Boşanmanın Çocuklar Üzerindeki Tesirleri Nelerdir? Ebeveynlere Yardımcı Birkaç Öneri
Boşanma, yalnızca ebeveynler için değil; geride kalan çocuklar için de hem travma tıpkı vakitte belirsizlik sürecidir. Bu sürecin öncesinde ya da daha sonrasında çocuklarda (daha hayli erkek çocuklarda) hudut, öfke, içe kapanma, ders başarısızlığı çoğunlukla gözlenmektedir. Okul öncesi devirde mutsuzluk, huzursuzluk, dert düzeylerinde artış görülürken; ilkokul ve ergenlik periyodunda kızgınlık, depresyon, akran zorbalığı, ergenler için alkol ve unsur kullanmasında artma, ebeveynlere karşı öfke kontrolsüzlüğü, yanlış / kusurlu ilgiler kurma, karşı cinse karşı tepkisellik, dış dünyaya karşı güvensizlik, okul başarısızlığı görülme üzere durumlar fazladır. Bu sorunları en az hasarla atlatmak için neler yapılabilir?
1. Ayrılık süreci çocuğun yaşına uygun bir formda uygun üslupla anlatılmalı, bu vakit diliminde de ebeveynler birbirlerini suçlayıcı sözlerde bulunmamalıdır.
2. Çocuklar kimi vakit bu ayrılık süreci ile ilgili kendilerini de suçlama eğilimine girebilirler. Onlara bu durumun onlarla asla alakası olmadığı anlatılmalıdir.
3. Anne ve baba çocuğa uygun biçimde hudut koymaya ve sevgi göstermeye devam etmelidirler. Çocuklar hudutların belirli olmasından hoşlanırlar.
4. Boşanmadan daha sonra, çocuğun hayatına nizamlı biçimde babanın iştiraki kesinlikle sağlanmalıdır.
5. Her iki ebeveyn de meskenini ve tertibini kurmuş olmalı, çocuk için ne vakit hangi ebeveyn ile ne biçimde görüşeceği belirlenmeli ve bu çocuğa aktarılmalıdır. Bunun haricinde çocuğun başına takılacak her türlü belirsizlik de (artık kiminle yaşayacağı, taşınma durumu olup olmayacağı, eski okuluna gidip gitmeyeceği vs.) çocuğa anlatılmalıdır.
Boşanan ailenin çocukları “kesinlikle” problemli ve düşünceli olur üzere bir söz gerçek değildir. Sureci güzel yönettiğiniz ve ebeveyn olarak uygar kaldığınız sürece sorunsuz biçimde atlatılacaktır. Burada asıl değerli olan anne babanın, karı koca olmaktan vazgeçtiği ancak hala ebeveyn olduklarını unutmamalarıdır. Anne babanın en önemsediği şey çocuğun ruhsal sıhhati ve huzuru olmalıdır. Bu şuurda olunduğu surece bu durum sıhhatle atlatılacaktır.
Boşanma, yalnızca ebeveynler için değil; geride kalan çocuklar için de hem travma tıpkı vakitte belirsizlik sürecidir. Bu sürecin öncesinde ya da daha sonrasında çocuklarda (daha hayli erkek çocuklarda) hudut, öfke, içe kapanma, ders başarısızlığı çoğunlukla gözlenmektedir. Okul öncesi devirde mutsuzluk, huzursuzluk, dert düzeylerinde artış görülürken; ilkokul ve ergenlik periyodunda kızgınlık, depresyon, akran zorbalığı, ergenler için alkol ve unsur kullanmasında artma, ebeveynlere karşı öfke kontrolsüzlüğü, yanlış / kusurlu ilgiler kurma, karşı cinse karşı tepkisellik, dış dünyaya karşı güvensizlik, okul başarısızlığı görülme üzere durumlar fazladır. Bu sorunları en az hasarla atlatmak için neler yapılabilir?
1. Ayrılık süreci çocuğun yaşına uygun bir formda uygun üslupla anlatılmalı, bu vakit diliminde de ebeveynler birbirlerini suçlayıcı sözlerde bulunmamalıdır.
2. Çocuklar kimi vakit bu ayrılık süreci ile ilgili kendilerini de suçlama eğilimine girebilirler. Onlara bu durumun onlarla asla alakası olmadığı anlatılmalıdir.
3. Anne ve baba çocuğa uygun biçimde hudut koymaya ve sevgi göstermeye devam etmelidirler. Çocuklar hudutların belirli olmasından hoşlanırlar.
4. Boşanmadan daha sonra, çocuğun hayatına nizamlı biçimde babanın iştiraki kesinlikle sağlanmalıdır.
5. Her iki ebeveyn de meskenini ve tertibini kurmuş olmalı, çocuk için ne vakit hangi ebeveyn ile ne biçimde görüşeceği belirlenmeli ve bu çocuğa aktarılmalıdır. Bunun haricinde çocuğun başına takılacak her türlü belirsizlik de (artık kiminle yaşayacağı, taşınma durumu olup olmayacağı, eski okuluna gidip gitmeyeceği vs.) çocuğa anlatılmalıdır.
Boşanan ailenin çocukları “kesinlikle” problemli ve düşünceli olur üzere bir söz gerçek değildir. Sureci güzel yönettiğiniz ve ebeveyn olarak uygar kaldığınız sürece sorunsuz biçimde atlatılacaktır. Burada asıl değerli olan anne babanın, karı koca olmaktan vazgeçtiği ancak hala ebeveyn olduklarını unutmamalarıdır. Anne babanın en önemsediği şey çocuğun ruhsal sıhhati ve huzuru olmalıdır. Bu şuurda olunduğu surece bu durum sıhhatle atlatılacaktır.