Omuzlarınızda tonlarca yükle başınızı kaldırıp bakamayacak kadar bitkin, yorgun, umutsuz ve kederli hissederken içinizdeki sesin bunu hatta hayli daha fazlasını hak ettiğinizi, epey daha fazlasının olacağını, bundan bu biçimde değişmeyeceğini, bu dünyada size yazgılı bir düzgünlük olmadığını söyleyen bir sesle baş başasınızdır. Bu ses kimi vakit fısıldar, kimi vakit haykırır. Başkaları ne söylerse söylesin çürütecek, yok edecek aksi delilleri asla kabul etmeyecektir. Tek gerçek vardır o da artık sizin bundan diğer bir biçimde olmanızın imkansız oluşudur diye düşündürür. Hatta bu türlü olacaksa olmanın ne manası vardır dedirtir.
Depresyon mutsuzluk, öfke, tasa, ümitsizlik üzere hisler ile yetersizlik, değersizlik, güçsüzlük üzere inançların kuvvetli bir halde kişinin anlık ve daima duygudurumudur. Bedensel olarak da yorgunluk, bitkinlik, uykusuzluk ya da çok ahenge, iştahsızlık ya da çok iştah, dikkati toparlayamama barizdir.
Tüm bu görünümleriyle depresyonun niçinlerinin toplamında depresyon içe/benliğinize dönmüş bir öfke ve cezalandırıcılıktır.
Bu öfke ve cezalandırıcılık benlikle ne kadar özdeşik ise depresyonun sesi o kadar kuvvetli olur. Hatta kimi insanları bilirsiniz tahminen hiç bir vakit epey düzgün olduğunu görmediğiniz, asla keyifli ya da tatmin olamayan; İşte bu şahıslar bu öfkeli ve cezalandırıcı sesle daima yaşayanlardır.
Bu öfkeli ve cezalandırıcı sesi depresyon evvelce de tanıyor olmanız kuvvetle olasıdır. Depresyona kadar hiç bu kadar besbelli olmasa da kendinizi suçladığınız, eleştirdiğiniz, yanılgılı, eksik ya da kusurlu olduğunuzu düşündüğünüz her an size eşlik eden o yapıdır.
Bu yapı doğanızda, özünüzde aslen var olmayan fakat dünyaya geldiğiniz birinci anlardan itibaren kurulan münasebetlerle gelişen yargılayan sestir. Yargılayan ses içselleştirilmiş olumsuz ebeveyn tavırlarının bir mod (benlik parçası) olarak varlığınzda bulunmaya başlamasıyla şekillenir. Ebeveynin kendisi değil, tek bir ebeveyn değil sizin çocukluğunuzda benlik gelişmenine karşıt ve yanlış olabilecek tüm tavır ve tutumların bir imbikten süzülüp tek bir yerde toplanması üzeredir. (ötürüsıyla bu ebeveyni suçlamak ya da onu işaret etmek değildir.) ondan sonrasındaları bu yargılayan sesle hepimiz kendi olduğumuz kişi olarak baş etmeye yöneliriz. Bu baş etme otomatik bir savaş-kaç modudur.
Depresyonda olan kişi ise bu savaş-kaç modlarının uzun mühlet kullanılmasından, fonksiyonsuz olmasından, misal olumsuz yaşantıların epeyce kuvvetli ya da çoğunlukla olmasından kaynaklı artık teslim olması halidir. Yani “Kabul ediyorum, ben suçluyum/hatalıyım/değersizim. Bu niçinle verdiğin cezaya boyun eğiyorum.” demektir. Yargılayan sese teslim olan kişi güya kaçmaya çalıştığı lakin sonunda yakalandığı bir hakikatle karşı karşıyaymış üzere hisseder. Bu sesin söylemiş oldukleri o kadar gerçektir ki başka tüm gerçekler onun karşısında kaybolmaya mahkum üzeredir. Yapılabilecek tek şey ona teslim olmak üzeredir.
İçe dönmüş bu cezalandırıcılık ve öfke hissinin kuvvetlilüğü ile şefkati, iyiliği içe almak fazlaca kolay değildir. Hatta birinci tecrübelerde hayli daha şiddetlenebilir de. Lakin bu “yangın patlamasına” benzeri. Tıpkı yanan bir konuta müdahale yapılmak için kapıyı/pencereyi birinci açtığınızda alevlerin güçlenmesi üzere cezalandırıcılık ve öfke de güçlenebilir. Nasıl ki o kapı açıldığında alevlerin güçlenmesi oksijenin tesiriyle alevlerin artması ise, ki müdahale devam ettiğinde o yangın söndürülebilir lakin, depresyonda da cezalandırıcılık ve öfkenin de artışı sağlıklı müdahalenin devamında sönebilen bir yerdir. Kendinizi buna mahkum, bununla yaşamaya alışmış hatta bunu hak ettiğine inanan bir yanınız kesinlikle olacaktir. İşte yangından birinci kurtarılması gereken de bu yanınız olacak aslına bakarsanız.
Depresyon mutsuzluk, öfke, tasa, ümitsizlik üzere hisler ile yetersizlik, değersizlik, güçsüzlük üzere inançların kuvvetli bir halde kişinin anlık ve daima duygudurumudur. Bedensel olarak da yorgunluk, bitkinlik, uykusuzluk ya da çok ahenge, iştahsızlık ya da çok iştah, dikkati toparlayamama barizdir.
Tüm bu görünümleriyle depresyonun niçinlerinin toplamında depresyon içe/benliğinize dönmüş bir öfke ve cezalandırıcılıktır.
Bu öfke ve cezalandırıcılık benlikle ne kadar özdeşik ise depresyonun sesi o kadar kuvvetli olur. Hatta kimi insanları bilirsiniz tahminen hiç bir vakit epey düzgün olduğunu görmediğiniz, asla keyifli ya da tatmin olamayan; İşte bu şahıslar bu öfkeli ve cezalandırıcı sesle daima yaşayanlardır.
Bu öfkeli ve cezalandırıcı sesi depresyon evvelce de tanıyor olmanız kuvvetle olasıdır. Depresyona kadar hiç bu kadar besbelli olmasa da kendinizi suçladığınız, eleştirdiğiniz, yanılgılı, eksik ya da kusurlu olduğunuzu düşündüğünüz her an size eşlik eden o yapıdır.
Bu yapı doğanızda, özünüzde aslen var olmayan fakat dünyaya geldiğiniz birinci anlardan itibaren kurulan münasebetlerle gelişen yargılayan sestir. Yargılayan ses içselleştirilmiş olumsuz ebeveyn tavırlarının bir mod (benlik parçası) olarak varlığınzda bulunmaya başlamasıyla şekillenir. Ebeveynin kendisi değil, tek bir ebeveyn değil sizin çocukluğunuzda benlik gelişmenine karşıt ve yanlış olabilecek tüm tavır ve tutumların bir imbikten süzülüp tek bir yerde toplanması üzeredir. (ötürüsıyla bu ebeveyni suçlamak ya da onu işaret etmek değildir.) ondan sonrasındaları bu yargılayan sesle hepimiz kendi olduğumuz kişi olarak baş etmeye yöneliriz. Bu baş etme otomatik bir savaş-kaç modudur.
Depresyonda olan kişi ise bu savaş-kaç modlarının uzun mühlet kullanılmasından, fonksiyonsuz olmasından, misal olumsuz yaşantıların epeyce kuvvetli ya da çoğunlukla olmasından kaynaklı artık teslim olması halidir. Yani “Kabul ediyorum, ben suçluyum/hatalıyım/değersizim. Bu niçinle verdiğin cezaya boyun eğiyorum.” demektir. Yargılayan sese teslim olan kişi güya kaçmaya çalıştığı lakin sonunda yakalandığı bir hakikatle karşı karşıyaymış üzere hisseder. Bu sesin söylemiş oldukleri o kadar gerçektir ki başka tüm gerçekler onun karşısında kaybolmaya mahkum üzeredir. Yapılabilecek tek şey ona teslim olmak üzeredir.
İçe dönmüş bu cezalandırıcılık ve öfke hissinin kuvvetlilüğü ile şefkati, iyiliği içe almak fazlaca kolay değildir. Hatta birinci tecrübelerde hayli daha şiddetlenebilir de. Lakin bu “yangın patlamasına” benzeri. Tıpkı yanan bir konuta müdahale yapılmak için kapıyı/pencereyi birinci açtığınızda alevlerin güçlenmesi üzere cezalandırıcılık ve öfke de güçlenebilir. Nasıl ki o kapı açıldığında alevlerin güçlenmesi oksijenin tesiriyle alevlerin artması ise, ki müdahale devam ettiğinde o yangın söndürülebilir lakin, depresyonda da cezalandırıcılık ve öfkenin de artışı sağlıklı müdahalenin devamında sönebilen bir yerdir. Kendinizi buna mahkum, bununla yaşamaya alışmış hatta bunu hak ettiğine inanan bir yanınız kesinlikle olacaktir. İşte yangından birinci kurtarılması gereken de bu yanınız olacak aslına bakarsanız.
