şöyle bir ses gelebilir; bugün tütünlü içecek içmezsem kendimi sevmiş olurum, iki sayfa birşey okursam kendimi sevmiş olurum, yürüyüş yaparsam, kendimi sevmiş olurum. Beyniniz ne yanıt verir bu soruya bilemem ancak büyük yada küçük olması hiç değerli değil fakat kesinlikle kendinizi sevmeniz için teklifler verecektir. Bir ay boyunca bu soruyu sorun, her sabah ve aklınıza bir hareket geldi ve gün içerisinde yaptınız. Akşam beyniniz bunu hatırlatacak evet bunu yaptım, kendimi sevdiğim için yaptım. Bunu tekrar ettiğiniz anda farklı bir biçimde kendinizi sevmeye başladığınızı goreceksiniz. Bizim en büyük eksikliğimiz kendimizi sevme marifetimizin olmaması. Daima diğerleri farketsin, kıymet versin, sevsin isteriz. Daima diğerleri sevsin diye yatırım yaparız ancak biz kendimizi sevmediğimiz sürece herkes bizi sevse bir daha tatmin olmayız.
Kendinizi sevmek için kimlikten ve kişilikten ayrışıp öze kendiliğe o yanlızlığa düşmek gerekir. Ozaman insan kendini sevip sevmediğini farkeder. Bu soruyu hergün sorduktan daha sonra bir süre daha sonra alışkanlık haline gelir ve bir bakarsınız kendinizle aranız düzelmiş. İnsan her türlü halini sevmeye başlayınca huya dönüşür ve huy kalıcıdır.
Kimliğiniz sarsılabilir; savaş olur, zelzele olur sevdiğiniz beşerler sarfiyat, işiniz sarfiyat kimlik parçalanır,
yaşamında önemli sıkıntılar olur ayrılık olur, maddi eza olur kişilik parçalanır. Size tek kalan şey kendiliğiniz olur. Şayet “kendiliğinizle” aranız uygunsa zindanda dahi olsanız Yusuf misali huzurlu olursunuz. Kendinle baş başa kalma haline olgunlaşma denir.
Bilinçaltından huzursuzluk gelir, mutsuzluk gelir. O da şuur altınızla konuşma halinizdir. Kendinizle konuşun. Kendiliğinizle aranız uygun ise kimliğiniz ve kişiliğiniz de güçlenir, değişmeye başlar.
Peki yazımı sonlandırırken tekrar soruyorum “kendiliğinizle” aranız nasıl?