Judith Hermann daha önce hiç bu kadar kişisel yazmamıştı. Yazar, S. Fischer’in bahar aylarında çıkardığı “Kendimize Her Şeyi Anlatırdık” adlı kitabıyla kendisini okuyucularına öylesine büyüleyici bir şekilde açıyor ki, sanki eserine yeni bir yaklaşım gibi görünüyor. Önceki kitaplarına özel bir ışık tutan bir kitap. Şimdi bunun için onurlandırılıyor. Salı günü Deutschlandfunk ve Braunschweig şehri, kendilerine verilen ve 30.000 avro değerindeki Wilhelm Raabe Edebiyat Ödülü’nün Judith Hermann’a verileceğini duyurdu.
“Birbirimize her şeyi anlatırdık” hayatla yazının iç içe geçmesini, dostlukların kalıcılığını, kendi çocuğuyla olan bağını, anne-babadan kopuşunu konu alıyor. Bu, psikanaliz yoluyla kendini tanımakla ve ayrıca yazar için çok şey değiştiren Berlin’deki yaşamla ilgili.
Mutluluk imkansızdı
1970 yılında Batı Berlin’de doğan Judith Hermann, Neukölln’de çok çalışan ve aileye para kazandıran bir anne, depresyondan mustarip, çabuk öfkelenen bir baba ve katı bir büyükanne ile büyüdü. Kitap şöyle diyor: “Kimsenin güldüğünü hatırlamıyorum. Sung. Mutluluk, birlikte olmanın basit, uyumlu bir şekli, birlikte bir gezi, doyurucu bir akşam yemeği – mutluluk kelimesiyle hayal bile edilemeyecek bir şey Tanrı’dan af dilemek gerekiyordu.”
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
Judith Hermann, bu çocukluğuna rağmen ya da tam da bu çocukluğundan dolayı, şaşmaz bir duyarlılık ve kendine güvenen bir kırılganlığa sahip olağanüstü bir yazar haline geldi. 1998’deki ilk çıkışı olan “Yaz Evi, Daha Sonra”dan bu yana, “Hayaletlerden Başka Şey Yok” gibi kısa öykülerden oluşan derlemeleri ve “Tüm Aşkların Başlangıcı” ve “Daheim” gibi romanlarıyla insanları etkiledi.
Artık ödüllü kitap, Frankfurt am Main’deki Goethe Üniversitesi’ndeki şiir derslerinden ortaya çıktı. Jüri bunu “şiir derslerinden çok daha fazlası” olarak nitelendiriyor, yani “sessizlik ve sessiz kalma ihtiyacıyla ilgili, genel olarak edebiyat ve sanatın olmasa da yazılarının kaynağı olan söylenemeyene yaklaşımla ilgili hikayeler”. Aynı zamanda “ortaya çıkardığı güvenlik açığından da etkileniyor”. Ödül Kasım ayının başında verilecek. Şu ana kadar örneğin Katja Lange-Müller, Marion Poschmann, Thomas Hettche, Clemens J. Setz ve JanFactor ödül aldı.
“Birbirimize her şeyi anlatırdık” hayatla yazının iç içe geçmesini, dostlukların kalıcılığını, kendi çocuğuyla olan bağını, anne-babadan kopuşunu konu alıyor. Bu, psikanaliz yoluyla kendini tanımakla ve ayrıca yazar için çok şey değiştiren Berlin’deki yaşamla ilgili.
Mutluluk imkansızdı
1970 yılında Batı Berlin’de doğan Judith Hermann, Neukölln’de çok çalışan ve aileye para kazandıran bir anne, depresyondan mustarip, çabuk öfkelenen bir baba ve katı bir büyükanne ile büyüdü. Kitap şöyle diyor: “Kimsenin güldüğünü hatırlamıyorum. Sung. Mutluluk, birlikte olmanın basit, uyumlu bir şekli, birlikte bir gezi, doyurucu bir akşam yemeği – mutluluk kelimesiyle hayal bile edilemeyecek bir şey Tanrı’dan af dilemek gerekiyordu.”
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
Judith Hermann, bu çocukluğuna rağmen ya da tam da bu çocukluğundan dolayı, şaşmaz bir duyarlılık ve kendine güvenen bir kırılganlığa sahip olağanüstü bir yazar haline geldi. 1998’deki ilk çıkışı olan “Yaz Evi, Daha Sonra”dan bu yana, “Hayaletlerden Başka Şey Yok” gibi kısa öykülerden oluşan derlemeleri ve “Tüm Aşkların Başlangıcı” ve “Daheim” gibi romanlarıyla insanları etkiledi.
Artık ödüllü kitap, Frankfurt am Main’deki Goethe Üniversitesi’ndeki şiir derslerinden ortaya çıktı. Jüri bunu “şiir derslerinden çok daha fazlası” olarak nitelendiriyor, yani “sessizlik ve sessiz kalma ihtiyacıyla ilgili, genel olarak edebiyat ve sanatın olmasa da yazılarının kaynağı olan söylenemeyene yaklaşımla ilgili hikayeler”. Aynı zamanda “ortaya çıkardığı güvenlik açığından da etkileniyor”. Ödül Kasım ayının başında verilecek. Şu ana kadar örneğin Katja Lange-Müller, Marion Poschmann, Thomas Hettche, Clemens J. Setz ve JanFactor ödül aldı.