Boş yuva sendromu, ebeveynlerin çocukları bir lise yahut üniversiteye gitmek yahut kendi başına yaşamak üzere birinci defa konuttan ayrıldığında hissedebilecekleri bir acı ve yalnızlık hissidir. Boş yuva sendromu tipik olarak ebeveynlerde orta yaşlarında görülür. Klinik bir durum olmamasına karşın, depresyona katkıda bulunan kıymetli faktörlerden biri üzere görünmektedir. Dramatik değişiklikler büyük ölçüde gerilim, hüzün, tasa ve depresyona niye olur ve boş yuva sendromunun ömrü tehdit eden bir kararı olan intihar kanısıyla sonuçlanır.
PEKALA , BOŞ YUVA SENDROMU NEDİR?
Boş yuva sendromu klinik bir teşhis değildir. Bunun yerine, boş yuva sendromu, son çocuk meskenden ayrıldığında ebeveynlerin keder ve kayıp hisleri yaşadığı bir olgudur. Boş yuva sendromu çoklukla 40-50 yaş ortası bayan ebeveynlerde görülür. Çocukları, mesela kolejde yahut üniversitede eğitimlerine devam etmek için meskenden ayrılmak zorunda kaldıklarında, ebeveynler çocuklarıyla rutin aktiviteler yapmadan konutta yalnız kalmak zorundadır. Ebeveynler, çocuklarını bağımsız olmaya faal olarak teşvik etseler de, bırakma tecrübesi acı verici olabilir. Ebeveynler, konutta bakıma muhtaçlığı olan bir çocuğa birden sahip olmayı güç bulabilirler. Ebeveynler, çocuklarının günlük hayatlarının bir modülü olmayı ve daima arkadaşlığı özleyebilirler. Bu değişiklikler gerilim, tasa ve depresyona niçiniyet verebilmektedir.
Araştırmalar, kimi ebeveynlerin başkalarından daha hassas olduğunu gösteriyor. Boş yuva sendromundan en epeyce muzdarip olan beşerler, aşağıdakiler de dahil olmak üzere ortak noktalara sahip olma eğilimindedir:
• Değişim, zorlayıcı yahut canlandırıcı olmaktan çok gerilimli olarak kabul edilir.
• Konuttan taşınmayı güç ve duygusal bir tecrübe olarak gördüler.
• Evlilikleri istikrarsız yahut tatmin edici değil.
• Bebeklerini göğüsten ayırmak yahut çocuklarını okula göndermek üzere tecrübeler duygusal ve acı vericiydi.
• Kendi kimlikleri için rollerine güvenen bireylerin, kuvvetli bir öz-değer hissine sahip insanlardan daha mahrum hissetme mümkünlüğü daha yüksektir.
• Tam vakitli ebeveyn olan şahıslar, yerine getirmesi gereken öbür bakılırsavleri (ücretli istihdam gibi) olan bireylere bakılırsa daha sık etkilenir.
• Çocuklarının yetişkin sorumluluklarını üstlenmeye hazır olmadığından endişelenen ebeveynler, daha fazla yas yaşamaya eğilimlidir.
BOŞ YUVA SENDROMU İLE NASIL BAŞ EDİLİR
Boş yuva sendromu niçiniyle kayıp hissi yaşıyorsanız, bu büyük ömür değişikliğine ahenk sağlamak emeliyle yardımcı olabilecek tavsiyeler almak size faydalı olabilmektedir. Bunlar içinde vakit içindemayı kabul etmek, çocuklarla irtibat halinde olmak, gerekirse dayanak aramak ve olumlu kalmak yer alır.
Son çocuk meskenden ayrılmak üzereyse ve ebeveynler boş yuva sendromundan telaş ediyorsa, şahsi ve profesyonel ömürde yeni fırsatlar aramanız tavsiye edilir. Son 2-30 yılda çocuklara bakmaktan odağı değiştirmek, ebeveynin kendi sıhhatine bakmaktan daha faydalıdır. İşyerinde yahut meskende meşgul olmak yahut yeni misyonlar üstlenmek de kayıp hissini hafifçeletmeye yardımcı olabilir.
Boş yuva sendromu, son çocuk konuttan ayrıldığında ebeveynlerin hüzün ve kayıp hisleri yaşadığı, hayatın geçiş periyodunda bir olgudur. Fakat çocuklar hayatlarının farklı evrelerinde rollerine devam etmelidir.
BİTİRİRKEN
• Boş yuva sendromu, biroldukça ebeveynin çocukları konuttan ayrıldığında hissettiği açısı tabir eder.
• Bu durum, tipik olarak, birincil bakıcı rolüne sahip olma mümkünlüğü daha yüksek olan bayanlarda daha yaygındır.
• Bir çocuk taşınmışsa ve konutta öbürleri yaşıyorsa, yuvanızın tüm çocuklardan boşalacağı günü önce planlayın.
• Kendinizi bunalmış hissediyorsanız profesyonel yardım alın.
PEKALA , BOŞ YUVA SENDROMU NEDİR?
Boş yuva sendromu klinik bir teşhis değildir. Bunun yerine, boş yuva sendromu, son çocuk meskenden ayrıldığında ebeveynlerin keder ve kayıp hisleri yaşadığı bir olgudur. Boş yuva sendromu çoklukla 40-50 yaş ortası bayan ebeveynlerde görülür. Çocukları, mesela kolejde yahut üniversitede eğitimlerine devam etmek için meskenden ayrılmak zorunda kaldıklarında, ebeveynler çocuklarıyla rutin aktiviteler yapmadan konutta yalnız kalmak zorundadır. Ebeveynler, çocuklarını bağımsız olmaya faal olarak teşvik etseler de, bırakma tecrübesi acı verici olabilir. Ebeveynler, konutta bakıma muhtaçlığı olan bir çocuğa birden sahip olmayı güç bulabilirler. Ebeveynler, çocuklarının günlük hayatlarının bir modülü olmayı ve daima arkadaşlığı özleyebilirler. Bu değişiklikler gerilim, tasa ve depresyona niçiniyet verebilmektedir.
Araştırmalar, kimi ebeveynlerin başkalarından daha hassas olduğunu gösteriyor. Boş yuva sendromundan en epeyce muzdarip olan beşerler, aşağıdakiler de dahil olmak üzere ortak noktalara sahip olma eğilimindedir:
• Değişim, zorlayıcı yahut canlandırıcı olmaktan çok gerilimli olarak kabul edilir.
• Konuttan taşınmayı güç ve duygusal bir tecrübe olarak gördüler.
• Evlilikleri istikrarsız yahut tatmin edici değil.
• Bebeklerini göğüsten ayırmak yahut çocuklarını okula göndermek üzere tecrübeler duygusal ve acı vericiydi.
• Kendi kimlikleri için rollerine güvenen bireylerin, kuvvetli bir öz-değer hissine sahip insanlardan daha mahrum hissetme mümkünlüğü daha yüksektir.
• Tam vakitli ebeveyn olan şahıslar, yerine getirmesi gereken öbür bakılırsavleri (ücretli istihdam gibi) olan bireylere bakılırsa daha sık etkilenir.
• Çocuklarının yetişkin sorumluluklarını üstlenmeye hazır olmadığından endişelenen ebeveynler, daha fazla yas yaşamaya eğilimlidir.
BOŞ YUVA SENDROMU İLE NASIL BAŞ EDİLİR
Boş yuva sendromu niçiniyle kayıp hissi yaşıyorsanız, bu büyük ömür değişikliğine ahenk sağlamak emeliyle yardımcı olabilecek tavsiyeler almak size faydalı olabilmektedir. Bunlar içinde vakit içindemayı kabul etmek, çocuklarla irtibat halinde olmak, gerekirse dayanak aramak ve olumlu kalmak yer alır.
Son çocuk meskenden ayrılmak üzereyse ve ebeveynler boş yuva sendromundan telaş ediyorsa, şahsi ve profesyonel ömürde yeni fırsatlar aramanız tavsiye edilir. Son 2-30 yılda çocuklara bakmaktan odağı değiştirmek, ebeveynin kendi sıhhatine bakmaktan daha faydalıdır. İşyerinde yahut meskende meşgul olmak yahut yeni misyonlar üstlenmek de kayıp hissini hafifçeletmeye yardımcı olabilir.
Boş yuva sendromu, son çocuk konuttan ayrıldığında ebeveynlerin hüzün ve kayıp hisleri yaşadığı, hayatın geçiş periyodunda bir olgudur. Fakat çocuklar hayatlarının farklı evrelerinde rollerine devam etmelidir.
BİTİRİRKEN
• Boş yuva sendromu, biroldukça ebeveynin çocukları konuttan ayrıldığında hissettiği açısı tabir eder.
• Bu durum, tipik olarak, birincil bakıcı rolüne sahip olma mümkünlüğü daha yüksek olan bayanlarda daha yaygındır.
• Bir çocuk taşınmışsa ve konutta öbürleri yaşıyorsa, yuvanızın tüm çocuklardan boşalacağı günü önce planlayın.
• Kendinizi bunalmış hissediyorsanız profesyonel yardım alın.