Eserde karakterin obje alakalarına baktığımızda baba faktörü çoğunlukla göze çarparken, anne pek fazla görünmüyor. Bu durumda annenin içsel objesi yada imagosu karakterimizin zihninde pek yer almadığını söylesek pek yanılmış olmayız. Bu durumda Winnicott’un tabiriyle ‘’ortalama yeterli anne’’yi pek hissedememiş olan karakterimizin oral fiksasyona maruz kaldığını söyleyebiliriz. Çocuk annenin içsel temsiliğini güzel biçimde kurduğunda çocukta ‘’temel güven’’ duygusu oluşacak ve ilerde yaşayacağı ‘’içsel çatışmalarına, acılara, toplumsal münasebetin, kültürün çatışmalarına karşı dayanma gücü kazanacaktır.. (Freud’un Oral Dönemi- Erikson’un Temel İtimada Karşı Güvensizlik Dönemi- Klein’ın Paranoid-Şizoid ve Depresif Dönemi). bu vakitte Bowbly’in katkılarıyla ‘’Bağlanma’’ sürecini biliyoruz. Karakterimizin bir bireye içten bağlanamamasının niçinini de anneyle içindeki etkileşiminin zayıf kararı olduğunu da ekleyebiliriz. Romanın hikayesini dikkatle takip ettiğimizde bağlanma çeşidinin ‘’Kaçıngan Bağlanma’’ olduğunu nazaranbiliriz. Öidipus öncesi devirde anne ile kâfi seviyede sevgi dolu bir münasebet kuramamak, ondan sonrasında kişilerarası ilgilerde dert ve genel güvensizliğe katkıda bulunmuştur. Romanda gördüğümüz üzere alkol ve sigara ise bu vakitte yaşadığı fiksasyonu, telafi etmek için kullanılan oral doyum objeleri olmuştur. Karakterimiz çocukluktan çıktıktan daha sonra onlara bakabilecek ve onları rahatlatabilecek bayanlarla alaka kurma ve bu bayanlarla tasayı azaltmaya çalışma, bağlanma çeşidinin neticelerindan biridir. Alkol, sigara ve bu tıp bağlarla oral periyoda regrese olmuş, bu objelerle doyum aramaya çalışmaktadır.
Oidipus tesirleri: Oral periyotta çocuk ne kadar annesini ‘’iyi içsel nesne’’ haline getirdiyse Öidipus karmaşasından çıkması o kadar kolay ve zararsız olacaktır. Oidipus periyoduna bakıldığında, gereğince olgunlaşmamış egonun oral periyotta kâfi sevgi ve bakım olmadan ilerlerken katlanılması güç olan Oidipus kompleksi düzebir daha maruz kaldığı ve babanın büyük bir endişe ve tehdit objesi olarak algılandığı görülebilir. Baba imgesini anlaşılmaz, korkutucu bir varlık olarak deneyimlemiş. Bu da toplumsal derdini pek arttırmıştır. Oral periyotta gelişmemiş olan ‘’kendilik nesnesi’’ Öidipal periyoda girildiğinde büyük bir darbe ile karşılaşmış bu da kimlik sorununu tepeye taşımıştır.
Okul periyodu: Karakterimiz okula başladığında ‘’Hartmann’ın’’ da belirttiği üzere ahenk meseleleri ortaya çıktı. Bunun sebepleri ise kâfi kendilik objesine sahip olamaması, yetersiz ego gelişimi, bağlanma ve Öidipal korkudur. Burada ahenk sağlamak için çocukluğundan beri keşfettiği Jung’un katkısıyla öğrendiğimiz ‘’persona’’ (soytarı maskesi) kavramı ortaya çıktı. Takeichi’nin okuldaki tasasını fark edip etmeyeceğinden tasa etmesi Oidipus derdinin bir daha canlanmasının tezahürüydü. Bu da kendilik objesi ve yetersiz egonun bir kararıydu. Burada tanıştığı Horiki’yi kendisine özdeşleşme objesi olarak alır. Burada Mahler’in ayrımlaşma-bireyleşme kavramıyla pek uyumlu olduğunu görürüz. Horiki ile özdeşleşme, ona bağımlı olma ve çatışma yaşama sürecinde yaşanan ayrılık korkusu ve iğdiş edilme derdi üzere Oidipal telaşın bir daha aktivasyonu ile tasayı içsel olarak denetim etme hüneri kazanmasına yardımcı bulunmasına fayda.
Kahramanımız babasının vefat haberini duyduğunda: Çocukluğunda bastırılan babaya karşı Oidipal saldırganlığın eşlik ettiği nefretin, denetim edilmesi sıkıntı bir Ödipal suçluluk durumuyla karşı karşıya kalmasına niçiniyet verdi. Çocukluğundan beri ve ergenliğinde içselleştirilemeyen babasının süperegosu karakterimzide cezalandırıcı bir suçluluğa yol açtığını ve intihar teşebbüsüne yol açtığını yol açtığını düşünebiliriz.
Savunma Düzenekleri: Kahramanımız toplumsal hayattan duyduğu tasayı, endişeyi ‘’mizah’’ ismi altında giderme gayretini bakılırsabiliyoruz. Palyaço ise korkulan objeyi dışarıya ‘’yansıtarak’’ ve kendini onun bir kurbanı olarak karikatürize ederek, içeride var olan kaygıyı ‘’inkar’’ etmeyi mümkün kılar.
İntihar: Tsuneko ile birinci teşebbüs, anneyle bir vakit yaşanan ‘’simbiyotik’’ bir duruma geri dönme (regrese) isteğinin bir tezahürüydü. İkinci teşebbüs, yetişkin bir erkeğin eşini koruyamaması hakkındaydı.
Karakterimizin intiharı ve kendine ziyan verme davranışı, ya bilinçdışı olarak kayıp babayla özdeşleştirilen egoya kuvvetli bir düşmanlıkla beslenen saldırganlık ya da anneyle simbiyotik kaybı telafi etme durumunun kararı olarak görülebilir. Menninger’in fikirleriyle de açıklamak isterim; (öldürme isteği, öldürülme dileği, ölme arzusu) hiç bir anı yaşamaya değmez, derhal ölmek ve ailesiyle birlikte olmak ve annesinin rahmine geri dönme dileği. (simbiyotik beraberlik)
Oidipus tesirleri: Oral periyotta çocuk ne kadar annesini ‘’iyi içsel nesne’’ haline getirdiyse Öidipus karmaşasından çıkması o kadar kolay ve zararsız olacaktır. Oidipus periyoduna bakıldığında, gereğince olgunlaşmamış egonun oral periyotta kâfi sevgi ve bakım olmadan ilerlerken katlanılması güç olan Oidipus kompleksi düzebir daha maruz kaldığı ve babanın büyük bir endişe ve tehdit objesi olarak algılandığı görülebilir. Baba imgesini anlaşılmaz, korkutucu bir varlık olarak deneyimlemiş. Bu da toplumsal derdini pek arttırmıştır. Oral periyotta gelişmemiş olan ‘’kendilik nesnesi’’ Öidipal periyoda girildiğinde büyük bir darbe ile karşılaşmış bu da kimlik sorununu tepeye taşımıştır.
Okul periyodu: Karakterimiz okula başladığında ‘’Hartmann’ın’’ da belirttiği üzere ahenk meseleleri ortaya çıktı. Bunun sebepleri ise kâfi kendilik objesine sahip olamaması, yetersiz ego gelişimi, bağlanma ve Öidipal korkudur. Burada ahenk sağlamak için çocukluğundan beri keşfettiği Jung’un katkısıyla öğrendiğimiz ‘’persona’’ (soytarı maskesi) kavramı ortaya çıktı. Takeichi’nin okuldaki tasasını fark edip etmeyeceğinden tasa etmesi Oidipus derdinin bir daha canlanmasının tezahürüydü. Bu da kendilik objesi ve yetersiz egonun bir kararıydu. Burada tanıştığı Horiki’yi kendisine özdeşleşme objesi olarak alır. Burada Mahler’in ayrımlaşma-bireyleşme kavramıyla pek uyumlu olduğunu görürüz. Horiki ile özdeşleşme, ona bağımlı olma ve çatışma yaşama sürecinde yaşanan ayrılık korkusu ve iğdiş edilme derdi üzere Oidipal telaşın bir daha aktivasyonu ile tasayı içsel olarak denetim etme hüneri kazanmasına yardımcı bulunmasına fayda.
Kahramanımız babasının vefat haberini duyduğunda: Çocukluğunda bastırılan babaya karşı Oidipal saldırganlığın eşlik ettiği nefretin, denetim edilmesi sıkıntı bir Ödipal suçluluk durumuyla karşı karşıya kalmasına niçiniyet verdi. Çocukluğundan beri ve ergenliğinde içselleştirilemeyen babasının süperegosu karakterimzide cezalandırıcı bir suçluluğa yol açtığını ve intihar teşebbüsüne yol açtığını yol açtığını düşünebiliriz.
Savunma Düzenekleri: Kahramanımız toplumsal hayattan duyduğu tasayı, endişeyi ‘’mizah’’ ismi altında giderme gayretini bakılırsabiliyoruz. Palyaço ise korkulan objeyi dışarıya ‘’yansıtarak’’ ve kendini onun bir kurbanı olarak karikatürize ederek, içeride var olan kaygıyı ‘’inkar’’ etmeyi mümkün kılar.
İntihar: Tsuneko ile birinci teşebbüs, anneyle bir vakit yaşanan ‘’simbiyotik’’ bir duruma geri dönme (regrese) isteğinin bir tezahürüydü. İkinci teşebbüs, yetişkin bir erkeğin eşini koruyamaması hakkındaydı.
Karakterimizin intiharı ve kendine ziyan verme davranışı, ya bilinçdışı olarak kayıp babayla özdeşleştirilen egoya kuvvetli bir düşmanlıkla beslenen saldırganlık ya da anneyle simbiyotik kaybı telafi etme durumunun kararı olarak görülebilir. Menninger’in fikirleriyle de açıklamak isterim; (öldürme isteği, öldürülme dileği, ölme arzusu) hiç bir anı yaşamaya değmez, derhal ölmek ve ailesiyle birlikte olmak ve annesinin rahmine geri dönme dileği. (simbiyotik beraberlik)