Dedemin kocam an bir bahçesi var. İçinde meyve ve ceviz ağaçlarının olduğu bir kısmında üzüm bağları bir kısmında ise domates biber yetiştirdiği kocaman bir arazi. Kente yakın lakin sessiz sedasız bir yer. Yetişkinlerin arayıp da bulamadığı çocukların da asla gitmekten hoşlanmadığı cinsten bir yer.
Dün fotoğraftaki takımla küçük bir tipe çıktık bahçede. Ben eğlenceli sorular sordum tabiata dair.
Bilen söylemiş oldu. Bilmeyen doğrusuyla öğrendi.
Lakin bir süre daha sonra sıkıldı çocuklar. Bir bir de dağıldılar daha sonra.
Biz çocukken bu bahçede hayli memnun olurduk. İçinde dolanır dururduk. Hele bir de bu kadar çocuk bir ortaya gelsek epeyce keyif alırdık. Çeşit çeşit oyunlar oynardık. Saatlerce yalnızca oynardık. Bir de bir yetişkin bizimle ilgilenirse, oyunlar oynasa.. Fevkalade bir şey olurdu bu.
Bugün ise bu çocukların hiç biri keyifli olmadı bu bahçede. Bu kadar çocuk bir ortada olmak da bedelli değil onlar için. Artık zaten oyun kuramıyor, kurduğu oyunda kalamıyor çocuklar.. Zihinleri daima orada bulunduğu için oynayamadığı sanal oyunlarda kalıyor.
Ebeveynlerini de huzursuz ediyorlar bu biçimde olunca.
Husus şu biçimde çözülüyor:
Ya ellerine telefonları alıp bu harikulade tabiatın ortasında bir ağaç tabanına oturup onunla ilgileniyorlar,
Ya daha fazla huzursuzluk yapıp ebeveynlerini oradan gdolayıyorlar.
İçimde kendi çocukluğuma duyduğum hasret var, keşke artık onların yerinde ben çocuk olsaydım da bahçede koşup oynasaydım. Lakin onların istediği bu değil. Sanki kendi hasretimizi mi yaşatmaya çalışıyoruz çocuklara.. Bizim yapmadığımızı, yapıp da doyamadığımızı onlar mı yapsın istiyoruz.
Bugün bayram lakin bayramlar da keyifli değil onlar için.
nazaranv icabı bulunup bir daha sanala dönmek için can atıyor hepsi.
Siz neler yaşıyorsunuz, neler düşünüyorsunuz?
Siz neler görüyorsunuz kendi çocuklarınızda?
Hasretle..
Hatice Alpagut
Dün fotoğraftaki takımla küçük bir tipe çıktık bahçede. Ben eğlenceli sorular sordum tabiata dair.
Bilen söylemiş oldu. Bilmeyen doğrusuyla öğrendi.
Lakin bir süre daha sonra sıkıldı çocuklar. Bir bir de dağıldılar daha sonra.
Biz çocukken bu bahçede hayli memnun olurduk. İçinde dolanır dururduk. Hele bir de bu kadar çocuk bir ortaya gelsek epeyce keyif alırdık. Çeşit çeşit oyunlar oynardık. Saatlerce yalnızca oynardık. Bir de bir yetişkin bizimle ilgilenirse, oyunlar oynasa.. Fevkalade bir şey olurdu bu.
Bugün ise bu çocukların hiç biri keyifli olmadı bu bahçede. Bu kadar çocuk bir ortada olmak da bedelli değil onlar için. Artık zaten oyun kuramıyor, kurduğu oyunda kalamıyor çocuklar.. Zihinleri daima orada bulunduğu için oynayamadığı sanal oyunlarda kalıyor.
Ebeveynlerini de huzursuz ediyorlar bu biçimde olunca.
Husus şu biçimde çözülüyor:
Ya ellerine telefonları alıp bu harikulade tabiatın ortasında bir ağaç tabanına oturup onunla ilgileniyorlar,
Ya daha fazla huzursuzluk yapıp ebeveynlerini oradan gdolayıyorlar.
İçimde kendi çocukluğuma duyduğum hasret var, keşke artık onların yerinde ben çocuk olsaydım da bahçede koşup oynasaydım. Lakin onların istediği bu değil. Sanki kendi hasretimizi mi yaşatmaya çalışıyoruz çocuklara.. Bizim yapmadığımızı, yapıp da doyamadığımızı onlar mı yapsın istiyoruz.
Bugün bayram lakin bayramlar da keyifli değil onlar için.
nazaranv icabı bulunup bir daha sanala dönmek için can atıyor hepsi.
Siz neler yaşıyorsunuz, neler düşünüyorsunuz?
Siz neler görüyorsunuz kendi çocuklarınızda?
Hasretle..
Hatice Alpagut