Son 20 yıldır anne baba olmak üzerine yazılan yüzlerce, binlerce kitap bulabiliriz. Lakin son senelerda süratle gelişen teknolojinin insan hayatının odağı olmasıyla anne baba olmaya ait kitaplar bir daha yazılmaya başlanacak.
Bilhassa pandemi devriyle bir arada son bir buçuk yıldır aileler ve çocuklarıyla olan bağlantıların farklı niçinlerle yıpranmaya başladığını görüyoruz. Yaş kümesine bakılırsa farklılık göstermekle birlikte; konsol-bilgisayar oyunları, toplumsal medya kullanması ve görüntü kanalları çocuk ve ergenlerin hayatlarında kıymetli bir yer işgal etmeye başladı. Hakikaten datalar de koronavirüs devrinde ülkemizde internet kullanım müddetinin ortalama 7-8 saatten 10 saate kadar çıktığını göstermektedir. Çocukluktan gençliğe kadar; konuşma geriliği, toplumsal izolasyon, içe kapanma, akademik başarıda düşüş, beslenme meseleleri, obezite, davranış sorunları ve daha nicesi…
Burada biroldukca başlığı tahlil yolu olarak sunmak mümkün; çocuğumuza hudut koyma, toplumsal aktiviteler planlama, ödül ve cezayı devreye sokma, vakti sınırlama, çeşitli yazılım programlarıyla sınırlama ve engellemeler getirme vb…
Pekala bunlar tek başına kâfi mi? olağan olarak ki hayır. Anne baba olarak bizler internet, toplumsal medya vb. kullanmasına ne kadar dikkat ediyoruz?
Birfazlaca araştırma internet, toplumsal medya ve oyun bağımlılıklarının anne babadan gorerek başladığını göstermekte. TV kanallarında yayınlanan dizi ve cümbüş programlarının izlenme oranlarına baktığımızda hiç de azımsanmayacak oranda bir kitlenin izleyici olduğunu görmekteyiz. Pekala aile üyeleri bu programlarla vakit geçirirken çocuklar bu sürecin neresinde? Ya aile üyeleriyle bu vakti paylaşıyor ya da odasında diğer aktivitelerle ilgileniyor. Araştırmalar ekran kullanmasında anne babanın tavırlarının değerli bir belirleyici olduğunu gösteriyor.
Yalnızca çocukların davranışları üzerinden üretilen tahlil yolları kâfi olmadığı üzere gerçekçi de olmayacaktır. Ebeveynler olarak kendi tavır ve davranışlarımızın belirleyici olduğunu unutmamak gerekmektedir.
Bilhassa pandemi devriyle bir arada son bir buçuk yıldır aileler ve çocuklarıyla olan bağlantıların farklı niçinlerle yıpranmaya başladığını görüyoruz. Yaş kümesine bakılırsa farklılık göstermekle birlikte; konsol-bilgisayar oyunları, toplumsal medya kullanması ve görüntü kanalları çocuk ve ergenlerin hayatlarında kıymetli bir yer işgal etmeye başladı. Hakikaten datalar de koronavirüs devrinde ülkemizde internet kullanım müddetinin ortalama 7-8 saatten 10 saate kadar çıktığını göstermektedir. Çocukluktan gençliğe kadar; konuşma geriliği, toplumsal izolasyon, içe kapanma, akademik başarıda düşüş, beslenme meseleleri, obezite, davranış sorunları ve daha nicesi…
Burada biroldukca başlığı tahlil yolu olarak sunmak mümkün; çocuğumuza hudut koyma, toplumsal aktiviteler planlama, ödül ve cezayı devreye sokma, vakti sınırlama, çeşitli yazılım programlarıyla sınırlama ve engellemeler getirme vb…
Pekala bunlar tek başına kâfi mi? olağan olarak ki hayır. Anne baba olarak bizler internet, toplumsal medya vb. kullanmasına ne kadar dikkat ediyoruz?
Birfazlaca araştırma internet, toplumsal medya ve oyun bağımlılıklarının anne babadan gorerek başladığını göstermekte. TV kanallarında yayınlanan dizi ve cümbüş programlarının izlenme oranlarına baktığımızda hiç de azımsanmayacak oranda bir kitlenin izleyici olduğunu görmekteyiz. Pekala aile üyeleri bu programlarla vakit geçirirken çocuklar bu sürecin neresinde? Ya aile üyeleriyle bu vakti paylaşıyor ya da odasında diğer aktivitelerle ilgileniyor. Araştırmalar ekran kullanmasında anne babanın tavırlarının değerli bir belirleyici olduğunu gösteriyor.
Yalnızca çocukların davranışları üzerinden üretilen tahlil yolları kâfi olmadığı üzere gerçekçi de olmayacaktır. Ebeveynler olarak kendi tavır ve davranışlarımızın belirleyici olduğunu unutmamak gerekmektedir.