Times Insider kim olduğumuzu ve ne yaptığımızı açıklıyor ve gazeteciliğimizin nasıl bir araya geldiğine dair perde arkası içgörüler sunuyor.
Coronavirüs, The Times’ın bilim muhabiri olarak tüm kapsamımın odak noktası haline geldikten (ve her uyanma saatinde tüm düşüncelerimin) şu oldu: Virüs için pozitif test yaptım.
Virüs genellikle 40’lı yaşlardaki herhangi bir sağlıklı birey için olduğundan, vakam çoğunlukla hafifti. Ama yine de bu deneyim bana bilimsel makaleleri okumaktan veya uzmanlarla röportaj yapmaktan kazanamayacağım bir bakış açısı kazandırdı.
Son iki yılda, koronavirüs hakkında – asemptomatik enfeksiyonlar, testler, vücudumuzun bağışıklık savunması, çığır açan enfeksiyonlar ve güçlendiriciler hakkında yüzlerce makale yazdım. Hastalık, pandemi ve ABD’nin virüse verdiği yanıtla ilgili soruları yanıtlamak için onlarca kez kendimle röportaj yaptım.
Ama virüsle olan ilişkim her zaman akademik ve kişisel değildi. Delta varyantı Hindistan’ı taradığında ve ben ailem için endişelenerek uykusuz yattığımda bile, hala kapımda değildi.
Dürüst olmak gerekirse, Covid’e yakalanmamın bu kadar uzun sürmesine şaşırdım. Bulaşıcı hastalıkları araştıran biri olarak patojenler konusunda çekingen değilim ve ailem ve ben pandemi sırasında bazı riskler aldık. Kocam evde, genellikle maskesiz squash öğretiyor, çocuklarım 2020 sonbaharından beri maskeli de olsa şahsen okula gidiyorlar ve ben uçakla seyahat ettim, Hindistan’a 20 saatlik bir yolculuk da dahil Omikron dalgalanması.
Ama hepimiz aşılandık ve güçlendirildik (henüz destek almaya hak kazanmamış 10 yaşındaki kızım hariç) ve nispeten sağlıklıyız, bu yüzden biliyorduk ki, eğer yaparsak bazı semptomlar geliştirebiliriz. Covid’e yakalansaydık, büyük olasılıkla çabucak iyileşirdik. Kayınvalidem ve küçük çocukları olan arkadaşlarım da dahil olmak üzere savunmasız insanların etrafına maske taktık.
Mart ayı başlarında bir (kapalı) akşam yemeğinde, bir arkadaşım ve ben ailelerimizin Covid’den nasıl kurtulduklarına hayret ettik. Virüs geri çekiliyor gibi görünüyordu ve New York’taki vakalar aylardır olduğundan daha düşüktü. Açıkta olduğumuzu düşündük.
Kaderi baştan çıkardığımı bilmeliydim.
Üç gün sonra, şehrin okul test programından gelen spam klasörümde oğlumun virüs testinin pozitif çıktığını bildiren bir e-posta buldum. Hemen okula haber verdim. O akşam, şehir için çalışan cana yakın bir adam bana bilgi vermek için aradı. “Covid, koronavirüs adı verilen bir virüsün neden olduğu bir hastalıktır” ile başladı. Neredeyse akşam yemeği vaktiydi ve ben hâlâ – tabii ki koronavirüs bilimi üzerine – hikayemi bitiriyordum, bu yüzden ileri atlayıp atlayamayacağımızı sordum. Ancak hastalık, semptomlar ve karantina protokolü hakkında her ayrıntıyı gözden geçirmesi gerekiyordu.
Bu tek taraflı konuşmanın 16 dakikasından sonra bana herhangi bir sorum olup olmadığını sordu. Yapmadım ve şehrin karantina konaklamasına veya ücretsiz erzaklarına ihtiyacım olmayacak kadar şanslıyım.
10 Mart Perşembe günüydü. Geriye dönüp baktığımda, kocam o haftanın başlarında havanın altında olduğunu hissetti, ancak hızlı bir test virüs içermediğini söyledi. Oğlumun da boğazı cızırtılıydı ama bunu mevsimsel alerjilere bağlamıştı. Görüştüğüm uzmanların söylediği gibi, semptomlar ayırt edilemezdi.
Hızlı testim negatif çıksa da Covid’im varmış gibi davranmaya karar verdim. İş arkadaşlarımı uyardım. Arkadaşlarla bir gezintiye çıktım. Çocuklarım tüm aktivitelerini iptal etti. Sonunda testi pozitif çıkardım.
Cuma gecesi kızımın düşük dereceli ateşi çıktı, ancak ertesi sabaha kadar tekrar zıpladı. Beklendiği gibi, en çok biz yetişkinler etkilendik. Ağır bir soğuk algınlığı ve amansız bir halsizlik beni ele geçirdi. Ertesi çarşamba günü, çalışmak için çok hastaydım. Hafif bir vakaya sahip olanların bile semptomlar yaşayabileceğini öğrendim.
Kendimi yetenekli hissettiğimde evden çalışma ve bulamadığımda izin alma lüksüne sahip olma ayrıcalığına sahibim. Ben de şanslıyım ki, çocuklarım sürekli devaya ihtiyaç duymayacak kadar büyükler ve uzaktan eğitimin olduğu bir okula gidiyorlar. Hastalığın yetersiz hizmet alan topluluklar üzerinde son derece orantısız bir etkisi olduğunu Kovid’e yakalanmadan önce bile biliyordum, ancak Times podcast’i “The Daily”de söylediğim gibi, virüse yakalanmak bu bilgiyi keskin bir perspektife oturttu.
HIV, tüberküloz, sıtma, cüzzam, çocuk felci gibi hiç yaşamadığım birçok hastalık hakkında yazdım. Bu Covid kapma deneyimi olmadan yapabilirdim. Bu semptomların çok uzun süre devam etmesinden endişe etmiyorum – aşılama uzun süreli Covid riskini önemli ölçüde azaltır – ama yine de aşırı derecede şekerlemelere düşkünüm.
Virüse karşı daha zengin, daha geniş bir bağışıklık savunması kazandığım için minnettarım. Ama çoğunlukla, okuyucularımızın deneyimlediklerini daha derinden anladığım için memnunum.
Coronavirüs, The Times’ın bilim muhabiri olarak tüm kapsamımın odak noktası haline geldikten (ve her uyanma saatinde tüm düşüncelerimin) şu oldu: Virüs için pozitif test yaptım.
Virüs genellikle 40’lı yaşlardaki herhangi bir sağlıklı birey için olduğundan, vakam çoğunlukla hafifti. Ama yine de bu deneyim bana bilimsel makaleleri okumaktan veya uzmanlarla röportaj yapmaktan kazanamayacağım bir bakış açısı kazandırdı.
Son iki yılda, koronavirüs hakkında – asemptomatik enfeksiyonlar, testler, vücudumuzun bağışıklık savunması, çığır açan enfeksiyonlar ve güçlendiriciler hakkında yüzlerce makale yazdım. Hastalık, pandemi ve ABD’nin virüse verdiği yanıtla ilgili soruları yanıtlamak için onlarca kez kendimle röportaj yaptım.
Ama virüsle olan ilişkim her zaman akademik ve kişisel değildi. Delta varyantı Hindistan’ı taradığında ve ben ailem için endişelenerek uykusuz yattığımda bile, hala kapımda değildi.
Dürüst olmak gerekirse, Covid’e yakalanmamın bu kadar uzun sürmesine şaşırdım. Bulaşıcı hastalıkları araştıran biri olarak patojenler konusunda çekingen değilim ve ailem ve ben pandemi sırasında bazı riskler aldık. Kocam evde, genellikle maskesiz squash öğretiyor, çocuklarım 2020 sonbaharından beri maskeli de olsa şahsen okula gidiyorlar ve ben uçakla seyahat ettim, Hindistan’a 20 saatlik bir yolculuk da dahil Omikron dalgalanması.
Ama hepimiz aşılandık ve güçlendirildik (henüz destek almaya hak kazanmamış 10 yaşındaki kızım hariç) ve nispeten sağlıklıyız, bu yüzden biliyorduk ki, eğer yaparsak bazı semptomlar geliştirebiliriz. Covid’e yakalansaydık, büyük olasılıkla çabucak iyileşirdik. Kayınvalidem ve küçük çocukları olan arkadaşlarım da dahil olmak üzere savunmasız insanların etrafına maske taktık.
Mart ayı başlarında bir (kapalı) akşam yemeğinde, bir arkadaşım ve ben ailelerimizin Covid’den nasıl kurtulduklarına hayret ettik. Virüs geri çekiliyor gibi görünüyordu ve New York’taki vakalar aylardır olduğundan daha düşüktü. Açıkta olduğumuzu düşündük.
Kaderi baştan çıkardığımı bilmeliydim.
Üç gün sonra, şehrin okul test programından gelen spam klasörümde oğlumun virüs testinin pozitif çıktığını bildiren bir e-posta buldum. Hemen okula haber verdim. O akşam, şehir için çalışan cana yakın bir adam bana bilgi vermek için aradı. “Covid, koronavirüs adı verilen bir virüsün neden olduğu bir hastalıktır” ile başladı. Neredeyse akşam yemeği vaktiydi ve ben hâlâ – tabii ki koronavirüs bilimi üzerine – hikayemi bitiriyordum, bu yüzden ileri atlayıp atlayamayacağımızı sordum. Ancak hastalık, semptomlar ve karantina protokolü hakkında her ayrıntıyı gözden geçirmesi gerekiyordu.
Bu tek taraflı konuşmanın 16 dakikasından sonra bana herhangi bir sorum olup olmadığını sordu. Yapmadım ve şehrin karantina konaklamasına veya ücretsiz erzaklarına ihtiyacım olmayacak kadar şanslıyım.
10 Mart Perşembe günüydü. Geriye dönüp baktığımda, kocam o haftanın başlarında havanın altında olduğunu hissetti, ancak hızlı bir test virüs içermediğini söyledi. Oğlumun da boğazı cızırtılıydı ama bunu mevsimsel alerjilere bağlamıştı. Görüştüğüm uzmanların söylediği gibi, semptomlar ayırt edilemezdi.
Hızlı testim negatif çıksa da Covid’im varmış gibi davranmaya karar verdim. İş arkadaşlarımı uyardım. Arkadaşlarla bir gezintiye çıktım. Çocuklarım tüm aktivitelerini iptal etti. Sonunda testi pozitif çıkardım.
Cuma gecesi kızımın düşük dereceli ateşi çıktı, ancak ertesi sabaha kadar tekrar zıpladı. Beklendiği gibi, en çok biz yetişkinler etkilendik. Ağır bir soğuk algınlığı ve amansız bir halsizlik beni ele geçirdi. Ertesi çarşamba günü, çalışmak için çok hastaydım. Hafif bir vakaya sahip olanların bile semptomlar yaşayabileceğini öğrendim.
Kendimi yetenekli hissettiğimde evden çalışma ve bulamadığımda izin alma lüksüne sahip olma ayrıcalığına sahibim. Ben de şanslıyım ki, çocuklarım sürekli devaya ihtiyaç duymayacak kadar büyükler ve uzaktan eğitimin olduğu bir okula gidiyorlar. Hastalığın yetersiz hizmet alan topluluklar üzerinde son derece orantısız bir etkisi olduğunu Kovid’e yakalanmadan önce bile biliyordum, ancak Times podcast’i “The Daily”de söylediğim gibi, virüse yakalanmak bu bilgiyi keskin bir perspektife oturttu.
HIV, tüberküloz, sıtma, cüzzam, çocuk felci gibi hiç yaşamadığım birçok hastalık hakkında yazdım. Bu Covid kapma deneyimi olmadan yapabilirdim. Bu semptomların çok uzun süre devam etmesinden endişe etmiyorum – aşılama uzun süreli Covid riskini önemli ölçüde azaltır – ama yine de aşırı derecede şekerlemelere düşkünüm.
Virüse karşı daha zengin, daha geniş bir bağışıklık savunması kazandığım için minnettarım. Ama çoğunlukla, okuyucularımızın deneyimlediklerini daha derinden anladığım için memnunum.